Henryk Borowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy aktora. Zobacz też: Henryk Borowski – oficer Armii Krajowej.

Henryk Borowski

Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1910 Płock
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1991 Warszawa
Zawód	aktor
Lata aktywności	1934–1991
Zespół artystyczny
Teatr Współczesny w Warszawie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Henryk Borowski (ur. 14 lutego 1910 w Płocku, zm. 13 listopada 1991 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy.

Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Jagiełły w Płocku. Po skończeniu szóstej klasy, z rodzicami przeniósł się do Warszawy. Tam w 1934 ukończył Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej. Aktorstwa uczył się pod okiem Stanisławy Wysockiej, Juliusza Osterwy, Leona Schillera, Stefana Jaracza^[1]. Przed II wojną światową grał w wileńskim Teatrze na Pohulance (1934–1937), Teatrze Miejskim we Lwowie (1937–1938), Teatrze Buffo w Warszawie (1938–1939)^[2].

W czasie okupacji niemieckiej pracował fizycznie, brał też udział w konspiracyjnym życiu artystycznym Warszawy. Walczył w powstaniu warszawskim^[2].

Po wojnie występował w łódzkich teatrach: Wojska Polskiego (1945–1949), Kameralnym Domu Żołnierza (1949), następnie warszawskich: Współczesnym (1949–1958, 1960–1991), Polskim (1958–1960). Występował także w spektaklach Teatru Telewizji i słuchowiskach Teatru Polskiego Radia. W latach 1947–1958 był wykładowcą w warszawskiej PWST. Od 1979 członek zasłużony SPATiF-ZASP^[2].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu parafialnym w Starych Babicach^[3].

• 1946: Zakazane piosenki – wykonawca wyroku na Marii Kędziorek
• 1949: Za wami pójdą inni – profesor Brzozowski
• 1950: Miasto nieujarzmione – nazwisko pojawia się w napisach „Robinsona warszawskiego”
• 1954: Trudna miłość – Bielecki
• 1954: Autobus odjeżdża 6.20 – Słaboński, kier. działu kadr w hucie „Bolesław”
• 1954: Domek z kart – redaktor gazety
• 1956: Pożegnanie z diabłem – Maciej Rubach, ojciec Jasia
• 1957: Król Maciuś I – minister spraw wewnętrznych
• 1959: Kamienne niebo – profesor
• 1960: Krzyżacy – Zygfryd de Löwe, komtur Szczytna
• 1962: I ty zostaniesz Indianinem – Jerzy Kubiak, ojciec Mirka
• 1966–1968: Klub profesora Tutki – sędzia, rozmówca profesora Tutki
• 1966: Mistrz – mecenas
• 1967: Tortura nadziei – inkwizytor
• 1968: Hrabina Cosel – minister Adolf Magnus Hoym
• 1968: Hrabina Cosel (serial) – minister Adolf Magnus Hoym
• 1969: Pożarowisko – Warecki, kolega Rojeckiego
• 1970: Epilog norymberski – Joachim von Ribbentrop
• 1972: Kopernik – Tiedemann Giese
• 1972: Kopernik – Tiedemann Giese (odc. 3)
• 1972: Wesele – Dziad
• 1972: Kaprysy Łazarza – Jacenty
• 1975: Noce i dnie – Klemens, stryj Bogumiła
• 1984: 5 dni z życia emeryta – emeryt Brodowski, kawiarniany znajomy Bzowskiego
• 1985: Jezioro Bodeńskie – Wildermayer
• 1988: Alchemik – ojciec Salezy
• 1988: Alchemik Sendivius – ojciec Salezy

• 1957: Julietta ze snów – Georges Neveaux – reżyseria: Czesław Szpakowicz

Goście o zmierzchu – Krystyna Salaburska – reżyseria: Władysław Sheybal

• 1958: Zawieja – Wiera Panowa – reżyseria: Stanisław Wohl
• 1960: Zemsta – Aleksander Fredro – reżyseria: Jerzy Kreczmar

Amy Foster – Joseph Conrad Korzeniowski – reżyseria: Adam Hanuszkiewicz

• 1961: Rzecz o teatrze – Johann Wolfgang von Goethe – harfiarz – reżyseria: Stanisław Wohl
• 1962: Krzyżówka – Michał Choromański – sąsiad – reżyseria: Jerzy Gruza

Męczeństwo Piotra Ohey’a – Sławomir Mrożek – Piotr Ohey – reżyseria: Erwin Axer

Pan Topaz – Pagnol Marce – Muche – reżyseria: Edward Dziewoński

• 1963: Szkoda wąsów – Ludwik A. Dmuszewski reżyseria: Tadeusz Aleksandrowicz

Dym – William Faulkner – reżyseria: Ludwik René

Pierwszy dzień wolności – Leon Kruczkowski – reżyseria: Adam Hanuszkiewicz

Szelmostwa Skapena – Molier – Argant – reżyseria: Jan Kulczyński

• 1964: Ślub – Andrzej Górny – reżyseria: Adam Hanuszkiewicz

Ostry dyżur – Jerzy Lutowski – reżyseria: Andrzej Szafiański

Mistrz – Zdzisław Skowroński – reżyseria: Jerzy Antczak

• 1965: Ifigenia w Taurydzie – Johann Wolfgang Goethe – postać: król Taurydy Toas, reżyseria: Erwin Axer

Volpone – Ben Jonson – reżyseria: Zygmunt Hübner

Szósty lipca – Szatrow Michał – postać: Aleksandrowicz – reżyseria: Jerzy Krasowski

Stanisław i Bogumił – Dąbrowska Maria – postać: Henryk, Opat Waltenburski – reżyseria: Jerzy Krasowski

Głos Zdzisław Skowroński – postać: Delegat I – reżyseria: Jerzy Antczak

Adwokat i róże – Jerzy Szaniawski – reżyseria: Andrzej Łapicki

Damy i huzary – Aleksander Fredro – reżyseria: Józef Słotwiński

• 1966: Aszantka – Włodzimierz Perzyński – postać: Wuj Bratkowski – reżyseria: Stanisław Brejdygant

Dwie humoreski o stosunku do zwierząt – Sławomir Mrożek – postać: Staruszek – reżyseria: Erwin Axer

Horsztyński – Juliusz Słowacki – postać: Ojciec Prokop – reżyseria: Jerzy Kreczmar

Skowronek – Jean Anouilh – postać: Cauchon – reżyseria: Jerzy Antczak

• 1967: Kartoteka – Tadeusz Różewicz – postać: Ojciec – reżyseria: Konrad Swinarski

Antygona – Sofokles – postać: Posłaniec – reżyseria: Jerzy Gruza

Król Edyp – Sofokles – postać: Posłaniec – reżyseria: Jerzy Gruza

Stawka większa niż życie (odc. Cicha przystań) – postać: Hotelarz Tietz – reżyseria: Andrzej Konic

• 1968: Drewniany talerz – Edmund Morris – postać: Glenn – reżyseria: Jan Bratkowski

Grube ryby – Michał Bałucki – postać: Pagatowicz – reżyseria: Jerzy Rakowiecki

Sędzia Irving – według Roberta Penna Warrena – postać: Willy Stark – reżyseria: Andrzej Konic

Gruszeczka, czyli wizyta obcej pani – Stanisława Fleszarowa-Muskat – postać: Cieślak – reżyseria: Józef Słotwiński

Grający pomnik – Maciej Patkowski – postać: Ojciec Anny – reżyseria: Jan Bratkowski

Trąd w pałacu sprawiedliwości – Ugo Betti – postać: Croz – reżyseria: Gustaw Holoubek

Spóźnione kwiaty – Anton Czechow – postać: Nikifor – reżyseria: Anatolij Nall

• 1969: Kollokacja – Józef Korzeniowski – postać: Pan Cepowski – reżyseria: Maryna Broniewska

Konsul Bernick – Henrik Ibsen – postać: Krap – reżyseria: Jan Bratkowski

Burza – Aleksander Ostrowski – postać: Kuligin – reżyseria: Jan Kulczyński

Epilog norymberski – Jerzy Antczak – postać: Ribbentrop – reżyseria: Jerzy Antczak

• 1970: Powrót o 7-ej – Robert C. Sherriff – postać: Inspektor – reżyseria: Andrzej Konic

Dziewczęta z Nowolipek (część II – Kwiryna) – Pola Gojawiczyńska – reżyseria: Stanisław Wohl

Dziewczęta z Nowolipek (część IV – Amelka) – Pola Gojawiczyńska – postać: Aptekarz – reżyseria: Stanisław Wohl

Balladyna – Juliusz Słowacki – postać: Pustelnik – reżyseria: Ewa Petelska, Czesław Petelski

Trąd w pałacu sprawiedliwości – Ugo Betti – postać: Croz – reżyseria: Gustaw Holoubek

Żaglowce, białe żaglowce – Jarosław Abramow-Newerly – postać: Major – reżyseria: Kazimierz Braun

Pan Tadeusz (Księga II – Zamek) – Adam Mickiewicz – postać: Gerwazy – reżyseria: Adam Hanuszkiewicz

• 1977: Przed burzą – Ryszard Frelek, Włodzimierz Kowalski – postać: lord Halifax, reżyseria: Roman Wionczek

Występował w słuchowiskach radiowych, m.in. Jacka Janczarskiego i Adama Kreczmara.

• Saga Rodu Wymęga-Zarawiejskich – pradziad Hubert

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Złoty Krzyż Zasługi (15 lipca 1954)^[4]
• Warszawski Krzyż Powstańczy
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[5]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1978)
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1976)
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”

• 1953 – Nagroda Państwowa III stopnia (zespołowa) za rolę Mariana Korbickiego w przedstawieniu „Domek z kart” w Teatrze Współczesnym w Warszawie
• 1970 – nagroda Komitetu ds. PRiTV za wybitne kreacje aktorskie w spektaklach Teatru TV
• 1971 – nagroda ministra kultury i sztuki I stopnia za wybitne kreacje aktorskie
• 1973 – nagroda Komitetu ds. PRiTV za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze TV
• 1977 – nagroda teatralna tygodnika „Przyjaźń” za rolę Kelina Ababija w przedstawieniu „Największa świętość” Iona Drucego w Teatrze Współczesnym w Warszawie
• 1977 – Złota Syrenka
• 1977 – Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy
• 1978 – Grand Prix za najwybitniejszą kreację aktorską na festiwalu – rolę Kelina w sztuce „Największa świętość” w Teatrze Współczesnym w Warszawie
• 1980 – nagroda przewodniczącego Komitetu ds. PRiTV za wybitne kreacje aktorskie w programach radiowych i tv
• 1990 – Złoty Wawrzyn Grzymały

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 119.

• Zdjęcie Henryk Borowski
• Henryk Borowski w bazie IMDb (ang.)
• Henryk Borowski w bazie Filmweb
• Henryk Borowski w bazie filmpolski.pl
• Henryk Borowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
• Henryk Borowski w bazie IMDb (ang.)
• Henryk Borowski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”