Chlorek polonu(IV) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Chlorek polonu(IV)
Kryształy PoCl
4
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

PoCl
4

Masa molowa

350,80 g/mol

Wygląd

żółte kryształy

Identyfikacja
Numer CAS

10026-02-5

PubChem

44146666

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Chlorek polonu(IV), tetrachlorek polonu, PoCl
4
nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków, sól kwasu solnego i polonu na IV stopniu utlenienia.

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Chlorek polonu w temperaturze pokojowej tworzy jednoskośne lub trójskośne żółte kryształy. W temperaturze 300 °C (temperaturze topnienia) zmienia kolor na jasnożółty, a w temperaturze 350 °C na czerwony (prawdopodobnie w wyniku rozkładu[4]). Wrze w temperaturze 390 °C, tworząc fioletowo-brązowy gaz[5][2][1]. Roztwory chlorku polonu(IV) w kwasie solnym są wyraźnie żółte nawet przy bardzo niskim stężeniu (>0,00005 M)[1].

Otrzymywanie

[edytuj | edytuj kod]

Chlorek polonu(IV) może zostać uzyskany poprzez reakcję tlenku polonu(IV) (PoO
2
) z pentachlorkiem fosforu, chlorkiem tionylu, gazowym chlorowodorem lub gazowym tetrachlorometanem, a także poprzez reakcję metalicznego polonu z gazowym chlorem[4][5][2]. PoCl
4
może również zostać otrzymany poprzez utlenienie chlorku polonu(II) nadtlenkiem wodoru[6].

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

W temperaturze 200 °C oraz przy kontakcie z dwutlenkiem siarki[1] chlorek polonu(IV) zaczyna ulegać redukcji do czerwonego chlorku polonu(II) (PoCl
2
) i gazowego chloru[5]:

PoCl
4
→ PoCl
2
+ Cl
2

Ogrzewanie tetrachlorku polonu w tlenie lub powietrzu w temperaturze 300 °C tworzy tlenek polonu(IV) (PoO
2
). Reakcja ta zachodzi również bez ogrzewania po długim kontakcie PoCl
4
w czystym tlenie[7]. Tetrachlorek polonu reaguje również z rozcieńczonym kwasem azotowym (0,1 M[1]) i tetratlenkiem diazotu, tworząc białą nierozpuszczalną substancję będącą najprawdopodobniej azotanem polonu(IV) (Po(NO
3
)
4
) – w przypadku reakcji z N
2
O
4
powstaje związek o wzorze Po(NO
3
)
4
·N
2
O
4
, która jednak łatwo rozkłada się do Po(NO
3
)
4
[7][8][9].

W reakcji z chlorkiem cyny(II), chlorkiem tytanu(II) lub roztworem ditioninu sodu w kwasie chlorowodorowym PoCl
4
rozkłada się do metalicznego polonu[10]. W niskiej temperaturze reaguje z bezwodnym amoniakiem, tworząc pomarańczową substancję będącą najprawdopodobniej aminą lub efektem częściowej redukcji do chlorku polonu(II). Przy dłuższym kontakcie z tym gazem sól redukowana jest do metalicznego polonu[11].

Jest substancją silnie higroskopijną[2][3]. W wilgotnym powietrzu wodzie hydrolizuje[1][3].

Roztwór PoCl
4
w kwasie solnym reaguje z roztworem chlorku cezu w etanolu, który wytrąca żółtozielony heksachloropolonian(IV) cezu (Cs
2
[PoCl
6
]
). Po dodaniu wodorotlenku sodu lub wody amoniakalnej wytrąca się brązowy kłaczkowaty osad o rozpuszczalności 7,5 µg/100 g H
2
O
w temperaturze pokojowej. Po podgrzaniu substancja ta staje się żółtobrązowa, a jej rozpuszczalność wzrasta do 1,2 mg/100 g H
2
O
. Osad ten jest najprawdopodobniej hydroksytlenkiem polonu[1]. Chlorek polonu(IV) w roztworze redukowany jest do chlorku polonu(II) przez zimny dwutlenek siarki i hydrazynę, a także tlenek arsenu(III) po podgrzaniu[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Polonium oxides, hydroxides, and hydrides, [w:] Susan A. Brown, Paul L. Brown, The Aqueous Chemistry of Polonium and the Practical Application of Its Thermochemistry, San Diego: Elsevier, 2019, s. 18–25, DOI10.1016/B978-0-12-819308-2.00002-4, ISBN 0-12-819309-3, OCLC 1120694547 (ang.).
  2. a b c d e f K.W. Bagnall, Selenium, Tellurium and Polonium, [w:] The Chemistry of Sulphur, Selenium, Tellurium and Polonium, W. Siebert (red.), Oxford: Pergamon Press, 1975 (Pergamon Texts in Inorganic Chemistry, t. 15), s. 959, DOI10.1016/B978-0-08-018856-0.50008-0, ISBN 978-1-4831-5865-5, OCLC 256448056 (ang.).
  3. a b c Haissinsky 1964 ↓, s. 52.
  4. a b c d Haissinsky 1964 ↓, s. 51.
  5. a b c d e f Polonium, [w:] Egon Wiberg, Nils Wiberg, A.F. Holleman, Inorganic chemistry, San Diego: Academic Press, 2001, s. 593–594, ISBN 0-12-352651-5, OCLC 48056955 [dostęp 2022-01-02] (ang.).
  6. P.E. Figgins, The Radiochemistry of Polonium, National Academies, 1961, s. 13, DOI10.2172/4034029 (ang.).
  7. a b K.W. Bagnall, Chemistry of the Rare Radioelements: Polonium-actinium, Butterworths Scientific Publications, 1957, s. 65 (ang.).
  8. H.J. Emeléus, A.G. Sharpe, Advances in Inorganic Chemistry and Radiochemistry, Academic Press, 1964, s. 127, ISBN 978-0-08-057855-2 (ang.).
  9. Haissinsky 1964 ↓, s. 57–58.
  10. T.F. Connolly, Bibliography on Nuclear Reactor Fuel Reprocessing and Waste Disposal: Fission Product, Poison and Radioisotope Removal, t. 2, United States Atomic Energy Commission, Division of Technical Information, 1960, s. 67 (ang.).
  11. Haissinsky 1964 ↓, s. 53.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • M. Haissinsky, Polonium, wyd. 23, Mound Laboratory, 1964 [dostęp 2022-01-04].