Louis Kentner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Louis Kentner
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1905
Karwina

Data i miejsce śmierci

21 września 1987
Londyn

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Odznaczenia
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)

Louis Kentner (ur. 19 lipca 1905 w Karwinie, zm. 21 września 1987 w Londynie) – węgiersko-brytyjski pianista, laureat V nagrody na II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Na fortepianie zaczął grać w wieku pięciu lat. W 1922 ukończył studia na Akademii Muzycznej w Budapeszcie[1]. W 1932 reprezentował Węgry na II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie zajął V miejsce[2]. Rok później zdobył II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Ferenca Liszta w Budapeszcie, a w 1935 wyemigrował z Węgier do Wielkiej Brytanii[1].

W trakcie trwającej kilkadziesiąt lat kariery występował w wielu krajach. Przed II wojną światową koncertował głównie w Europie. Po wojnie grał m.in. w Indiach (1954), Stanach Zjednoczonych (1956)[3] i podczas Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju (1977)[4].

Był jurorem wielu konkursów pianistycznych, w tym trzech Konkursów Chopinowskich (1955[5], 1975[6], 1980[7]), a także konkursów w Budapeszcie, Leeds, Bolzano i Montrealu[8]. Podczas X Konkursu Chopinowskiego opuścił demonstracyjnie jury po ogłoszeniu wyników pierwszego etapu, kontestując wyłonioną grupę pianistów. Skandal ten został przyćmiony kolejnym, gdy po trzecim etapie jury opuściła Martha Argerich[9].

W 1978 został Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)[3].

Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była węgierska pianistka Ilona Kabos, z którą rozwiódł się w 1945. Jego drugą żoną była Griselda Gould[10].

Repertuar i dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Dysponował bogatym repertuarem, w którym znajdowały się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Johannesa Brahmsa, Ferenca Liszta i Béli Bartóka. Przez wiele lat współpracował artystycznie z Yehudim Menuhinem[3]. Nagrał wiele płyt dla różnych wytwórni muzycznych[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 66.
  2. ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 26.
  3. ↑ a b c Erik Eriksson: Louis Kentner – Biography. allmusic.com. [dostęp 2016-04-02]. (ang.).
  4. ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 67.
  5. ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 63.
  6. ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 133.
  7. ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 185.
  8. ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 69.
  9. ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 193.
  10. ↑ Jonathan Summers: Louis Kentner. [w:] A–Z of Pianists [on-line]. naxos.com. [dostęp 2016-04-02]. (ang.).
  11. ↑ Louis Kentner – Discography. allmusic.com. [dostęp 2016-04-02]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 66–69. ISBN 83-910515-1-X.
  • Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.
Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie
I (1927)
II (1932)
III (1937)
IV (1949)
V (1955)
VI (1960)
VII (1965)
VIII (1970)
IX (1975)
X (1980)
XI (1985)
XII (1990)
XIII (1995)
XIV (2000)
XV (2005)
XVI (2010)
XVII (2015)
XVIII (2021)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Louis_Kentner&oldid=71355150”