Jelcz-Autosan PR110IL – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane ogólne | |
Producent | |
---|---|
Miejsce produkcji | |
Dane techniczne | |
Typy nadwozia | Średniopodłogowy autobus sanitarny klasy MAXI |
Układ drzwi | 2-0-2 |
Liczba drzwi | 2 |
Wysokość podłogi | 642 mm (I drzwi) |
Szerokość drzwi | 1220 mm |
Silniki | WS Mielec SW680/78/1 |
Moc silników | 136 kW (185 KM) |
Skrzynia biegów | S4-95 produkcji FPS Tczew |
Liczba przełożeń | 4 |
Długość | 12000 mm |
Szerokość | 2500 mm |
Wysokość | 3040 mm |
Rozstaw osi | 6100 mm |
Jelcz-Autosan PR 110 IL – prototyp autobusu sanitarnego produkowany w koprodukcji przez Jelcza i Autosana. Autobus opierał się na konstrukcji autobusu międzymiastowego Jelcz PR 110IL. Autobus powstał w jednym egzemplarzu, którego właścicielem zostało Ministerstwo Obrony Narodowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Geneza
[edytuj | edytuj kod]Pojazdy sanitarne są produkowane w niewielkich seriach. Wykorzystywane są w przypadku katastrof, imprez masowych, a także konfliktów zbrojnych. Autobusy sanitarne pozwalają na wywiezienie dużej liczby rannych naraz, co zwiększa szybkość transportu, gdyż eliminuje kongestię ambulansów. Autobusy tego typu są wyposażone w sprzęt medyczny podobny do tego, który znajduje się w karetkach pogotowia[1].
W 1950 CBKPMot zaprojektował nadwozie sanitarki N-243, które było produkowane w Jelczu na bazie podwozia ciężarówki GAZ 51. W tym nadwoziu było miejsce dla 6 rannych ułożonych na noszach lub 12 rannych na miejscach siedzących. Samochód ten był produkowany w latach 1951-1965[2].
W 1977 rozpoczęła się szersza współpraca Jelcza i Autosana. Pierwszym modelem budowanym wspólnie był Autosan H90[3].
Budowa i eksploatacja
[edytuj | edytuj kod]Autobus sanitarny Jelcz-Autosan PR 110 IL powstał w jednym egzemplarzu na przełomie lat 70. i 80. Właścicielem pojazdu było Ministerstwo Obrony Narodowej[4]. Koncepcja ta przegrała z autobusem budowanym na podstawie Autosana H9. Konstrukcja Autosana H9 była wówczas wykorzystywana pod zabudowę innych wersji specjalistycznych, np. mobilnego laboratorium, a także sklepów[3].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Autobus opiera się na konstrukcji autobusu Jelcz PR 110 IL. Od wersji międzymiastowej różni się przede wszystkim usunięciem większości siedzeń. Pozostał tylko pierwszy i ostatni rząd. W tej przestrzeni zostały zmocowane nosze ułożone zgodnie z kierunkiem jazdy w układzie 2+1. W autobusie zmieściły się 3 rzędy noszy, które zostały umieszczone na dwóch piętrach. Łącznie autobus sanitarny posiadał 18 miejsc leżących na noszach oraz 9 siedzących[5].
Oprócz tego w autobusie znalazł się zbiornik na wodę pitną oraz miejsce na sprzęt medyczny.
Z zewnątrz autobus dostał biało-czerwone malowanie, pochodzące z karetek pogotowia oraz sygnały pojazdu uprzywilejowanego[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rusza nowy autobus do zadań specjalnych:. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
- ↑ Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1952-1970. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 2012, s. 29. ISBN 978-83-206-1741-2.
- ↑ a b AUTOSAN - historia fabryki. [dostęp 2013-06-16]. (pol.).
- ↑ Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 2011, s. 254. ISBN 978-83-206-1817-4.
- ↑ a b Wojciech Połomski: Pojazdy samochodowe i przyczepy Jelcz 1971-1983. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 2011, s. 255. ISBN 978-83-206-1817-4.