7 Kołobrzeski Pułk Piechoty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy 7 Pułku Piechoty ludowego Wojska Polskiego. Zobacz też: 7 Pułk Piechoty – inne pułki piechoty z numerem 7.

7 Pułk Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944
Rozformowanie	1962
Nazwa wyróżniająca	Kołobrzeski[1]
Tradycje
Kontynuacja	7 pułk zmechanizowany
Dowódcy
Pierwszy	kpt. Włodzimierz Piotrowski
Organizacja
Numer	JW 1157[2][3]
Dyslokacja	Lublin[4]
Rodzaj wojsk	Piechota
Podległość	3 Pomorska Dywizja Piechoty[4]
Odznaczenia

7 Kołobrzeski Pułk Piechoty (7 pp) – oddział piechoty ludowego Wojska Polskiego.

Sformowany w Sielcach na podstawie rozkazu nr 95 dowódcy 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR z 27 grudnia 1943 w oparciu o sowiecki etat pułku strzeleckiego nr 04/501. Wchodził w skład 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta z 1 Armii WP. Po zakończeniu działań wojennych pułk dyslokowano do m. Majdanek k. Lublina. Jego II batalion piechoty zakwaterowano w Puławach. W 1962 przeformowany został w 7 Kołobrzeski pułk zmechanizowany.

 Z tym tematem związana jest kategoria: żołnierze 7 Kołobrzeskiego Pułku Piechoty.

Dowódcy pułku

• kpt. Włodzimierz Piotrowski (27 XII 1943 – 6 I 1944)
• kpt. Antoni Jabczyński (7 – 17 I 1944)
• mjr Paweł Wierchowodko (18 – 30 I 1944)
• ppłk Stanisław Russijan (31 I 1944 do końca wojny)

Zastępcy dowódcy do spraw liniowych

• ppłk Adam Eustachiewicz (od 4 X 1945)

Odznaczeni Srebrnymi Krzyżami Orderu Virtuti Militari^[5]

dowództwo i sztab

• 3 bataliony piechoty
• kompanie: dwie fizylierów, przeciwpancerna, rusznic ppanc, łączności, sanitarna, transportowa
• baterie: działek 45 mm, dział 76 mm, moździerzy 120 mm
• plutony: zwiadu konnego, zwiadu pieszego, saperów, obrony pchem, żandarmerii

Razem:

żołnierzy 2915 (w tym oficerów – 276, podoficerów 872, szeregowców – 1765).

Sprzęt:

162 rkm, 54 ckm, 66 rusznic ppanc, 12 armat ppanc 45 mm, 4 armaty 76 mm, 18 moździerzy 50 mm, 27 moździerzy 82 mm, 8 moździerzy 120 mm

Od chwili sformowania do zakończenia wojny pułk walczył w składzie 3 Dywizji Piechoty. Najcięższe walki stoczył na przyczółku warecko–magnuszewskim, następnie walczył w rejonie Pragi. Na Wale Pomorskim przełamywał pozycje ryglowe pod Nadarzycami i Czaplinkiem.

 Osobny artykuł: Bitwa o Czaplinek.

W Kołobrzegu zdobył południowo–wschodnią część miasta z kościołem św. Jerzego. Odpierał atak desantu morskiego w rejonie dworca kolejowego. W czasie forsowania Odry walczył pod Gozdowicami i Wriezen. Na terenie Brandenburgii sforsował Kanał Hohenzollernów pod Borgsdorfem, walczył pod Linum i Dechtow^[6].

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej, T. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1965.
• Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945 wybrane miejsca bitew walk i akcji bojowych. Warszawa: MON, 1977.
• Marcin Dziuda, Jan Pokrzywa: Siódmy kołobrzeski. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1976.