Mięśnie żucia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mięśnie żucia, mięśnie żuciowe (łac. musculi masticatores) – w anatomii ssaków grupa mięśni poruszających żuchwą, a tym samym uczestniczących w procesie żucia[1][2].

Do mięśni żucia zaliczają się:

Przyczep początkowy każdego z nich leży na czaszce, końcowy zaś na żuchwie. Mięśnie żucia odpowiadają za ruchy w stawie skroniowo-żuchwowym. Z wyjątkiem mięśnia skrzydłowego bocznego, główną czynnością powyższych mięśni jest unoszenie żuchwy. Wszystkie mięśnie żucia mają wspólne unerwienie – od nerwu żuchwowego (trzecia gałąź nerwu trójdzielnego)[1][2].

U człowieka najsilniejszym z mięśni tej grupy jest mięsień skroniowy[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 775–779, ISBN 978-83-200-4323-5.
  2. a b Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk, Anatomia zwierząt. 1. Aparat ruchowy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 300, ISBN 978-83-01-16822-3.