Grzegorz Schetyna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Grzegorz Schetyna

Grzegorz Schetyna (2023)
Pełne imię i nazwisko	Grzegorz Juliusz Schetyna
Data i miejsce urodzenia	18 lutego 1963 Opole
Przewodniczący Platformy Obywatelskiej
Okres	od 26 stycznia 2016 do 29 stycznia 2020
Poprzednik	Ewa Kopacz (p.o.)
Następca	Borys Budka
Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP
Okres	od 8 lipca 2010 do 6 sierpnia 2010[1]
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Bogdan Borusewicz
Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres	od 8 lipca 2010 do 7 listopada 2011
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Bronisław Komorowski
Następca	Ewa Kopacz
Minister spraw zagranicznych
Okres	od 22 września 2014 do 16 listopada 2015
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Radosław Sikorski
Następca	Witold Waszczykowski
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej
Okres	od 9 października 2009 do 22 lipca 2010
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Grzegorz Dolniak (p.o.)
Następca	Tomasz Tomczykiewicz
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 16 listopada 2007 do 13 października 2009
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres	od 16 listopada 2007 do 13 października 2009
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Władysław Stasiak
Następca	Jerzy Miller
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Grzegorz Juliusz Schetyna^ⓘGrzegorz Juliusz Schetyna (ur. 18 lutego 1963 w Opolu) – polski polityk, z wykształcenia historyk.

Poseł na Sejm III, IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji (1997–2023), senator XI kadencji (od 2023). W latach 2007–2009 wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych i administracji w pierwszym rządzie Donalda Tuska, w latach 2010–2011 marszałek Sejmu VI kadencji, w 2010 tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP, w latach 2014–2015 minister spraw zagranicznych w rządzie Ewy Kopacz. Jeden z założycieli i liderów Platformy Obywatelskiej, przewodniczący jej klubu parlamentarnego w latach 2009–2010, sekretarz generalny PO w latach 2001–2003 i 2004–2010, wiceprzewodniczący partii w latach 2010–2013 oraz jej przewodniczący w latach 2016–2020, współtwórca Koalicji Obywatelskiej i Koalicji Europejskiej.

Syn Zbigniewa i Danuty^[2]. Jego rodzice w okresie okupacji działali w AK, po wojnie ojciec pracował jako nauczyciel w opolskim technikum budowlanym, matka natomiast była polonistką, pełniła również funkcję wiceprzewodniczącej zarządu koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Opolu^[3][4].

Grzegorz Schetyna w latach 1981–1983 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. Od października 1981 działacz Niezależnego Zrzeszenia Studentów^[5]. Ostatecznie w 1990 ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego^[6]. W okresie 1982–1986 zaprzysiężony członek Solidarności Walczącej we Wrocławiu^[5]. W latach Od 1984 członek zarządu uczelnianego NZS, od 1986 do 1989 jego przewodniczący^[5]. Od 1988 rozpracowywany przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej^[7]. 16 marca 1989 był sygnatariuszem wniosku o rejestrację NZS złożonego w Wydziale Społeczno-Administracyjnym Urzędu m.st. Warszawy^[5].

W 1989 wszedł w skład Ogólnopolskiego Komitetu Strajkowego NZS. Kwestionował ustalenia Okrągłego Stołu, zarzucając Lechowi Wałęsie nieuwzględnienie kwestii legalności NZS^[8]. W latach 1990–1991 był dyrektorem Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, a w latach 1991–1992 wicewojewodą wrocławskim. Współtworzył Radio Eska na Dolnym Śląsku (razem z Rafałem Dutkiewiczem), był także właścicielem i przewodniczącym rady nadzorczej koszykarskiego klubu Śląsk Wrocław^[9].

W latach 1997–2007 sprawował mandat posła III, IV i V kadencji – początkowo z okręgów wrocławskich: nr 50 i nr 3, a od 2005 z legnickiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 został wybrany na posła VI kadencji, otrzymując 54 345 głosów.

Należał do KLD, w którym od 1992 do 1994 pełnił funkcję sekretarza generalnego, w 1994 dołączył do Unii Wolności. W 2001 dołączył do Platformy Obywatelskiej. Pełnił (w latach 2001–2003 i 2004–2010) funkcję sekretarza generalnego tego ugrupowania, w 2010 został pierwszym wiceprzewodniczącym partii, kierował też jej dolnośląskimi strukturami.

Od 16 listopada 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji oraz wicepremier w pierwszym rządzie Donalda Tuska^[10]. W 2009 otrzymał Złoty Kordelas Leśnika Polskiego^[11]. 7 października tegoż roku podał się do dymisji z funkcji rządowych^[12]. Dwa dni później wybrany został na przewodniczącego klubu parlamentarnego PO. Prezydent Lech Kaczyński odwołał go ze składu Rady Ministrów 13 października^[13].

5 lipca 2010 został ogłoszony kandydatem PO na stanowisko marszałka Sejmu w miejsce Bronisława Komorowskiego, który zrezygnował z tej funkcji po wyborze na prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej^[14]. 8 lipca 2010, 277 głosami za do 121 przeciw i przy 16 wstrzymujących się, został wybrany na marszałka Sejmu^[15].

W związku z wyborem na to stanowisko Grzegorz Schetyna z urzędu został również osobą tymczasowo wykonującą obowiązki prezydenta RP. W ramach wykonywanych obowiązków 17 lipca 2010 wraz z prezydentem elektem Bronisławem Komorowskim gościł składających wizytę w Polsce z okazji 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem prezydent Litwy Dalię Grybauskaitė, prezydenta Rumunii Traiana Băsescu i pełniącego obowiązki prezydenta Mołdawii Mihaia Ghimpu oraz wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Brunona Plattera. 29 lipca 2010 spotkał się z przebywającą z wizytą w Polsce premier Słowacji Ivetą Radičovą. W ramach uzyskanych uprawnień podpisał dwanaście ustaw^[16]. Powołał także dwóch ministrów Kancelarii Prezydenta RP – Jaromira Sokołowskiego (12 lipca na stanowisko podsekretarza stanu) i Dariusza Młotkiewicza (1 sierpnia na stanowisko sekretarza stanu)^[16]. Ogółem przyznał 195 medali i odznaczeń, w tym 39 Orderów Odrodzenia Polski. Pełnienie tej funkcji zakończył 6 sierpnia 2010 z chwilą objęcia urzędu Prezydenta RP przez Bronisława Komorowskiego.

10 sierpnia 2010 wziął udział w spotkaniu prezydentów Polski i Czech na Śnieżce^[17]. Pierwsze trzy wizyty zagraniczne złożył w Niemczech, na Słowacji (udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów Grupy Wyszehradzkiej) i w Chinach. Urząd marszałka Sejmu pełnił do końca kadencji, tj. do 7 listopada 2011.

W wyborach parlamentarnych w 2011 po raz piąty z rzędu został wybrany na posła, otrzymując w okręgu legnickim 67 670 głosów^[18]. 17 listopada 2011 powołany został na przewodniczącego sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. W 2013 przestał pełnić funkcje pierwszego wiceprzewodniczącego i przewodniczącego regionu w PO. 22 września 2014 objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Ewy Kopacz.

W wyborach parlamentarnych w 2015 otworzył listę PO w okręgu kieleckim. Otrzymał 42 376 głosów, zdobywając tym samym ponownie mandat poselski^[19]. 16 listopada 2015 zakończył pełnienie funkcji ministra. W Sejmie VIII kadencji został przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych^[20].

Wystartował następnie w wyborach na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej przeprowadzanych wśród członków partii. Był jedynym kandydatem po rezygnacjach ze strony Borysa Budki i Tomasza Siemoniaka. W wyniku głosowania, w którym wzięło udział około 52% uprawnionych działaczy PO, został wybrany na tę funkcję, otrzymując 91% głosów^[21]. 17 listopada 2016 został szefem utworzonego przez Platformę Obywatelską gabinetu cieni^[22]. W 2017 został dwukrotnie zgłoszony jako kandydat PO na premiera w ramach konstruktywnego wotum nieufności wobec rządu Beaty Szydło. Sejm odrzucił oba wnioski: pierwszy 7 kwietnia 2017^[23], a drugi 7 grudnia 2017^[24]. W 2018 został zgłoszony jako kandydat PO na premiera w ramach konstruktywnego wotum nieufności wobec rządu Mateusza Morawieckiego; wniosek ten odrzucono 14 grudnia 2018^[25].

Podczas kampanii wyborczej przed wyborami parlamentarnymi w 2019 początkowo zapowiadano start Grzegorza Schetyny z okręgu warszawskiego, w którym listę Prawa i Sprawiedliwości otwierał Jarosław Kaczyński^[26]. We wrześniu 2019 ogłosił, że kandydatem Koalicji Obywatelskiej na premiera w wyborach w tymże roku została Małgorzata Kidawa-Błońska^[27], która otrzymała pierwsze miejsce na warszawskiej liście KO. Grzegorz Schetyna wystartował ostatecznie z pierwszego miejsca w okręgu wrocławskim. Uzyskał mandat poselski liczbą 66 859 głosów; był to drugi wynik w tymże okręgu^[28]. W styczniu 2020 zadeklarował rezygnację z ubiegania się ponowny wybór na przewodniczącego PO, rekomendując na to stanowisko Tomasza Siemoniaka^[29]. 29 stycznia 2020 zostały ogłoszone oficjalne wyniki wyborów na przewodniczącego PO; tym samym Grzegorz Schetyna został zastąpiony na tym stanowisku przez Borysa Budkę^[30]. W czerwcu 2021 czasowo objął obowiązki przewodniczącego regionalnych struktur partii^[31]; zakończył pełnienie tej funkcji w tym samym roku.

W 2023 był kandydatem KO do Senatu w okręgu nr 7 w ramach paktu senackiego. Został wybrany do wyższej izby polskiego parlamentu, otrzymując 113 815 głosów^[32]. Objął funkcję przewodniczącego senackiej Komisji Spraw Zagranicznych^[33].

W 1988 zawarł związek małżeński z Kaliną z domu Rowińską, z którą ma córkę Natalię (ur. 1990)^[34][35]. Zamieszkał we Wrocławiu na osiedlu Wojszyce.

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1993		Kongres Liberalno-Demokratyczny	Sejm II kadencji	nr 50	10 115 (2,41%)[36]
1997		Unia Wolności	Sejm III kadencji		13 013 (3,17%)[37]
2001		Platforma Obywatelska	Sejm IV kadencji	nr 3	4849 (1,16%)[38]
2005			Sejm V kadencji	nr 1	14 978 (5,29%)[39]
2007			Sejm VI kadencji		54 345 (13,43%)[40]
2011			Sejm VII kadencji		67 670 (19,66%)[18]
2015			Sejm VIII kadencji	nr 33	42 376 (9,04%)[19]
2019		Koalicja Obywatelska	Sejm IX kadencji	nr 3	66 859 (10,22%)[28]
2023			Senat XI kadencji	nr 7	113 815 (61,21%)[32]

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-08-01].

• Grzegorz Schetyna – strona prywatna. [dostęp 2010-07-06].