Józef Winiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Maria Winiewicz
Ilustracja
Józef Winiewicz w latach 60.
Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1905
Poznań

Data i miejsce śmierci

23 marca 1984
Warszawa

Ambasador PRL w Stanach Zjednoczonych
Okres

od 1947
do 1955

Poprzednik

Oskar Lange

Następca

Romuald Spasowski

Wiceminister spraw zagranicznych
Okres

od 1 stycznia 1956
do 31 stycznia 1972

Przynależność polityczna

PZPR

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Zasługi Republiki Włoskiej II Klasy (1951-2001)
Grób Józefa Winiewicza na warszawskim cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Józef Maria Winiewicz (ur. 6 czerwca 1905 w Poznaniu, zm. 23 marca 1984 w Warszawie) – polski dyplomata i dziennikarz, ambasador, wiceminister spraw zagranicznych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa i Bolesławy z Kruegerów. Studiował na Uniwersytecie Poznańskim, początkowo na Wydziale Rolniczo-Leśnym, następnie na Wydziale Ekonomicznym. Przed wojną związany był przede wszystkim z redakcją „Dziennika Poznańskiego” (przez jakiś czas pełnił funkcję redaktora naczelnego), współpracował także z „Ilustrowanym Kurierem Codziennym” i „Gazetą Polską”. Był także Prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Państwowców w Poznaniu, wiceprezesem sekcji prasowej przy radzie wojewódzkiej BBWR, członkiem zarządu okręgowego Ligi Morskiej i Kolonialnej, prezesem Koła Przyjaciół Związku Strzeleckiego.

W chwili wybuchu II wojny światowej pracował w radiostacji „Warszawa II”. Znalazł się następnie na Węgrzech, gdzie redagował „Wieści Polskie”, a potem przez Turcję, Egipt i Palestynę dotarł do Londynu. Współpracował z rządem RP na uchodźstwie w charakterze doradcy ministra prac kongresowych.

W 1945 powrócił do Polski i został zatrudniony w resorcie spraw zagranicznych. Wkrótce potem ponownie wyjechał do Londynu jako radca ambasady. W latach 1947–1956 pełnił funkcję ambasadora Polski w USA. Później (do 1972) był wiceministrem spraw zagranicznych. Reprezentował Polskę na kolejnych sesjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Po przejściu w stan spoczynku działał w Towarzystwie Łączności z Polonią Zagraniczną. W czerwcu 1968 roku wszedł w skład Komitetu Honorowego oraz Komitetu Przygotowawczego obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[1].

W 1983 był przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Klubu Publicystyki Międzynarodowej Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL[2].

Pochowany z honorami 29 marca 1984 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C39-3-3)[3]. W uroczystości uczestniczyli m. in. członkowie Biura Politycznego KC PZPR Józef Czyrek i Stefan Olszowski, ówczesny minister spraw zagranicznych[4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. „Urania”, miesięcznik Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, nr 3, marzec 1969, s. 84–85.
  2. Powstał Klubu Publicystyki Międzynarodowej SD PRL, "Rzeczpospolita", nr 44, 22 lutego 1983, s. 2.
  3. Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2021-03-28].
  4. Pogrzeb Józefa Winiewicza, "Rzeczpospolita", nr 77, 30 marca 1984, s. 5.
  5. Józef Winiewicz przeszedł na emeryturę [w:] "Dziennik Bałtycki", nr 26, 1 lutego 1972, s. 1.
  6. Odznaczenia państwowe dla najbardziej zasłużonych, "Trybuna Ludu", nr 201, 22 lipca 1959, s. 6.
  7. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 lipca 1951 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77) „za zasługi w pracy zawodowej”.
  8. Zarządzenie o nadaniu Wielkiej Wstęgi Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337) „za zasługi na polu pracy społecznej i dziennikarskiej”.
  9. Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965. 
  10. Le Onorificenze (Dettaglio decorato)
  11. Odznaki i medale Rady Ochrony Pomników dla pracowików MSZ, "Życie Warszawy", nr 39, 14 lutego 1971, s. 6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 803–804. [dostęp 2020-11-30].
  • Słownik biograficzny historii Polski, tom 2: L–Ż (pod redakcją Janiny Chodery i Feliksa Kiryka), Wrocław-Warszawa-Kraków 2005, s. 1634.
  • Nekrologi Józefa Winiewicza, „Rzeczpospolita”, nr 73, 26 marca 1984, s. 2.