Władysław Żmuda (ur. 1939) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władysław Żmuda

Pełne imię i nazwisko	Władysław Jan Żmuda
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1939 Ruda
Wzrost	169 cm
Pozycja	pomocnik, obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole Slavia Ruda Śląska 1962–1971 Śląsk Wrocław
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1970–1971 Śląsk Wrocław (asystent) 1971–1977 Śląsk Wrocław 1977–1980 Górnik Zabrze 1980–1981 GKS Katowice 1981–1984 Widzew Łódź 1985–1987 Ruch Chorzów 1987–1989 GKS Katowice 1990–1991 Espérance Sportive de Tunis 1991–1993 Widzew Łódź 1993 Polska (asystent) 1994 Polonia Bytom
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Władysław Jan Żmuda (ur. 10 lutego 1939 w Rudzie) – polski piłkarz i trener piłkarski.

Był wychowankiem Slavii Ruda Śląska, jesienią 1962 został zawodnikiem Śląska Wrocław, z którym awansował w 1964 do I ligi i (z kapitańską opaską na ramieniu) zadebiutował w rozgrywkach polskiej ekstraklasy piłkarskiej (16 sierpnia 1964 roku). W rozgrywkach I-ligowych wystąpił – w sezonie 1964/1965 w 15 spotkaniach (w rundzie wiosennej był kontuzjowany), w sezonie 1965/1966 – w 13 spotkaniach, w sezonie 1966/1967 – w 9 spotkaniach, w sezonie 1967/1968 – w 22 spotkaniach, w zakończonym spadkiem sezonie 1968/1969 – w 21 spotkaniach. Łącznie w ekstraklasie zagrał 80 razy. W latach 1969–1971 grał we wrocławskim klubie w II lidze.

• Awans do ekstraklasy: 1964

W 1968 został absolwentem Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W sezonie 1970/1971 jako wciąż czynny zawodnik pomagał w prowadzeniu zajęć trenerowi Śląska Wrocław Jozefowi Stance. Latem 1971 został I trenerem Śląska, występującego wówczas w II lidze, W sezonie 1972/1973 wywalczył awans do ekstraklasy. W drugim sezonie po powrocie do elity Śląsk (już ze sprowadzonym z Gwardii Warszawa Władysławem Antonim Żmudą) zajął trzecie miejsce i wywalczył prawo gry w Pucharze UEFA. Listopadowy pojedynek III rundy pucharowych zmagań z Liverpool F.C. na Stadionie Olimpijskim oglądało ok. 60 tysięcy osób. W 1976 roku wrocławski klub zdobył swój pierwszy w historii Puchar Polski, w finale pokonując 2:0 Stal Mielec. W walce o półfinał rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów lepszym od Śląska okazało się włoskie SSC Napoli. Kilka miesięcy po porażce w dwumeczu z Włochami wrocławski klub pod wodzą trenera Żmudy sięgnął po swój pierwszy w historii tytuł mistrza Polski.

Po ponad 6 latach spędzonych na ławce trenerskiej Śląska, Żmuda powrócił na jakiś czas na rodzinny Górny Śląsk i Górnika Zabrze (1977-1980). W sezonie 1980/1981 prowadził II ligowy GKS Katowice. Prowadził również Widzew Łódź (1981-1984, mistrzostwo Polski, dwa wicemistrzostwa Polski, Puchar Polski, półfinał Pucharu Europy), Ruch Chorzów (1985-1987), GKS Katowice (1987-1989, dwukrotne wicemistrzostwo kraju, odszedł po 9 kolejkach sezonu 1989/1990), ponownie Widzew Łódź (1991-1993)^[1], Polonia Bytom (1994).

Prowadził także Espérance Tunis z którym zdobył krajowy dublet: mistrzostwo i Puchar Tunezji.

Od 1988 roku jest pracownikiem naukowym katowickiej AWF^[2]. Dnia 25 maja 2012 roku w Art Hotelu we Wrocławiu została otwarta wirtualna wystawa poświęcona Żmudzie^[3].

• 3. miejsce w ekstraklasie: 1975
• Mistrz Polski: 1977
• Puchar Polski: 1976

• Mistrz Polski: 1982
• Półfinał Pucharu Europy: 1983
• Puchar Intertoto: 1982

• Wicemistrz Polski: 1988, 1989

• Mistrz Tunezji: 1991
• Puchar Tunezji: 1991

• Trener Roku według Plebiscytu Piłki Nożnej: 1982
• Trener Wszech Czasów Śląska Wrocław^[4]

• Wystawa online o trenerze Żmudzie. trenerzmuda.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-11)].