Ireneusz Sekuła – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ireneusz Sekuła

Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1943 Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 2000 Warszawa
Prezes Głównego Urzędu Ceł
Okres	od grudnia 1993 do marca 1995
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Mirosław Zieliński
Następca	Mieczysław Nogaj
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 14 października 1988 do 12 września 1989
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister pracy i polityki socjalnej
Okres	od 11 lutego 1988 do 14 października 1988
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Janusz Pawłowski
Następca	Michał Czarski
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Okres	od grudnia 1983 do lutego 1988
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Henryk Białczyński
Następca	Zofia Tarasińska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ireneusz Ludwik Sekuła (ur. 22 stycznia 1943 w Sosnowcu, zm. 29 kwietnia 2000 w Warszawie) – polski polityk, działacz partyjny, w 1988 minister pracy i polityki socjalnej, w latach 1988–1989 wicepremier w rządzie Mieczysława Rakowskiego, poseł na Sejm X, I i II kadencji, prezes Głównego Urzędu Ceł (1993–1995).

Syn Ignacego i Zofii. Ukończył w 1965 studia w kierunku psychologia na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskał następnie stopień doktora nauk politycznych. W 1964 rozpoczął pracę w Głównej Kwaterze Związku Harcerstwa Polskiego jako instruktor wydziału, a następnie jego kierownik. Kierował harcerską akcją odbudowy Fromborka pod nazwą operacja 1001-Frombork. W latach 1966–1972 pracował jako starszy inspektor w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego, po czym do 1974 pracował w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych jako pełnomocnik ministra ds. zatrudnienia absolwentów szkół wyższych. Od 1977 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Dokształcania Kadr, a od 1981 dyrektora Departamentu Zatrudnienia w tym resorcie.

Od 1966 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w okresie 1974–1977 był inspektorem w Wydziale Nauki i Oświaty Komitetu Centralnego PZPR. Od grudnia 1983 do lutego 1988 zajmował stanowisko prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, 11 lutego 1988 został ministrem pracy i polityki socjalnej w rządzie Zbigniewa Messnera, 14 października 1988 objął urząd wiceprezesa Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego RM w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej.

W 1969 został pozyskany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem Operacyjnym. Zgodził się na współpracę, wybierając sobie pseudonim „Artur”. Po werbunku został skierowany na przeszkolenie wywiadowcze. Uczestniczył w praktycznym szkoleniu kompleksowym „Zarys 73”, obejmującym działanie AWO w terenie zurbanizowanym. W czasie ćwiczenia pełnił funkcję radiotelegrafisty. Przez kolejne lata wykonywał zadania pomocnicze. Podczas wyjazdów zagranicznych zbierał informacje dotyczące danego kraju, w tym procedur kontroli paszportowych. Ostatecznie przekwalifikowano go na tzw. telefon konspiracyjny (pośredniczył lub potencjalnie miał pośredniczyć w kontaktach między oficerem AWO a jego wybranym agentem). Współpracę z nim zakończono w 1989^[1][2].

W latach 1989–1997 sprawował mandat posła na Sejm X, I i II kadencji z ramienia PZPR i Sojuszu Lewicy Demokratycznej, należał do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej.

Od grudnia 1993 do marca 1995 pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł. W tym czasie prokurator prowadził śledztwo związane z jego interesami w „Polnipponie”. Pierwsza próba uchylenia immunitetu w czerwcu 1995 na wniosek prokuratora generalnego Włodzimierza Cimoszewicza nie powiodła się, przeciwko temu głosowali posłowie z SLD i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Ostatecznie jego immunitet uchylono w listopadzie 1996, a sam zainteresowany poparł wniosek. W lutym 1998 wrocławska prokuratura oskarżyła go o popełnienie czterech przestępstw, m.in. o działanie na szkodę Głównego Urzędu Ceł i spółki „Polnippon”, której był prezesem^[3]. W wyborach parlamentarnych w 1997 Sojusz Lewicy Demokratycznej nie wystawił go na swoich listach. W nocy z 22 na 23 marca 2000 znaleziono go nieprzytomnego w jego biurze przy ul. Brackiej w Warszawie. W ciężkim stanie został przewieziony do szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie zmarł 29 kwietnia. Został pochowany na cmentarzu w Wilanowie.

Według ustaleń poczynionych w wyniku śledztwa było to samobójstwo, Ireneusz Sekuła strzelił sobie trzy razy w brzuch, raz nie trafiając. Ze względu na okoliczności śmierci wysuwano jednak różne hipotezy alternatywne. W zeznaniach członków gangu pruszkowskiego rzekome zabójstwo Ireneusza Sekuły miało związek z długami^[4].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Złoty Krzyż Zasługi (1979)^[5]

• „Życie Warszawy”, 15 października 1988. brak numeru strony
• Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2022-11-29].
• Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-11-29].