Bristol Sycamore – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bristol Type 171 Sycamore
(dane techniczne dla wersji HR.14[1])
Ilustracja
Bristol Sycamore w służbie Royal Air Force, 1972
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Bristol Aeroplane Company

Typ

śmigłowiec wielozadaniowy

Załoga

2

Historia
Data oblotu

27 lipca 1947

Lata produkcji

1947-1959

Liczba egz.

177

Dane techniczne
Napęd

silnik gwiazdowy Alvis Leonides 73

Moc

557 KM (410 kW)

Wymiary
Średnica wirnika

14,81 m

Długość

14,07 m

Wysokość

3,17 m

Masa
Własna

1728 kg

Startowa

2540 kg

Osiągi
Prędkość maks.

204 km/h

Prędkość przelotowa

169 km/h

Dane operacyjne
Użytkownicy
Australia, Belgia, Niemcy Zachodnie, Wielka Brytania

Bristol Type 171 Sycamoreśmigłowiec wielozadaniowy opracowany w latach 40. XX wieku przez Bristol Aeroplane Company, pierwszy śmigłowiec skonstruowany przez to przedsiębiorstwo, a zarazem pierwszy śmigłowiec konstrukcji brytyjskiej, który uzyskał certyfikację zdatności do lotu[1].

Początek prac nad śmigłowcem miał miejsce w nowo utworzonym latem 1944 roku wydziale śmigłowców firmy Bristol w Filton, pod kierownictwem Raoula Hafnera[2]. W 1945 roku Ministerstwo Zaopatrzenia zamówiło budowę prototypów według specyfikacji E.20/45[2]. Projekt otrzymał oznaczenie fabryczne Type 171[2]. Oblot prototypu wersji Mk 1 nastąpił 27 lipca 1947 roku[2]. Drugi egzemplarz, oblatany w lutym 1948 roku, otrzymał jako pierwszy brytyjski śmigłowiec w kwietniu 1949 roku świadectwo zdatności do lotu i ze znakami G-ALOU został zademonstrowany na paryskim salonie lotniczym[2]. Pierwsze dwa egzemplarze były napędzane amerykańskim silnikiem tłokowym Pratt & Whitney Wasp Junior, lecz od wersji Mk 2, której jeden egzemplarz oblatano 3 września 1949 roku, zamieniono go na brytyjski Alvis Leonidas[2].

Pierwszym wariantem seryjnym stał się Mk 3, w którym przeprojektowano kadłub dla uzyskania większej kabiny, mieszczącej na tylnej ławce trzy osoby[2]. Powstało ich 23, w tym dwa w wersji Mk 3A z bagażnikiem za silnikiem dla linii British European Airways[2]. Testowano warianty wojskowe wersji Mk 3: HC.10 (1), HC.11 (4) i HR.12 (4)[2]. Następnie do produkcji wprowadzono ostateczną wersję seryjną Mk 4, w której m.in. zastosowano cztery drzwi do kabiny[2]. Zbudowano 154 śmigłowce tej wersji[2]. Produkcja trwała do 1959 roku, zbudowanych zostało 177 egzemplarzy seryjnych śmigłowca[1].

Ponad 80 maszyn tego typu wykorzystywanych było przez Royal Air Force, gdzie rozpoczęły służbę w 1953 roku, głównie do zadań ratowniczych i łączności. Śmigłowce te wzięły udział m.in. w walkach na Malajach (1948-1960)[3]. Army Air Corps otrzymało pięć egzemplarzy w celach ewaluacyjnych[1]. Ze służby w RAF wycofano je w sierpniu 1972 roku[2].

Poza Wielką Brytanią, śmigłowce służyły w wojskach niemieckim (46 sztuk w siłach powietrznych, cztery w marynarce wojennej), australijskim (dziesięć egzemplarzy w Royal Australian Navy, jeden w Royal Australian Air Force) i belgijskim (trzy sztuki w siłach powietrznych, wykorzystywane w Kongu)[1][4].

Bristol Sycamore wykorzystywany był także w lotnictwie cywilnym, m.in. przez British European Airways[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Bristol Type 171 "Sycamore". All the World's Helicopters and Rotorcraft. [dostęp 2015-12-28]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l Chorlton (red.) 2014 ↓, s. 108
  3. Bristol Sycamore HR14. Royal Air Force Museum. [dostęp 2015-12-28]. (ang.).
  4. Bristol Sycamore. Brussels Air Museum Fund. [dostęp 2015-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-22)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Martyn Chorlton (red.): Bristol. Company profile 1910-1959. Kelsey Publishing Ltd., 2014. ISBN 978-1-907426-70-4. (ang.).