Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1994 były 22 sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 10 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1994 został francuski kierowca Didier Auriol startujący samochodem Toyota Celica Turbo 4WD, wyprzedził on Carlosa Sainza i Juhe Kankkunena. Tytuł konstruktorów wygrała Toyota przed Subaru i Fordem.
W sezonie 1994 kalendarz mistrzostw świata składał się z dziesięciu rajdów, było to o trzy mniej niż w rok wcześniej, wynikało to z wprowadzonego systemu rotacji rajdów związanego z radykalnym sposobem na obniżenie kosztów mistrzostw świata. Rajdy Szwecji, Australii i Hiszpanii trafiły do kalendarza 2-litrowego Pucharu Świata FIA w roku 1994[1].
Zespół | Producent | Samochód | Opony | Kierowca | Rundy |
Toyota Castrol Team | Toyota | Celica Turbo 4WD Celica GT-Four ST205 | M | Juha Kankkunen | wszystkie |
Didier Auriol | wszystkie |
Andrea Aghini | 2, 4, 9 |
Ian Duncan | 3 |
Yoshio Fujimoto | 3, 5, 7, 10 |
Marcus Grönholm | 8 |
Tomas Jansson | 8 |
Gilberto Pianezzola | 9 |
Piero Longhi | 9 |
555 Subaru World Rally Team | Subaru | Impreza 555 | P | Carlos Sainz | 1–2, 4–10 |
Colin McRae | 1–2, 4–10 |
Peter Bourne | 7 |
Richard Burns | 7, 10 |
Ford Motor Co | Ford | Escort RS Cosworth | M | Miki Biasion | 1–2, 4–7, 9–10 |
François Delecour | 1–2, 8–10 |
Bruno Thiry | 1–2, 4, 6, 8–10 |
Alex Fiorio | 2 |
Gianfranco Cunico | 4 |
Malcolm Wilson | 5, 10 |
Ari Vatanen | 5–8, 10 |
Raimund Baumschlager | 5, 8 |
Tommi Mäkinen | 8 |
Stig Blomqvist | 10 |
Mitsubishi Ralliart Europe | Mitsubishi | Lancer Evo I Lancer Evo II | M | Armin Schwarz | 1, 5, 7, 9 |
Kenneth Eriksson | 1, 5, 7 |
Kenjiro Shinozuka | 3 |
Tommi Mäkinen | 9 |
Société Diac | Renault | Clio Williams | M | Jean Ragnotti | 1, 4 |
Alain Oreille | 1, 4 |
Serge Jordan | 1, 4 |
Philippe Bugalski | 4 |
Claude Balesi | 4 |
Škoda Motorsport | Škoda | Favorit 136L | M | Pavel Sibera | 1–2, 5, 8–10 |
Vladimír Berger | 1 |
Emil Triner | 2, 5, 8–10 |
Subaru Rally Team Japan | Subaru | Impreza WRX | P | Patrick Njiru | 3 |
Richard Burns | 3 |
Jolly Club | Ford | Escort RS Cosworth | P | Gianfranco Cunico | 9 |
Malcolm Wilson | 9 |
Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1994 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:
Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º | 9º | 10º |
Punkty | 20 | 15 | 12 | 10 | 8 | 6 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów[2].
| Kolor | Opis | Złoty | Zwycięzca | Srebrny | 2. miejsce | Brązowy | 3. miejsce | Zielony | Punktowane miejsce | Niebieski | Ukończył nie punktował | Fioletowy | Nie ukończył NU | Czarny | Wykluczony X | Biały | Nie wystartował NW | Puste | Nie brał udziału | | |
W sezonie 1994 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:
Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º | 9º | 10º |
Punkty | 10 | 9 | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:
Pozycja | 1º | 2º | 3º | 4º | 5º | 6º | 7º | 8º |
Punkty | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych osiem najlepszych występów. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Wszystkie rundy liczyły się do końcowej klasyfikacji. Aby zespół zdobył tytuł mistrza świata musiał wziąć udział w co najmniej dziewięciu rajdach[2]. Zespół Mitsubishi nie był sklasyfikowany (NK) bo brał udział tylko w czterech rajdach.
Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę osiem najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].