Twierdzenie o odpowiedniości[1][2][3][4][5][6][7][8] (znane też jako czwarte twierdzenie o izomorfizmie[6][9][a][b] lub twierdzenie o kracie[11]) – twierdzenie teorii grup opisujące wzajemną odpowiedniość podgrup ustalonej grupy
zawierających podgrupę normalną
z podgrupami grupy ilorazowej
struktura podgrup grupy
jest tożsama ze strukturą podgrup grupy
zawierających
(zob. Wnioski).
Niech
będzie homomorfizmem grup
na
Wówczas istnieje wzajemnie jednoznaczna odpowiedniość między zbiorem wszystkich podgrup grupy
zawierających jądro
oraz zbioru wszystkich podgrup grupy
– odpowiedniość ta zachowuje zawieranie. Podgrupy normalne w
zawierające
odpowiadają podgrupom normalnym w
i na odwrót. Grupy ilorazowe odpowiadających podgrup normalnych są izomorficzne. W ten sposób twierdzenie opisuje monotoniczne połączenie Galois (w istocie: odpowiedniość Galois) między kratą podgrup grupy
a kratą podgrup grupy
Podobne wyniki są prawdziwe dla pierścieni, modułów, przestrzeni liniowych oraz algebr nad ciałami.
Niech
jest homomorfizmem grup
na
Wówczas
- (1) dla każdej
dla której
istnieje jednoznacznie wyznaczona podgrupa
[c]; - (2) jeżeli
to
[d]; - (3) jeżeli
oraz
to
[e]; - (4) jeżeli
oraz
to
[f]; - (5) jeżeli
jest dowolną podgrupą
to istnieje
dla której
oraz
[g]; - (6) dla
zachodzi
wtedy i tylko wtedy, gdy
[h]; - (7) jeżeli
oraz
to
[i].
Ważny przypadek szczególny powyższego twierdzenia to przypadek homomorfizmu naturalnego (zob. rozkład grupy ilorazowej); przypadek ten umożliwia wyczerpujący opis podgrup grupy ilorazowej – jego ostatnią zależność określa się jako twierdzenie o ilorazie ilorazu lub, częściej, trzecie (drugie) twierdzenie o izomorfizmie – dzięki poniższemu stwierdzeniu można m.in. przeprowadzić klasyfikację grup ilorazowych grup cyklicznych:
- Stwierdzenie
- Niech
Podgrupy grupy
są podgrupami ilorazowymi
gdzie
przebiega podgrupy grupy
spełniające
Dokładniej, dla każdej podgrupy
grupy
istnieje jednoznacznie wyznaczona podgrupa
grupy
spełniająca
dla której
Jeżeli
i
są podgrupami
np.
i
gdzie
i
to
wtedy i tylko wtedy, gdy
Co więcej
wtedy i tylko wtedy, gdy
W tym przypadku 
- Dowód
- Ponieważ
to możliwa jest konstrukcja grupy ilorazowej
Homomorfizm naturalny
jest „na”, można zatem zastosować powyższe twierdzenie – zgodnie z nim dowolna podgrupa w
jest postaci
dla pewnej
gdzie
(
oznacza zawężenie
do
). Jest 
- oraz
na mocy twierdzenia (
ma sens, ponieważ
oraz
pociągają
). Zatem podgrupy
mają postać
gdzie
Zgodnie z częściami (2), (3), (4) twierdzenia
wtedy i tylko wtedy, gdy
oraz
Wreszcie
wtedy i tylko wtedy, gdy
na mocy części (6) twierdzenia i w tym przypadku
na mocy (7), co kończy dowód.
W szczególności prawdziwe są też następujące obserwacje:
- jeśli
to
gdzie
oznacza indeks podgrupy
w grupie
(tj. liczbę warstw podgrupy
w grupie
);
gdzie
oznacza podgrupę
generowaną przez
[j]; 
przy czym lista ta jest daleko niewyczerpująca, ponieważ większość właściwości podgrup zachowuje się w obrazach bijekcyjnych na podgrupy grup ilorazowych.
- ↑ Pod nazwą „czwarte twierdzenie o izomorfizmie” niektórzy rozumieją lemat Zassenhausa; np. Alperin i Bell[4] (s. 13) lub Wilson[10].
- ↑ W zależności od sposobu liczenia twierdzeń o izomorfizmie można spotkać się z określeniem twierdzenia o odpowiedniości jako trzeciego twierdzenia o izomorfizmie; zob. np. H.E. Rose[3] (s. 78).
- ↑ Dla każdej
dla której
należy wskazać podgrupę w
Można to uczynić zaczynając od podzbioru w
wyznaczonego przez
za pomocą jedynego dostępnego transportu z
do
mianowicie przekształcenia
W związku z tym oznaczając 
należy dowieść, że
Można to uczynić za pomocą kryterium bycia podgrupą, jednak można skorzystać z twierdzenia zapewniającego, że obraz homomorficzny grupy jest podgrupą w obrazie: zawężenie
do
jest homomorfizmem i z definicji jest 
wspomniane twierdzenie daje teraz
skąd
Zależność
będzie użyteczna w kolejnych częściach. - ↑ Niech
Dowód, że
jest prosty: dla dowolnego
jest też
zatem
ponieważ
dla wszystkich
to
- ↑ Niech
oraz
Należy dowieść
Założenie
oznacza
Ponadto dla każdego
zachodzi
- dla dowolnego
istnieje taki
dla którego 
Dla
jak wyżej otrzymuje się 
skąd
czyli (z własności warstw)
Dlatego
dla dowolnego
a zatem
- ↑ To bezpośredni wniosek z (3): jeśli
to
oraz
a więc i
oraz
na mocy (3), zatem
(pokazuje to zarazem, że odpowiedniość
jest jednoznaczna, tzn. różnowartościowa). - ↑ Dla każdej
należy znaleźć
dla której
oraz
Podobnie jak w części (1) podgrupę
można wskazać za pomocą przeciwobrazów elementów w
Przyjmując 
widać, że
oznacza
Należy pokazać, że
ponadto
oraz że
Najpierw
ponieważ
to
zatem
Stosując kryterium bycia podgrupą: - (i) jeśli
to
czyli
tzn.
a zatem
jest zamknięte ze względu na mnożenie; - (ii) jeśli
to
czyli
tzn.
a więc
jest zamknięte ze względu na branie odwrotności;
dowodzimy, że
jest podgrupą w
Dalej, to że
zawiera
jest trywialne: jeśli
to
czyli
a więc
stąd
Pozostaje dowieść
otóż zachodzi 
zgodnie z tezą (ta część pokazuje, że odpowiedniość
jest „na”). - ↑ Najpierw zakładając
wykazane zostanie
Posłuży do tego jedna z charakteryzacji podgrup normalnych: pokazane zostanie
dla dowolnych
oraz dla dowolnych
Jeśli
oraz
to istnieją
gdzie
oraz
gdzie
Jest tak, ponieważ
jest na
a
jest określona jako
Należy wykazać, że
co jest równoważne
Ponieważ
to wiadomo, że
skąd
Dowodzi to
Zakładając teraz
należy dowieść
można to zrobić naśladując powyższe rozumowanie, jednak zostanie wykorzystany fakt, że podgrupy normalne i jądra to te same obiekty – ta metoda zostanie wykorzystana również w dowodzie części (7). Z twierdzenia o homomorfizmie naturalnym (zob. rozkład grupy ilorazowej)
gdzie
jest homomorfizmem naturalnym. Złożenie
również jest homomorfizmem; jego jądrem jest 
Zatem
skąd, z części (4), 
Jądro homomorfizmu jest podgrupą normalną w dziedzinie, zatem
co należało dowieść. - ↑ Każdy z
oraz
pociąga drugi. Założywszy prawdziwość jednego, a więc dwóch z nich, i mając homomorfizm
uzyskuje się 
Z (*) wiadomo, że
Co do obrazu, ponieważ
jest na
z założenia, a
jest na
jako homomorfizm naturalny, zatem ich złożenie również jest „na”. Zatem
i (#) staje się 
- ↑ Jeżeli
są normalne, a nawet tylko permutowalne, to
jest w istocie ich iloczynem kompleksowym
w szczególności oba powyższe warunki są spełnione, gdy
jest przemienna.
- ↑ Derek John Scott Robinson: An Introduction to Abstract Algebra. Walter de Gruyter, 2003, s. 64. ISBN 978-3-11-017544-8.
- ↑ J.F. Humphreys: A Course in Group Theory. Oxford University Press, 1996, s. 65. ISBN 978-0-19-853459-4.
- ↑ a b H.E. Rose: A Course on Finite Groups. Springer, 2009, s. 78. ISBN 978-1-84882-889-6.
- ↑ a b J.L. Alperin, Rowen B. Bell: Groups and Representations. Springer, 1995, s. 11. ISBN 978-1-4612-0799-3.
- ↑ I. Martin Isaacs: Algebra: A Graduate Course. American Mathematical Soc., 1994, s. 35. ISBN 978-0-8218-4799-2.
- ↑ a b Joseph Rotman: An Introduction to the Theory of Groups. Wyd. IV. Springer, 1995, s. 37–38. ISBN 978-1-4612-4176-8.
- ↑ W. Keith Nicholson: Introduction to Abstract Algebra. Wyd. IV. John Wiley & Sons, 2012, s. 352. ISBN 978-1-118-31173-8.
- ↑ Steven Roman: Fundamentals of Group Theory: An Advanced Approach. Springer Science & Business Media, 2011, s. 113–115. ISBN 978-0-8176-8301-6.
- ↑ Jonathan K. Hodge, Steven Schlicker, Ted Sundstrom: Abstract Algebra: An Inquiry Based Approach. CRC Press, 2013, s. 425. ISBN 978-1-4665-6708-5.
- ↑ Robert Wilson: The Finite Simple Groups. Springer, 2009, s. 7. ISBN 978-1-84800-988-2.
- ↑ W.R. Scott: Group Theory. Prentice Hall, 1964, s. 27.