French
DeutschAndy Phillip – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | ||||||||||||||||
| 19, 7, 4, 14, 17 | ||||||||||||||||
| rozgrywający | ||||||||||||||||
| Pseudonim | Handy Andy | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 27 marca 1922 | |||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 29 kwietnia 2001 | |||||||||||||||
| Wzrost | 188 cm | |||||||||||||||
| Masa ciała | 88 kg | |||||||||||||||
| Kariera | ||||||||||||||||
| Aktywność | 1947–1958 | |||||||||||||||
| Szkoła średnia | Granite City (Granite City, Illinois) | |||||||||||||||
| College | Illinois (1941–1943, 1946–1947) | |||||||||||||||
| Draft | 1947, numer: bd | |||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Andrew Michael "Handy Andy" Phillip (ur. 27 marca 1922 w Granite City, zm. 29 kwietnia 2001 w Rancho Mirage) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji rozgrywającego, mistrz NBA[1], kilkukrotnie wybierany do drugiego składu najlepszych zawodników ligi[2] oraz NBA All-Star Game[3]. Członek Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha[4].
Działania wojenne przerwały jego studia oraz karierę koszykarską na ponad 2 lata. Phillip został wcielony do korpusu Marines, jako podporucznik. W trakcie trwającej wówczas II wojny światowej służył na wyspie Iwo Jima, gdzie toczyły się ciężkie walki[5].
W 1946 roku powrócił na uczelnię Illinois University. Tam po raz kolejny został zaliczony do składu All-American, tym razem drugiego. Po zakończeniu rozgrywek przystąpił do draftu NBA. Został w nim wybrany przez zespół Chicago Stags, który sezon wcześniej dotarł aż do finałów BAA. W Chicago spędził trzy lata. W 1950 roku uzyskał najwyższą średnią asyst (5,8) w całej NBA, jednak tytuł lidera w tej kategorii przyznawano wtedy na podstawie ich łącznej liczby. W tym względzie lepszy okazał się Dick McGuire z New York Knicks, który uzyskał 386 asyst (5,7) w stosunku do 377 Phillipa i to jemu przypadła w udziale "korona" lidera[6].
Po trzech latach w Chicago Phillip zasilił szeregi klubu Warriors. Podczas pobytu w Filadelfii zostawał dwukrotnie niekwestionowanym liderem NBA, w kategorii asyst. Rozpoczął też trwającą 5 lat serię występów w NBA All-Star Game[3].
W 1952 roku trafił do Fort Wayne Pistons[7]. Jeszcze w tym samym roku, jako pierwszy zawodnik w historii NBA, zanotował ponad 500 asyst w trakcie jednego sezonu[4]. Wraz z zespołem docierał również dwukrotnie do finałów NBA w 1955 i 1956 roku[1].
Po raz kolejny barwy klubowe zmienił w 1956 roku, kiedy to dołączył do Boston Celtics. Jego czas gry został nieco ograniczony i nie pełnił on już pierwszoplanowej roli jako rozgrywający, przyczynił się jednak znacznie do zdobycia przez Celtów pierwszego w historii klubu tytułu mistrzowskiego[1]. Rok później Celtics dotarli ponownie do ścisłego finału, jednak tym razem musieli uznać wyższość rywali, biorących rewanż za ubiegłoroczną porażkę – St. Louis Hawks (4-2)[1]. Sezon ten okazał się być ostatnim w jego zawodniczej karierze. Nie mniej jednak jeszcze w tym samym roku, na początku kolejnego sezonu, prowadził on jako główny trener, przez 10 spotkań właśnie zespół z St. Louis (6-4). Następnie przez jeden sezon był natomiast trenerem Chicago Majors, drużyny występującej w lidze ABL (American Basketball League)[8].
W 1961 roku uhonorowano go miejscem w Koszykarskiej Galerii Sław[4].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]- NCAA
- 2-krotny mistrz konferencji Big Ten (1942-43)[4]
- Zawodnik Roku Sporting News (1943)[9]
- Wybrany do:
- I składu All-American (1942-43)[10]
- II składu All-American (1947)[10]
- Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2006)[11]
- Illinois Men's Basketball All-Century Team (2005)
- United States Marine Corps Sports Hall of Fame
- NBA
Mistrz NBA (1957)[1]- 3-krotny wicemistrz NBA (1955-56, 1958)[1]
- Uczestnik meczu gwiazd:
- Zaliczany do:
- II składu NBA (1952–53)[2]
- Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 1961)[4]
- Lider:
- sezonu regularnego w asystach (1951, 1952)[13]
- play-off w skuteczności rzutów wolnych (1949)[14]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f NBA Championships: Year by Year Champions. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b All-NBA Teams. nba.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c Andy Phillip Profile. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ a b c d e Andy Phillip – Hall Of Famers. hoophall.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Sport: Whiz Kids, Grown Up. time.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ 1949-50 NBA Season Summary. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Andy Phillip – Statistics. basketball-reference.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ HISTORY OF THE AMERICAN BASKETBALL LEAGUE. apbr.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ Sporting News Player of the Year Winners. sports-reference.com. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
- ↑ a b Official NCAA Consensus All-Americans. ncaa.org. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ National Collegiate Basketball Hall of Fame - Players. collegebasketballexperience.com. [dostęp 2018-04-15]. (ang.).
- ↑ NBA ALL-STAR LEGENDS GAME RESULTS, ROSTERS, AND PLAYERS. nba-allstar.com. [dostęp 2018-03-14]. (ang.).
- ↑ NBA Assists Leaders Year by Year. landofbasketball.com. [dostęp 2014-07-02]. (ang.).
- ↑ NBA & ABA Year-by-Year Playoff Leaders and Records for Free Throw Pct. basketball-reference.com. [dostęp 2018-04-13]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Profil na NBA.com. stats.nba.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-06)]. (ang.)
- Statystyki na basketball-reference.com (ang.)