Jadwiga Emilewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jadwiga Emilewicz

Pełne imię i nazwisko	Jadwiga Katarzyna Emilewicz
Imię i nazwisko po urodzeniu	Jadwiga Szyler
Data i miejsce urodzenia	27 sierpnia 1974 Kraków
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 9 kwietnia 2020 do 6 października 2020
Przynależność polityczna	Porozumienie[a]
Minister rozwoju
Okres	od 15 listopada 2019 do 6 października 2020
Przynależność polityczna	Porozumienie[a]
Następca	Jarosław Gowin[b]
Minister przedsiębiorczości i technologii
Okres	od 9 stycznia 2018 do 15 listopada 2019
Przynależność polityczna	Porozumienie
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jadwiga Katarzyna Emilewicz z domu Szyler (ur. 27 sierpnia 1974 w Krakowie^[1]) – polska polityk, politolog i menedżer kultury.

Posłanka na Sejm IX kadencji (2019–2023), w latach 2015–2018 podsekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju, w latach 2018–2019 minister przedsiębiorczości i technologii w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego, w latach 2019–2020 minister rozwoju w jego drugim gabinecie, w 2020 wiceprezes Rady Ministrów, w 2023 sekretarz stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej.

Córka Antoniego i Zdzisławy Szylerów^[1]. W 1993 zdała egzamin maturalny w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie^[2]. W 1998 ukończyła politologię w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego^[3][4].

Pod koniec lat 90. przystąpiła do Klubu Jagiellońskiego^[5], w jego ramach organizowała dyskusje m.in. z udziałem Lecha Kaczyńskiego, Ludwika Dorna i Jana Rokity^[4]. Poznała tam Jarosława Gowina, redaktora naczelnego miesięcznika „Znak”, który z czasem został jej politycznym mentorem i bliskim współpracownikiem politycznym^[4][6]. Od 1995 współpracowała z Ośrodkiem Myśli Politycznej w Krakowie. Współpracowała również z utworzonym w 1995 Instytutem Tertio Millennio dominikanina Macieja Zięby, działała również w Opus Dei^[7]. Studiowała na uczelni IESE w Barcelonie^[5].

W 1997 odbyła staż dziennikarski u boku Roberta Mazurka w konserwatywnym dzienniku „Życie”, którego redaktorem naczelnym był Tomasz Wołek^[4]. W 1998 została radcą prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka w Departamencie Spraw Zagranicznych; pracowała na tym stanowisku do 2002. W 2000 opublikowała z Arturem Wołkiem książkę Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów^[8][9]. W 2002 uczestniczyła w założeniu kwartalnika Klubu Jagiellońskiego „Pressje”, weszła w skład redakcji tego pisma^[5]. W 2002 ukończyła w ramach uzyskanego stypendium studia podyplomowe w Wadham College na Uniwersytecie Oksfordzkim^[3]. Została członkinią Oxford University European Affairs Society. Od 2003 była nauczycielką akademicką w utworzonej wówczas Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie^[10][11], której pierwszym rektorem był do 2011 Jarosław Gowin.

W 2007 i 2008 zasiadała w zarządzie Klubu Jagiellońskiego, potem została członkinią rady stowarzyszenia Klub Jagielloński oraz członkiem honorowym KJ^[12]. Przystąpiła do Platformy Obywatelskiej^[6][13]. Wzięła udział w inicjatywie Jarosława Gowina „Godzina dla Polski” na rzecz utworzenia nowej formacji wolnorynkowo-konserwatywnej pomiędzy PO a PiS^[6].

W latach 2009–2012 pełniła obowiązki dyrektora Muzeum PRL-u w Nowej Hucie^[14], funkcjonującego wówczas na prawach oddziału Muzeum Historii Polski w Warszawie i finansowanego przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Opracowała w tej roli wystawę stałą muzeum, której zarzucono prawicowy wydźwięk ideologiczny. Jej konflikt na tym tle z współinicjatorką powstania tej instytucji, Krystyną Zachwatowicz, przyczynił się do jej odwołania i przejęcia muzeum przez miasto^[4]. W 2011 otworzyła na Uniwersytecie Jagiellońskim przewód doktorski. Napisała pracę pt. Depolityzacja polityki. Model władzy na przykładzie reformy samorządu terytorialnego poświęconą reformie administracyjnej Michała Kuleszy, której nie obroniła^[4].

W 2013 wraz z Jarosławem Gowinem opuściła Platformę Obywatelską^[6] i przystąpiła do powołanej przez niego w grudniu 2013 Polski Razem. Została też prezesem związanej z partią Fundacji Lepsza Polska. W 2014 stanęła na czele małopolskich struktur Polski Razem^[15]. W tym samym roku kandydowała bez powodzenia z jej listy do Parlamentu Europejskiego^[16] (głos na nią zadeklarował wówczas Jan Rokita^[17]). W wyborach samorządowych w 2014 została wybrana do Sejmiku Województwa Małopolskiego, startując z pierwszego miejsca na liście Prawa i Sprawiedliwości i otrzymując 18 726 głosów^[18]. Odpowiadała przy tych wyborach początkowo za kampanię wyborczą Marka Lasoty (ubiegającego się z ramienia PiS o urząd prezydenta Krakowa), jednak została odsunięta przez Ryszarda Terleckiego^[4]. W kwietniu 2015 objęła funkcję wiceprezesa Polski Razem^[19]. Po powstaniu w 2015 rządu Beaty Szydło została powołana na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju^[20].

Jadwiga Emilewicz była także dyrektorem zarządzającym jednoosobowego przedsiębiorstwa KN Studio^[4][21], zajmującej się aranżacją wystaw. Po otrzymaniu nominacji ministerialnej w grudniu 2015 zakończyła działalność tej firmy^[22]. W listopadzie 2015 powstała natomiast nowa spółka prawa handlowego pod nazwą Koza Nostra Studio, w której połowa udziałów przypadła jej mężowi Marcinowi Emilewiczowi^[23]. Spółka również zajmowała się aranżacją wystaw, w tym w instytucjach publicznych^[24]. Jej mąż ostatecznie pozbył się udziałów w niej w 2020^[23].

W trakcie pełnienia funkcji rządowej gościła na Forum Przedsiębiorców Małopolski organizowanym przez „Dziennik Polski”^[25][26]. Miała również własną rubrykę publicystyczną w tej gazecie^[4]. W 2016 i 2017 jako radna sejmiku poparła tzw. uchwały antysmogowe dla Krakowa^[4]. Po przekształceniu 4 listopada 2017 Polski Razem w Porozumienie pozostała wiceprezesem tego ugrupowania.

9 stycznia 2018 została powołana na urząd ministra przedsiębiorczości i technologii w rządzie Mateusza Morawieckiego^[27] (stając na czele nowo powołanego resortu). W tym samym miesiącu złożyła mandat radnej sejmiku^[28]. W wyborach w 2019 z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskała mandat posłanki IX kadencji, kandydując w okręgu poznańskim i otrzymując 43 958 głosów^[29]. 15 listopada 2019 została ministrem rozwoju w drugim gabinecie Mateusza Morawieckiego^[30]. 9 kwietnia 2020 objęła dodatkowo urząd wiceprezesa Rady Ministrów^[31].

Jako minister odpowiadała za projekty mające stwarzać udogodnienia dla przedsiębiorców, takie jak: wprowadzenie Polskiej Strefy Inwestycji oraz instytucji zarządu sukcesyjnego, nowe prawo zamówień publicznych, regulację przeciwdziałającą zatorom płatniczym, a także programy Mały ZUS, Mały ZUS Plus, Pakiet MŚP i Pakiet Przyjazne Prawo^[32]. Była także pomysłodawczynią projektu prostej spółki akcyjnej^[4]. W 2018 wystąpiła na Forum Politycznym Wysokiego Szczebla ONZ w Nowym Jorku^[33]. Na początku pandemii COVID-19 współtworzyła tzw. tarczę antykryzysową^[6][32].

Pewną krytykę wzbudziła w czerwcu 2020, wygłaszając w trakcie kampanii prezydenckiej blisko godzinne przemówienie na Jasnej Górze podczas pielgrzymki przedsiębiorców^[6][32]. We wrześniu tegoż roku została wybrana na przewodniczącą poznańskiego okręgu Porozumienia^[34] (od 2019 była p.o. przewodniczącej). Jeszcze w tym samym miesiącu ogłosiła odejście z partii, pozostając bezpartyjną członkinią Klubu Parlamentarnego PiS. Decyzję tę uzasadniła coraz częstszą różnicą zdań z politykami Porozumienia, w tym prezesem Jarosławem Gowinem^[35]. 6 października 2020 zakończyła pełnienie funkcji rządowych^[36].

Również w 2020 zaczęła prowadzić zajęcia z polityki gospodarczej na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu^[37][38][39]. Została także członkinią rady społecznej Szpitala Klinicznego im. Heliodora Święcickiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2020)^[40] oraz rady Teatru Muzycznego w Poznaniu (2022)^[41].

W maju 2023 powróciła do administracji rządowej, obejmując stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej oraz pełnomocnika rządu ds. polsko-ukraińskiej współpracy rozwojowej^[42]. W wyborach w 2023 bezskutecznie ubiegała się o poselską reelekcję (zajęła pierwsze niemandatowe miejsce na poznańskiej liście PiS z wynikiem 26 876 głosów)^[43]. W grudniu tego samego roku zakończyła pełnienie funkcji w administracji rządowej.

W 2021 otrzymała nagrodę „Komeda UMP”, przyznaną przez Senat Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu^[44].

Zamężna z politologiem i przedsiębiorcą Marcinem Emilewiczem. Mają trzech synów^[45].

Zwarte

• Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów (wspólnie z Arturem Wołkiem), Fundacja Rozwoju Demokracji Lokalnej, Warszawa 2000; wyd. II, Wyższa Szkoła Biznesu – National Louis University, Nowy Sącz 2002; wyd. III oraz przekład w języku angielskim: Reformers and politicians: The power play for the 1998 Reform of Public Administration in Poland, as seen by its main players (tłum. Magdalena Wajda), Elipsa, Warszawa 2002.
• Europejska polityka wschodnia. Wyzwanie Polaków i Niemców (redaktor pracy zbiorowej), Wyższa Szkoła Europejska im. ks. Józefa Tischnera, Kraków 2008.
• Ogniem czy mieczem? Stosunki państwo-Kościół („Pressje”, teka 14; współredaktor pracy zbiorowej), Klub Jagielloński, Kraków 2008.
• Wschód – strategia czy obsesja („Pressje”, teka 15; współredaktor pracy zbiorowej), Klub Jagielloński, Kraków 2009.
• Sprawiedliwość („Pressje”, teka 16; współredaktor pracy zbiorowej), Klub Jagielloński, Kraków 2009.

Artykuły

• Lekcja obywatelska, „Znak”, nr 579, 2003.
• Pragmatyka wiary (recenzja: „John Locke: Writings on Religion”, red. Victor Nuovo, Oxford 2002), „Teologia Polityczna”, nr 1, 2003/2004, s. 236–240.
• Lekcja praktyki politycznej (recenzja: Mogens Herman Hansen, „Demokracja ateńska w czasach Demostenesa. Struktura, zasady i ideologia”, Warszawa 1999), „Teologia Polityczna”, nr 2, 2004/2005, s. 357–362.
• Wyższa szkoła dyplomacji, „Nowa Europa”, nr 1 (5), 2007, s. 366–370.
• Władza – modele teoretyczne, „Europa i Świat. Zeszyty naukowe Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie”, nr 1, 2007, s. 91–108.
• Sposób na „selbstbewusste Mittelmacht”. Z profesorem Zdzisławem Krasnodębskim rozmawia Jadwiga Emilewicz, „Pressje”, teka 13, 2008, s. 67–80.

• Jadwiga Emilewicz, Malopolska.pl [zarchiwizowane 2018-01-10] .

• Mgr Jadwiga Emilewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-08-10] .