French
DeutschKlemens VII (antypapież) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| antypapież | ||
 | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||
| Antypapież obediencji awiniońskiej | ||
| Okres sprawowania | 1378-1394 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia | 3 listopada 1361 | |
| Sakra biskupia | brak danych | |
| Kreacja kardynalska | 30 maja 1371 | |
| Kościół tytularny | ||
| Pontyfikat | 20 września 1378 | |
.svg)
| Data konsekracji | nieznana | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | nieznany | ||||||||
| |||||||||
Klemens VII (właśc. Robert de Genève, Robert z Genewy; ur. w 1342 w Genewie[1] lub Annecy[2], zm. 16 września 1394 w Awinionie[1]) – antypapież obediencji awiniońskiej w okresie od 20 września 1378 do 16 września 1394[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem hrabiego Genewy Amadeusza III i Marii z Boulogne[3]. Kształcił się na uniwersytecie paryskim w Paryżu. Następnie był kanonikiem katedry Notre Dame, kanclerzem biskupa Amiens. Od 1359 protonotariuszem apostolskim i familiarzem papieża. W 1361 wybrany biskupem Thérouanne, od 1368 biskup Cambrai, w 1371 mianowany kardynałem prezbiterem z kościołem tytularnym Dwunastu Apostołów w Rzymie[1].
Dyplomata i dowódca Państwa Kościelnego. Papież Grzegorz XI powierzył mu funkcję legata na terenie północnych Włoch oraz organizowanie wojsk zaciężnych przeciw władcom Mediolanu, Viscontim i Florencji[3]. Robert z Genewy wspólnie z kardynałem Francesco Tebaldeschi zwerbował wojska zaciężne pod dowództwem kondotiera Johna Hawkwooda, które zdobyły Bolonię, a 3 lutego 1377 dokonały rzezi ludności miasta Cesena (po zdobyciu miasta, nieprzychylni kardynałowi, nadali mu przydomek Rzeźnika z Ceseny). Otworzyło to drogę do powrotu papieża do Rzymu.
Podczas konklawe w Rzymie po śmierci Grzegorza XI doszło do zamieszek ulicznych. Rzymianie w obawie, że kolejny papież ponownie zdecyduje się wyjechać z Państwa Kościelnego domagali się od elektorów, aby wybrali Włocha. Naciski tłumu, a także incydent z zakłóceniem porządku obrad zgromadzenia przez zbrojną bandę, która wdarła się na elekcję spowodowały, że część kardynałów nie uznała ważności wyboru Urbana VI[1]. Urban VI, aby pojednać się z opozycją zwołał konsystorz do Anagni[3]. Podczas jego obrad miano zadecydować o legalności wyboru nowego papieża. 2 sierpnia 1378 kardynałowie wydali oświadczenie, w którym uznali, że konklawe rzymskie z kwietnia 1378 jest nieważne, gdyż wybór został przeprowadzony pod naciskiem i groźbą ze strony tłumu[3]. 9 sierpnia 1378 kardynałowie francuscy będący główną siłą opozycji wobec Urbana VI wezwali go do abdykacji. Nie widząc żadnej reakcji ze strony papieża opuścili Anagni i przenieśli się do Fondi. Tam pod ochroną księcia Onorato Caetaniego zwołali nowe konklawe i 20 września 1378 roku wybrali antypapieżem kardynała Roberta de Genève, który, pomimo iż początkowo wspierał kanoniczny wybór Bartolomeo Prignano, z czasem przeszedł do obozu sceptyków i stanął na czele buntu kardynałów[3]. Kuria Rzymska uznała ważność wyboru Klemensa VII i wypowiedziała posłuszeństwo Urbanowi VI. 31 października 1378 antypapież został koronowany. Pontyfikat ten stał się początkiem Wielkiej Schizmy Zachodniej, której kres przyniosły dopiero sobory powszechne z XV wieku[1].
Antypapież Klemens VII ekskomunikował papieża Urbana VI i rozpoczął wojnę celem zagarnięcia Rzymu[3]. Wojska papieża zwyciężyły jednak armię antypapieża pod Marino, zajęły Zamek Świętego Anioła i przejęły kontrolę nad Rzymem. Klemens VII wycofał się do Neapolu, a w czerwcu 1379 udał się do Awinionu[3]. Wkrótce potem antypapieża poparły Francja, Burgundia, Sabaudia, Szkocja, Kastylia i Aragonia[3]. Po stronie Urbana stanęły Niemcy, Anglia, Dania, Węgry, kraje skandynawskie i Polska[3]. We Francji jako kuzyn króla, Klemens cieszył się opieką i bezpieczeństwem. Wiódł życie wystawne, otaczając się przepychem, co zmusiło go do nałożenia wysokich podatków[3]. Zwołał jedenaście konsystorzy, na których powołał ponad trzydziestu kardynałów, głównie Francuzów; przyjął także dwóch kardynałów rzymskich, zrażonych okrucieństwem Urbana[3]. Prowadził kampanię na rzecz zdobycia Rzymu i wygnania prawowitego papieża (zdobył wpływy m.in. w południowych Włoszech, Neapolu i Lombardii)[3]. Był przekonany o ważności swojego wyboru i nie wykazywał najmniejszej ochoty do zakończenia schizmy[3].
Zmarł rażony apopleksją[3]. Pierwotnie pochowany został w katedrze w Awinionie. W 1401 szczątki Klemensa VII zostały przeniesione do kościoła celestynów w Awinionie. Po śmierci jego następcą wybrany został kardynał Pedro de Luna, który przyjął imię pontyfikalne Benedykt XIII.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 114-116. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Geneve, Robert de. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-03-26]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 319-321. ISBN 83-06-02633-0.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Richard McBrien: Leksykon papieży. Warszawa: Świat Książki, 2003. ISBN 83-7311-764-4.
- Robert of Geneva. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-26]. (ang.).