Charles Barkley – Wikipedia, wolna encyklopedia

Charles Barkley

Charles Barkley (2019)
34, 32, 4
silny skrzydłowy
Pełne imię i nazwisko	Charles Wade Barkley
Pseudonim	Sir Charles
Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1963 Leeds
Wzrost	198 cm
Masa ciała	114 kg
Kariera
Aktywność	1984–2000
Szkoła średnia	Leeds (Leeds, Alabama)
College	Auburn (1981–1984)
Draft	1984, numer: 5 Philadelphia 76ers
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1984–1992 Philadelphia 76ers 610 1992–1996 Phoenix Suns 280 1996–2000 Houston Rockets 183
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1983 Stany Zjednoczone (reprezentacja akademicka) 1992–1996  Stany Zjednoczone
Dorobek medalowy Igrzyska olimpijskie złoto Barcelona 1992 koszykówka złoto Atlanta 1996 koszykówka Mistrzostwa Ameryki złoto USA 1992 koszykówka Uniwersjada brąz Kanada 1983 koszykówka
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Charles Wade Barkley (ur. 20 lutego 1963 w Leeds) – amerykański koszykarz grający zawodowo w NBA, na pozycji skrzydłowego, dwukrotny mistrz olimpijski, wicemistrz NBA (1993), po zakończeniu kariery sportowej komentator i analityk koszykarski. Wraz z Kevinem Durantem wynikiem 38 punktów zajmuje drugie miejsce w rozgrywkach play-off w zdobyczy punktowej w pierwszej połowie meczu^[1][2][3][4].

Po zrezygnowaniu z 4. roku studiów na uniwersytecie w Auburn (ostatecznie skończył studia – kierunek marketing) został wybrany w drafcie 1984 przez Philadelphię 76ers w 1. rundzie z numerem piątym. Od razu zaczął się wyróżniać w NBA swoimi dowcipnymi, czasem obraźliwymi wypowiedziami. Zdobył też jednak uznanie na boisku, gdzie wkładał w grę wiele wysiłku. Był bardzo skoczny, potrafił skutecznie zdobywać punkty. Popisywał się rzutami, które potrafił wykonywać z każdego miejsca na boisku. Przez pierwszych 9 lat kariery jego skuteczność nie spadła nigdy poniżej 50%, w całej karierze miał skuteczność 54,1%, a w rekordowym sezonie 1989-1990 – 60% (przy średniej punktowej 25,2 pkt. na mecz).

W sezonie 1986-87 Barkley został najniższym mistrzem zbiórek w NBA. Cechowała go zdolność do rozgrywania akcji, a także umiejętność rzucania za 3 punkty oraz przechwytywania piłek (drugi na liście wszech czasów na pozycji nr 4 – silnego skrzydłowego).

W drużynie z Filadelfii był początkowo drugoplanową postacią. Zmieniło się to po odejściu Juliusa Ervinga i Mosesa Malone’a. Barkley został liderem drużyny. Jako zawodnik Sixers, wystąpił w meczu gwiazd NBA. W trakcie spotkania (1991) zdobył 17 punktów, ale co ważniejsze zebrał 22 piłki, co było wyrównaniem rekordu należącego do Wilta Chamberlaina z 1967. Barkley zdobył nagrodę MVP za ten występ.

W sezonie 1989/1990 zajął drugie miejsce w głosowaniu na MVP fazy zasadniczej^[5].

W 1992 zawodnik został oddany do Phoenix Suns. Do księgi rekordów Sixers wpisał się będąc czwartym w całkowitej liczbie punktów (14184), trzecim w średniej punktowej (23,3), trzecim w liczbie zbiórek (7079), ósmym w liczbie asyst (2276) i drugim w skuteczności (57%). Przez 7 kolejnych lat przewodził Sixers w skuteczności i zbiórkach, a przez 6 kolejnych lat w punktach. W Suns w sezonie 1992/1993 przewodził NBA w punktach, zbiórkach i asystach. Zdobył wtedy nagrodę MVP sezonu zasadniczego i doprowadził Suns do Finału NBA, w którym jednak zespół z Phoenix przegrał 4-2 z Chicago Bulls. W tym samym roku został wybrany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na igrzyska olimpijskie w Barcelonie. Z reprezentacją Stanów Zjednoczonych, w skład której wchodzili tacy gracze jak Michael Jordan, Larry Bird czy Magic Johnson, zdobył złoty medal. Drużyna USA wygrywała każdy mecz przewagą minimum 30 punktów.

W kolejnych latach wielu graczy Suns dręczyły kontuzje i drużyna nie zdołała już powtórzyć swojego sukcesu. Barkley przeszedł wówczas do Houston Rockets. Tam razem z Hakeemem Olajuwonem i Clydem Drexlerem miał w końcu zdobyć trofeum. Szanse były duże, gdyż „Rakiety” wywalczyły już tytuł rok i dwa lata wcześniej. Jednak ze względu na kontuzje w sezonie 1996/1997 Charles zagrał w tylko w 53 meczach, a rok później w 68.

Barkley zakończył karierę w sezonie 1999/2000 w mieście, w którym ją zaczął, czyli Filadelfii. Podczas meczu Rockets-Sixers 8 grudnia Barkley próbując zablokować rzut Tyrone’a Hilla upadł na parkiet i nabawił się kontuzji, która nie pozwoliłaby mu już na zagranie w całym sezonie, który miał być jego ostatnim. W związku z tym postanowił zakończyć karierę od razu. Zaraz potem został komentatorem meczów koszykówki w jednej z amerykańskich stacji TV. 21 marca 2000 koszulka „Sir Charlesa” z numerem 34 została zastrzeżona przez władze Philadelphii 76ers.

Na podstawie^[6][7], o ile nie zaznaczono inaczej.

• Uczestnik turnieju NCAA (1984)
• Koszykarz Roku Konferencji Southeastern (SEC – 1984)^[8]
• MVP turnieju SEC (1984)^[9]
• Zaliczony do:
  • III składu All-American (1984 przez NABC)
  • Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2006)^[8]
• Drużyna Auburn Tigers zastrzegła należący do niego numer 34

• Wicemistrz NBA (1993)^[10]
• MVP:
  • sezonu regularnego NBA (1993)^[11]
  • NBA All-Star Game (1991)^[12]
  • miesiąca NBA (styczeń 1987, listopad 1988, grudzień 1992, luty 1996)^[13]
• 11-krotnie powoływany do udziału w meczu gwiazd NBA (1987–1997). Z powodu kontuzji nie wystąpił w 1994 i 1997 roku^[14].
• Wybrany do:
  • I składu:
    • NBA (1988–1991, 1993)^[15]
    • debiutantów NBA (1985)^[16]
  • II składu NBA (1986–1987, 1992, 1994–1995)^[15]
  • III składu NBA (1996)^[15]
  • grona 50 najlepszych zawodników w historii NBA (NBA’s 50th Anniversary All-Time Team - 1996)^[17]
  • składu najlepszych zawodników w historii NBA z okazji obchodów 75-lecia istnienia ligi (2021)^[18]
• trzykrotny zdobywca NBA IBM Award (1986-88)^[19]
• Lider:
  • sezonu regularnego w zbiórkach (1987)^[20]
  • play-off w:
    • średniej:
      • zbiórek (1986, 1990)^[21]
      • przechwytów (1994)^[22]
    • liczbie celnych rzutów wolnych (1993)^[23]
• Klub:
  • Philadelphia 76ers zastrzegł należący do niego w numer 34^[24]
  • Phoenix Suns zastrzegł należący do niego w numer 34^[24]

• Mistrz:
  • olimpijski (1992^[25], 1996^[26])
  • Ameryki (1992)^[27]
• Brązowy medalista Uniwersjady (1983)^[28]
• Wybrany do Koszykarskiej Galerii Sław jako członek drużyny olimpijskiej z 1992 roku (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame - 2010)^[29]
• Lider igrzysk olimpijskich w skuteczności rzutów z gry (1992 – 71,1%)^[30]

• Zwycięzca turnieju McDonalda (1993)^[31]
• MVP turnieju McDonalda (1993)
• Zaliczony do:
  • Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame - 2006)^[32]
  • I składu turnieju McDonalda (1993)