С – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy litery alfabetu cyrylickiego. Zobacz też: C – litera alfabetu łacińskiego.

С

Informacje podstawowe
Majuskuła	С
Minuskuła	с
Podstawowe pismo	cyrylica
Pochodzenie
Oparty na grafemie	Ϲ ϲ
Multimedia w Wikimedia Commons
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

С, с (es) – litera podstawowej cyrylicy, oznaczająca spółgłoskę [s]. Jej kształt pochodzi od jednego z wariantów greckiej litery Σ (Ϲ ϲ).

W niektórych pozycjach oznacza spółgłoskę miękką:

• w języku bułgarskim przed И, Ю, Я – [sʲ];
• w języku rosyjskim przed Е, Ё, И, Ь, Ю, Я – [sʲ];
• w języku ukraińskim przed Є (tylko w transkrypcji nazw obcych), І, Ь, Ю, Я, oraz w języku białoruskim przed Е, Ё, І, Ь, Ю, Я – [sʲ] lub [ɕ] zależnie od dialektu.

Informacje podstawowe
Podstawowe pismo	cyrylica
Pochodzenie
Twórca	M. Kułajew
Oparty na grafemie	С
Multimedia w Wikimedia Commons
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

– litera rozszerzonej cyrylicy. Została stworzona przez M. Kułajewa i umieszczona w projekcie alfabetu jego autorstwa, mającego służyć do zapisu języka baszkirskiego^[3]. Jej odpowiednikiem w piśmie arabskim była litera ث‬, w projekcie alfabetu łacińskiego z 1924 r. dwuznak Th^[4], w alfabecie łacińskim z lat 1930–1940 litera . Współcześnie wykorzystuje się natomiast literę Ҫ.

Według stanu z 2019 r. litera nie miała reprezentacji w Unikodzie.

• C
• S