Bell 47 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Bell 47 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Konstruktor | |
Typ | wielozadaniowy śmigłowiec użytkowy |
Załoga | 1 + 2 pasażerów |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | 1946-1974 |
Liczba egz. | ponad 5600 |
Dane techniczne | |
Napęd | sześciocylindrowy silnik Lycoming VO-435B1A |
Moc | 269 KM (217 kW) |
Wymiary | |
Średnica wirnika | 11,32 m |
Długość | 9,63 m |
Wysokość | 2,84 m |
Powierzchnia nośna | 100,8m^2 |
Masa | |
Własna | 858 kg |
Użyteczna | 482kg |
Startowa | 1340kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 196 km/h |
Pułap praktyczny | 3200 m |
Zasięg | 412 km |
Dane operacyjne | |
Liczba miejsc | |
2 | |
Rzuty | |
Bell 47 – pierwszy na świecie śmigłowiec przeznaczony do użytku cywilnego. Śmigłowiec produkowany był przez Bell Helicopter Textron począwszy od 8 marca 1946 roku[1], kiedy firma otrzymała pozwolenie na jego produkcję. W latach 1946–1974 wyprodukowano ponad 5600 jego egzemplarzy, z czego 1200 wyprodukowano na licencji we Włoszech, 239 w Japonii oraz 239 w Wielkiej Brytanii.
Śmigłowiec był również wykorzystywany przez armię amerykańską pod nazwą H-13 Sioux, głównie w celach szkoleniowych lub rozpoznawczych. H-13 brał udział m.in. w wojnie koreańskiej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Bell Helicopters. Helicopter History Site.