Dassault Super Mystère – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dassault Super Mystère | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Załoga | 1 |
Historia | |
Data oblotu | 16 grudnia 1953 (Mystère IVB) |
Lata produkcji | 1957 - ? |
Wycofanie ze służby | 1977 (Francja) |
Liczba egz. | 180 |
Dane techniczne | |
Napęd | 1 silnik turboodrzutowy SNECMA Atar 101G-2 |
Ciąg | 33,3 kN (normalny) |
Wymiary | |
Rozpiętość | 10,10 m |
Długość | 14,00 m |
Wysokość | 4,60 m |
Powierzchnia nośna | 32,0 m² |
Masa | |
Własna | 6390 kg |
Startowa | 9000 kg |
Paliwa | 2000 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 1195 km/h |
Prędkość wznoszenia | 89 m/s |
Pułap | 17 000 m |
Zasięg | 1175 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 działka lotnicze DEFA kalibru 30 mm, pociski rakietowe, bomby | |
Użytkownicy | |
Francja, Honduras, Izrael | |
Rzuty | |
Dassault Super Mystère – francuski odrzutowy myśliwiec przechwytujący i samolot myśliwsko-bombowy opracowany przez wytwórnię Dassault w latach 50. XX wieku.
Super Mystère’y służyły we Francuskich Siłach Powietrznych (Armee de l’Air), Siłach Powietrznych Izraela, a także Hondurasu. Samoloty te wykorzystywano m.in. podczas wojny sześciodniowej i wojny Jom Kipur.
Historia konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]W grudniu 1952 roku rząd francuski zamówił sześć egzemplarzy przedseryjnych samolotu Mystère IVB – wersji rozwojowej Mystère’a IV wyposażonej w silniki Rolls-Royce Avon RA.7R lub Atar 101G-1 i poprawioną konstrukcją kadłuba[1].
Pierwszy lot Mystère’a IVB (z silnikiem Avon) nastąpił 16 grudnia 1953 roku[1]. 24 lutego 1954 roku Mystère IVB przekroczył prędkość dźwięku w locie poziomym jako trzeci samolot na świecie (nie licząc maszyn czysto eksperymentalnych) – po YF-100 i I-350 – wyprzedzając pod tym względem konstrukcje brytyjskie, mimo że sam korzystał z brytyjskiego silnika[2].
Kolejną wersją rozwojową był Mystère XX, różniący się przebudowanym usterzeniem (usterzenie płytowe)[3]. Marcel Dassault zmienił nazwę samolotu na Super Mystère, i postanowił wyposażyć go w silnik Avon RA.14, ale Brytyjczycy nie wyrazili zgody na eksport[4].
Pierwszy Super Mystère B.1, noszący również oznaczenie Mystère IVB1, napędzany silnikiem Avon RA.7R, został oblatany 2 marca 1955 roku przez Paula Boudiera[5].
Łącznie wyprodukowano 180 egzemplarzy z pierwotnie planowanych 220[5].
W 1958 roku oblatano dwa prototypowe egzemplarze wersji Super Mystère B.4 z silnikiem Atar 9, ale mimo ich dobrych osiągów nie skierowano tej wersji do produkcji seryjnej[5].
Służba we Francji
[edytuj | edytuj kod]Pierwszą jednostką francuskich wojsk lotniczych wyposażoną w Super Mystère’y była 10e escadre de chasse z bazy lotniczej Creil; jako kolejne użytkownikami tych samolotów zostały 5e escadre de chasse z Orange i 12e escadre de chasse z Cambrai[5]. Ze względu na brak radaru Francuzi wykorzystywali te maszyny w roli dziennych myśliwców przechwytujących[5].
Super Mystère’y pozostały w służbie w Armée de l’air do 1977 roku[5].
Służba w Izraelu
[edytuj | edytuj kod]Izrael zamówił partię Super Mystère’ów B2 w 1958 roku, a pierwsze egzemplarze dostarczono w roku 1959[6]. W izraelskim lotnictwie był to nie tylko pierwszy samolot ponaddźwiękowy, ale także pierwszy wyposażony w dopalacz i spadochron hamujący[7].
Super Mystère’y rozpoczęły służbę w izraelskim lotnictwie w szeregach 105. Eskadry 11 lutego 1959 roku[7]. Izraelski Super Mystère odniósł pierwsze zwycięstwo powietrzne 28 kwietnia 1961 roku, nad egipskim MiG-iem-17, ale tylko dzięki temu, że egipski pilot popełnił błąd i wpadł w korkociąg[8].
Samoloty te wykorzystywano m.in. podczas wojny sześciodniowej i wojny Jom Kipur.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Bill Gunston: Fighters of the Fifties. Patrick Stephens Ltd., 1981, s. 38.
- ↑ Bill Gunston: Fighters of the Fifties. Patrick Stephens Ltd., 1981, s. 38–39.
- ↑ Bill Gunston: Fighters of the Fifties. Patrick Stephens Ltd., 1981, s. 39.
- ↑ Bill Gunston: Fighters of the Fifties. Patrick Stephens Ltd., 1981, s. 39–40.
- ↑ a b c d e f Bill Gunston: Fighters of the Fifties. Patrick Stephens Ltd., 1981, s. 40.
- ↑ Lon Nordeen: Fighters over Israel. Guild Publishing, 1991, s. 57.
- ↑ a b Bill Norton: Air War on the Edge. Midland, 2004, s. 176.
- ↑ Lon Nordeen: Fighters over Israel. Guild Publishing, 1991, s. 60.