Marek Piotrowski (kickbokser) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marek Piotrowski

Pseudonim	Punisher
Data i miejsce urodzenia	14 sierpnia 1964 Dębe Wielkie
Obywatelstwo	polskie
Wzrost	181 cm
Styl walki	Karate Kyokushin, Jujitsu
Kategoria wagowa	półciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	44 (k-b) – 21 (b)[1]
Zwycięstwa	42 – 21
Przez nokauty	27 – 11
Porażki	2 – 0

Marek Piotrowski (ur. 14 sierpnia 1964 w Dębem Wielkim) – polski kickbokser i bokser, wielokrotny zawodowy mistrz świata w kick-boxingu, posiadacz 1 Dan Karate Kyokushin.

Swoją karierę sportową rozpoczynał jako bardzo młody adept jujitsu, z czasem zainteresował się karate kyokushin. W 1984 r. zdobył w tej dyscyplinie mistrzostwo Polski juniorów. W 1985 r. powtórzył ten sukces w kategorii seniorów. W karate stoczył 13 oficjalnych pojedynków, wszystkie wygrał. W lipcu 1993 r. stał się posiadaczem czarnego pasa (1 dan) w Kyokushin Karate. Z początkiem 1987 r. rozpoczął uprawiać kick-boxing w formule full contact, mimo że dyscyplina ta była wówczas w Polsce zakazana.

11 października 1987 r. zdobył w Monachium amatorskie mistrzostwo świata w kategorii wagowej do 81 kg. Tego samego roku wygrał również mistrzostwo Polski, a na Węgrzech Puchar Świata, zostając uznanym za najlepszego zawodnika turnieju.

W 1988 r. zdecydował się na wyjazd do USA, aby rozpocząć karierę zawodową. W październiku stoczył swoją pierwszą walkę. W Rockford znokautował Boba Handegana w 4. rundzie.

19 sierpnia 1989 r. w swej piątej walce za Oceanem zwyciężył jednogłośnie na punkty dotychczas niepokonanego Ricka „The Jet” Roufusa i zdobył zawodowe mistrzostwo Stanów Zjednoczonych organizacji PKC. Do jego nazwiska przylgnął również ringowy przydomek Punisher.

4 listopada 1989 r. w Chicago pokonał Dona „The Dragon” Wilsona i został zawodowym mistrzem świata organizacji ISKA, PKC i FFKA.

Do 1991 r. stoczył sześć pojedynków, pokonując między innymi Boba „The Thunder” Thurmana oraz renomowanego Marka Longo. Był do tego momentu niepokonanym zawodnikiem na zawodowym ringu, legitymującym się bilansem 29-0-0 (19 KO). 22 czerwca 1991 r., pomimo problemów osobistych, stoczył rewanżowy pojedynek z Rickiem Roufusem, który przegrał w drugiej rundzie przez nokaut. Po tej porażce rozpoczął w lutym karierę w boksie zawodowym, wygrywając pierwszą walkę przed czasem w 4. rundzie. Następnie do 1992 r., chcąc odzyskać utracony tytuł MŚ, stoczył kilka walk w kickboxingu, wszystkie wygrywając.

W lipcu 1992 r. zdobył tytuł mistrza Ameryki Północnej wygrywając z Kanadyjczykiem Conradem Pla.

22 listopada 1992 r. stanął w Paryżu do pojedynku z wielokrotnym mistrzem Holendrem Robem Kamanem (zwanym także „Mr. Low-Kick”; 98 wygranych walk, 78 KO.) w formule low-kick. Przegrał przez TKO w siódmej rundzie po niezwykle dramatycznym boju. Po tej porażce raz jeszcze stanął do walki o utracone tytuły. Przez następne lata szukał szansy na rewanż z Kamanem i Roufusem, ale nigdy jej nie dostał.

22 czerwca 1993 r. pokonał w Montrealu przez TKO Michaela McDonalda. W tym samym roku pokonał Mike’a Winklejohna, zdobywając tytuł mistrz świata ISKA w formule oriental rules (odmiana dopuszczająca low-kick i uderzenia kolanem). W grudniu 1995 r. stoczył swoje ostatnie starcie w kickboxingu. W Krakowie pokonał Włocha Stefano Tomiazzo, zdobywając pas mistrza świata organizacji WKA i unifikując wszystkie światowe tytuły w full-contact. Tym samym stał się posiadaczem wszystkich najważniejszych pasów mistrzowskich: ISKA, KICK, PKC, WAKO-PRO, FFKA, WKA i TBC.

Równolegle ze startami w kickboxingu Piotrowski kontynuował karierę zawodowego boksera, staczając od 1992 do 1996 r. w sumie 21 pojedynków w wadze półciężkiej. Wygrał wszystkie.

Zawodową karierę zakończył 13 grudnia 1996 r. w Hanowerze wygraną walką bokserską. W 1997 r. dostał propozycję walki o zawodowe mistrzostwo świata w boksie organizacji IBF z Reggie Johnsonem, lecz ze względu na kłopoty zdrowotne musiał zrezygnować. W 2002 r. powrócił do Polski.

W 1987 r. dostał nagrodę „Syrenki” od miesięcznika Sportowiec za największą niespodziankę sportową roku. Był trzykrotnie wybierany do pierwszej dziesiątki najlepszych sportowców w Polsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego (1987, 1989, 1990), dwukrotnie zajmując 2 pozycję. Prestiżowy magazyn Fighter, klasyfikując najlepszych kickbokserów lat 80., umieścił Piotrowskiego w wadze do 172 funtów (tj. 78 kg) na drugim miejscu. Dwukrotnie, w latach 1989 i 1994, został uznany przez amerykańskich fachowców kickboxerem roku. Został także wybrany przez amerykańską prasę jednym z dwóch najlepszych fighterów lat 90.

20 listopada 2009 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za swoje osiągnięcia sportowe i pracę społeczną^[2].

W 1991 r. Aleksander Bilik wydał książkę Kickbokser, opisującą karierę Piotrowskiego do roku 1990. W 2005 r. telewizja TVN24 nakręciła reportaż o Marku Piotrowskim zatytułowany „Wojownik”. W 2005 r. powstał o nim komiks pt. Kickbokser (zamieszczony w dodatku do Gazety Wyborczej). W 2007 r. powstał pełnometrażowy film dokumentalny Wojownik reżyserowany przez Jacka Bławuta a wyprodukowany przez stację telewizyjną HBO, opisujący karierę Marka Piotrowskiego. Zdobył on główną nagrodę na festiwalu filmów dokumentalnych w Chinach „Guangzhou International Documentary Film Festival”^[3].

W 2009 r. Piotrowski zagrał jedną z ról w filmie Marcina Wrony Moja krew

• 42-2 (27 k.o.) – kick-boxing,
• 21-0 (11 k.o.) – boks,
• 13-0 – karate kyokushin.

• Marek Piotrowski w BoxRec