Geografia Irlandii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Irlandia jest niewielkim państwem wyspiarskim leżącym w Europie Północnej, podzielonym na centralną nizinę i średniej wysokości góry na południu i północy. Irlandia jest krajem o łagodnym oceanicznym klimacie, gdzie ogromne obszary zajmują torfowiska.

Powierzchnia wynosi 70 284 km².

Państwo jest położone w północno-zachodniej Europie, na wyspie Irlandia, oblane od wschodu wodami Morza Irlandzkiego, od południa – Morza Celtyckiego i od zachodu – otwartego Oceanu Atlantyckiego. Skrajne punkty: północny 55°37'N, południowy 51°27'N, zachodni 10°24'W wschodni 6°00'W. Rozciągłość południkowa wynosi 400 km, a równoleżnikowa 340 km.

Irlandia od północy graniczy z Wielką Brytanią na długości 360 km, której obszar wchodzi w skład irlandzkiej wyspy. Obszar ten zwany jest Irlandią Północną. Od wschodu poprzez wody terytorialne Morza Irlandzkiego, Irlandia także graniczy z Wielką Brytanią.

Linia brzegowa wynosi 1448 km.

Ukształtowanie powierzchni Irlandii jest głównie wynikiem budowy geologicznej oraz działania procesów peryglacjalnych podczas dwóch zlodowaceń. Krajobraz wyspy jest unikalną mozaiką terenów górskich, bagien (torfowisk), wrzosowisk, zbiorników wodnych, a przede wszystkim łąk i pastwisk pokrywających nizinne partie wyspy.

Położona w centrum wyspy Nizina Środkowoirlandzka zajmuje prawie połowę powierzchni Irlandii. Podłoże niziny tworzą wapienie karbońskie, na których zalega dochodząca do 60 m pokrywa utworów polodowcowych. Większość tego obszaru leży na wysokości 60–120 m n.p.m. Obszar niziny obfituje w bagna i jeziora, charakterystycznym elementem północy i zachodu wyspy są rozległe torfowiska. Na północ i południe od Niziny Środkowoirlandzkiej rozpościerają się niezbyt wysokie stare góry i wyżyny. Regiony te uległy wypiętrzeniu w czasie fałdowań kaledońskich i hercyńskich. Zachodzące w kolejnych epokach geologicznych procesy denudacyjne doprowadziły do zrównania pasm górskich, które obecnie przypominają płaskowyże.

Ponad powierzchnię zrównania wznoszą się szczyty zbudowane ze skał bardziej odpornych na niszczenie. W północno-zachodniej Irlandii wznoszą się góry Donegal, z najwyższym szczytem Errigal (752 m n.p.m.). Na południu wyspy znajdują się pasma górskie Kerry, z najwyższym szczytem Irlandii Carrantuohill (irl. Corrán Tuathail – 1041 m n.p.m.). Na wschodnim wybrzeżu wyspy położone są góry Wicklow, będące przedłużeniem Gór Kambryjskich.

Linia brzegowa Irlandii jest bardzo dobrze rozwinięta. Głęboko w głąb lądu wcinają się liczne zatoki m.in. Donegal, Clew, Galway, Shannon, Dingle. Na długich odcinkach występują wybrzeża typu riasowego o skalistych, stromych ścianach.

Klimat Irlandii określa się jako typ klimatu umiarkowanego morskiego wilgotnego. Na jego kształtowanie największy wpływ mają napływające z południowego zachodu masy powietrza znad Oceanu Atlantyckiego i łagodząca działalność Prądu Północnoatlantyckiego (Zatokowego). W obrębie wyspy klimat nie jest zbytnio zróżnicowany. Średnie temperatury powietrza wahają się między 4 a 7 °C w styczniu i lutym (najzimniejsze miesiące w roku) natomiast w najcieplejszych miesiącach (lipcu i sierpniu) wynoszą od 14 do 16 °C (średnia roczna ok. 10 °C). Ilość opadów jest różna: od 760 mm na wschodzie do 2540 mm na zachodnim wybrzeżu (w górach). Średnia dla całej wyspy wynosi 1100 mm. Zróżnicowanie rozmieszczenia opadów, wynika z kierunku mas powietrza – góry zachodniego wybrzeża stanowią barierę dla chmur deszczowych i tam są największe opady, tereny położone na wschód od nich pozostają w cieniu opadowym i opady są niższe. Dni z opadem występują przeciętnie 200-250 razy w roku (część zachodnia). Opady śniegu zdarzają się rzadko, zazwyczaj tylko w górach. Największe dzienne nasłonecznienie jest w maju i czerwcu i wynosi wtedy 5,5 do 6,5 godziny/dobę.

Sieć rzeczna Irlandii jest dobrze rozwinięta. Występują rzeki o charakterze górskim – krótkie i o dużych spadkach, zasobne w wodę, a we wnętrzu wyspy rzeki nizinne o małych spadkach i leniwym prądzie, często rozlewające się w jeziora czy bagna. Najdłuższa rzeka to Shannon (długość 336 km), która odwadnia obszar o powierzchni ponad 15000 km²; inne większe rzeki to: Slaney, Liffey i Boyne na wschodzie, Nore, Barrow i Suir na południowym wschodzie, Munster Blackwater, Lee i Bandon – na południu oraz Clare i Moy na zachodzie wyspy. Są to rzeki o typie zasilania deszczowego, brak jest na nich w miesiącach zimowych pokrywy lodowej. Ujścia rzek mają charakter estuariów czy fiordów powstałych w wyniku działalności lądolodu. Są one na tych odcinkach żeglowne i nadają się do tworzenia portów. Gęsta jest także sieć jezior na czele z Lough Neagh (największe jezioro Wysp Brytyjskich). Środkową część wyspy stanowi kotlina o podłożu w postaci nieprzepuszczalnych glin morenowych co utrudnia odpływ wód i powoduje obfitość jezior, bagien i torfowisk. Zajmują one prawie 20% powierzchni Irlandii.

Naturalną sieć rzeczną uzupełniają kanały, nie posiadające jednak obecnie znaczenia transportowego, wykorzystywane tylko w celach rekreacyjnych. Największe z nich to Kanał Królewski i Wielki Kanał łączące rzekę Shannon z Morzem Irlandzkim.

Typy i rodzaje gleb występujących w Irlandii są ściśle związane z budową geologiczną. Większość powierzchni wyspy pokrywają gleby brunatne, a na zachodnim wybrzeżu gleby bielicowe. Tereny górskie to miejsce występowania gleb górskich, inicjalnych oraz wytworzonych na podłożu wapiennym rędzin.

Irlandia należy do atlantyckiej strefy roślinnej, a jej naturalną formacją roślinną jest las liściasty dębowy. Lasy dębowe, jesionowe czy na południu bukowe pokrywały większość obszaru; w wyniku działalności człowieka (pozyskiwanie terenów uprawnych i hodowlanych, wykorzystanie drewna w przemyśle okrętowym) do XVIII wieku nastąpiło prawie całkowite wylesienie wyspy. W momencie uzyskania niepodległości przez Republikę Irlandii w 1922 roku zalesienie wynosiło tylko 1% powierzchni kraju. Obecnie, dzięki wysiłkom rządu następuje proces zalesiania niektórych terenów, ale i tak wskaźnik lesistości (5%) jest jednym z najniższych w Europie.

Fakt, iż podczas zlodowacenia cała Irlandia była pokryta lądolodem, spowodował występowanie charakterystycznych odmian roślin. Istnieje tu niecodzienna kombinacja gatunków arktycznych, alpejskich a nawet wiele gatunków roślin wiecznie zielonych charakterystycznych dla basenu Morza Śródziemnego (wawrzyny, azalie, itp.) czy Ameryki Północnej. Oddzielenie się wyspy w okresie topnienia lądolodu wpłynęło także na faunę obszaru. Nie występują tu niektóre gatunki fauny pospolite na kontynencie, na przykład węże, krety, dzięcioły. Obecnie w Irlandii wstępuje 35 gatunków lądowych ssaków. Najpopularniejsze z nich to: sarny, zające, króliki, lisy, wiewiórki, borsuki. Istnieją także gatunki endemiczne: zająca – Lepus timidus hibernicus i gronostaja – Mustela erminea hibernica (spotykany także na wyspie Man).

W przeciwieństwie do stosunkowo małej liczby ssaków lądowych zamieszkujących wyspę, ssaki morskie są licznie reprezentowane przez foki, delfiny, morświny i wieloryby. Olbrzymie jest tu także bogactwo ptaków, część z nich migruje tutaj z Grenlandii czy Islandii. Zaobserwowano przedstawicieli 380 gatunków.

Na zachodnim wybrzeżu liczne są kolonie mew, kormoranów, alk, nurzyków, maskonurów i innych, natomiast na terenach podmokłych spotyka się ptactwo wodne: czaple, łabędzie, itp. W rzekach i strumieniach wyspy występuje wiele gatunków ryb – najliczniejsze są: łososie, pstrągi, szczupaki, węgorze.

W celu ochrony środowiska przyrodniczego w Irlandii powołano sześć parków narodowych, Natomiast Irlandii Północnej do tej pory nie powstał żaden park narodowy, natomiast istnieje kilka rezerwatów przyrody.

• Encyklopedia Geograficzna Świata: Europa. Kraków: OPRES, 1998. ISBN 83-85909-36-2. Brak numerów stron w książce
• Irlandia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2010-09-05] .