Grumman G-21 Goose – Wikipedia, wolna encyklopedia

Grumman G-21 Goose
(dane wersji G-21A)

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Grumman
Typ	wodnosamolot typu amfibia
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcji całkowicie metalowej, podwozie główne – kołowe, wciągane w locie
Załoga	2
Historia
Data oblotu	29 maja 1937
Lata produkcji	1937 – 1945
Dane techniczne
Napęd	2 silniki gwiazdowe, 9-cylindrowy Pratt & Whitney R-985 Wasp Junior
Moc	445 KM (330 kW) (każdy)
Wymiary
Rozpiętość	14,90 m
Długość	11,70 m
Wysokość	3,70 m
Powierzchnia nośna	34,80 m²
Masa
Własna	2460 kg
Startowa	3600 kg
Osiągi
Prędkość maks.	320 km/h
Prędkość przelotowa	305 km/h
Prędkość wznoszenia	5,5 m/s
Pułap	6400 m
Zasięg	1030 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
tylko wersje wojskowe 2 karabiny maszynowe Browning M2 kal. 12,7 mm 2 bomby głębinowe o wadze 120 kg (każda)
Liczba miejsc
6 (wersje nieuzbrojone)
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Argentyna, Boliwia, Brazylia, Francja, Holandia, Japonia, Kanada, Kuba, Paragwaj, Peru, Portugalia, Szwecja, Wielka Brytania
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Grumman G-21 Goose – amerykańska łódź latająca z okresu II wojny światowej

Pomysł na budowę lekkiego wodnosamolotu typu amfibia zrodził się wśród bogatych biznesmenów z Nowego Jorku, którzy zwrócili się do wytwórni Grumman Aircraft Engineering Corporation specjalizującej się w budowie wodnosamolotów o budowę lekkiego wodnosamolotu, którym mogliby latać ze swoich rezydencji na Long Island do biur na Manhattanie i który mógłby startować zarówno z powierzchni wody jak i z powierzchni ziemi^[1].

W 1936 roku w wytwórni opracowano nowy wodnosamolot oznaczony jako Grumman G-21. Samolot ten w założeniu był samolotem dyspozycyjnym i przeznaczonym dla prywatnych użytkowników. W dniu 29 maja 1937 roku dokonano jego oblotu. W czasie prób samolot potwierdził założenia jakie przyjęto przy jego opracowaniu.

Zaraz też zamówiono dla osób prywatnych serię 12 samolotów tego typu i rozpoczęto ich produkcję. Pierwszy samolot seryjny był już gotowy 3 lipca 1937 r.

Już po rozpoczęciu produkcji seryjnej samolotem Grumman G-21 zainteresowały się również linie lotnicze, a także lotnictwo wojskowe. W związku z tym powstały kolejne wersje samolotu, różniące się od prototypu mocniejszymi silnikami oraz wyposażeniem. Powstały również wersje wojskowe uzbrojone w karabiny maszynowe oraz w bomby głębinowe. Gdy zainteresowało się nim lotnictwo brytyjskie otrzymał on dodatkowe oznaczenie Goose (pol. Gęś), pod którym to oznaczeniem używano go w RAF-ie.

Samoloty Grumman G-21 Goose produkowany był w latach 1937 – 1945 i w tym okresie łącznie wyprodukowano około 350 samolotów wszystkich wersji^[2]

Wersje samolotów Grumman G-21 Goose:

• G-21 – prototyp i pierwsza seria produkcyjna
• G-21A (oznaczenie wojskowe OA-9) – wersja z mocniejszym silnikiem, przejęta przez lotnictwo wojskowe
• JRF-1 i JRF-4 – wersje dla marynarki wojennej
• JRF-2 i JRF-3 – wersje dla Straży Ochrony Wybrzeża
• JRF-5 (oznaczenie brytyjskie Goose-I) i JRF-6 (oznaczenie brytyjskie Goose-IIA) – wersje przeznaczone dla lotnictwa RAF.

Wodnosamolot Grumman G-21 Goose początkowo był przeznaczony dla lotnictwa cywilnego i miał to być samolot dyspozycyjny. Takie też przeznaczenie miały pierwsze wyprodukowane samoloty.

W późniejszym okresie samoloty te zostały częściowo przejęte przez lotnictwo Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych oraz Straż Ochrony Wybrzeża. A następnie trafiły tam specjalne produkowane dla lotnictwa wojskowego samoloty.

Samoloty tego typu zostały zakupione także przez lotnictwa innych państw, gdzie były w okresie II wojny światowej używany w lotnictwie wojskowym, do celów komunikacyjnych, lotów zwiadowczych i ratowniczych.

Po zakończeniu II wojny światowej część z tych samolotów zakupiło lotnictwo cywilne oraz użytkownicy prywatni. Samoloty tego typu używano w lotnictwie cywilnym do połowy lat osiemdziesiątych XX wieku.

Samolot Grumman G-21 Goose to wodnosamolot w układzie latającej łodzi, górnopłat o konstrukcji całkowicie metalowej.

Kadłub o podłożu dwuredanowym, konstrukcji skorpuowej. Z przodu kadłuba pod płatami mieściła się dwumiejscowa kabina załogi, a za nią kabina główna mieszcząca miejsca dla 6 osób. Podwozie główne kołowe wciągane w locie w boki kadłuba, a kółko ogonowe w kadłub.

Napęd stanowił dwa silniki gwiazdowe umieszczone w gondolach na skrzydłach samolotu po obu stronach kadłuba.

• Samoloty niezapomniane modele. Warszawa: Grupa Wydawn. Foksal, 2013. ISBN 978-83-280-0077-3. OCLC 881384238.

• Zdjęcia