Bronisław Waligóra – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bronisław Waligóra

Pełne imię i nazwisko	Bronisław Andrzej Waligóra
Data i miejsce urodzenia	25 września 1932 Sielec Biskupi
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub Lechia 06 Mysłowice
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole Lechia 06 Mysłowice Pogoń Katowice Pomorzanin Toruń 1956–1968 CWKS/Zawisza Bydgoszcz
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1971–1972 Zawisza Bydgoszcz 1974–1975 Zawisza Bydgoszcz 1977–1978 Widzew Łódź 1979–1982 Motor Lublin 1982–1983 BKS Stal Bielsko-Biała 1983–1984 Bałtyk Gdynia 1984–1986 Widzew Łódź 1987 Lech Poznań 1988–1989 Widzew Łódź 1990–1993 Avia Świdnik 1995–1996 Zawisza Bydgoszcz 1996–1997 Hetman Zamość 1997 WKP Włocławek 2003 Ceramika Opoczno (asystent)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Bronisław Andrzej Waligóra (ur. 25 września 1932 w Sielcu Biskupim) – polski piłkarz i trener piłkarski.

Wychowanek AKS-u Chorzów, następnie zawodnik Pomorzanina Toruń. W 1956 roku trafił do Zawiszy Bydgoszcz, gdzie stał się pierwszoplanową postacią drużyny^[1]. Przez lata był jej kapitanem, występując na pozycji napastnika^[2].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się pracą trenerską. Prowadził m.in. Lecha Poznań^[3], Hetmana Zamość^[4], Motor Lublin^[5], Bałtyk Gdynia^[6], trzykrotnie Widzew Łódź^[7], Avię Świdnik^[8] i trzykrotnie Zawiszę Bydgoszcz^[9].

Z Widzewem zdobył Puchar Polski w 1985 roku^[10]. Po raz pierwszy objął łódzką drużynę w 1977 roku, a w 1978 roku sięgnął po wicemistrzostwo Polski, zasiadając na ławce w rundzie jesiennej. Później przeniósł się do Motoru Lublin. Do Łodzi powrócił w trakcie sezonu 1984/1985 i rozgrywki te zwieńczył brązowym medalem w lidze i zdobyciem jedynego w historii klubu Pucharu Polski. W następnym roku zespół pod jego wodzą znów zajął trzecie miejsce w tabeli Ekstraklasy. W sezonie 1988/1989 zastąpił na stanowisku Andrzeja Grębosza i zakończył sezon na 7. miejscu w tabeli. Rok później odszedł po siedmiu meczach, a finalnie zespół spadł z ligi. W sezonie 1984/1985 dotarł z klubem do 1/8 finału Pucharu UEFA. Prowadził Widzew także w Pucharze Zdobywców Pucharów oraz w Pucharze Intertoto. Łącznie we wszystkich rozgrywkach zasiadał na ławce trenerskiej Widzewa Łódź 160 razy, z czego 129 razy w Ekstraklasie, co daje mu trzecie miejsce w klubowej historii pod tym względem^[11].

• Puchar Polski: 1984/1985
• Wicemistrzostwo Polski: 1977/1978
• Brązowy medal mistrzostw Polski: 1984/1985, 1985/1986

• Awans do I ligi (obecnie Ekstraklasa): 1979/1980^[12]

• Medal Złoty PZPN za wybitne osiągnięcia w rozwoju piłki nożnej: 2022