Wiesław Jaszczyński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiesław Jaszczyński

Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	27 lipca 2017 Szczecin
Główny Inspektor Sanitarny
Okres	od 1990 do 1991
Poprzednik	Andrzej Kosiniak-Kamysz
Następca	Zbigniew Hałat
Główny Inspektor Sanitarny
Okres	od 1993 do 1997
Poprzednik	Zbigniew Hałat
Następca	Irena Głowaczewska
Odznaczenia

Wiesław Franciszek Jaszczyński (ur. 4 czerwca 1930 w Warszawie, zm. 27 lipca 2017 w Szczecinie^[1]) – polski lekarz, pilot zawodowy, działacz społeczny i polityk.

Syn Feliksa i Stefanii^[1], miał dwóch młodszych braci. Od 1937 r. uczęszczał do szkoły powszechnej nr 114 w Warszawie, edukację rozpoczął od drugiej klasy. W czasie II wojny światowej początkowo kontynuował legalną naukę w szkole powszechnej, a po jej ukończeniu został przez kierownika placówki skierowany na tajne nauczanie^[2]. Należał do Szarych Szeregów^[3]. Latem 1944 r. wyjechał do rodziny we wsi Zakole pod Mińskiem Mazowieckim i w związku z umieszczeniem ojca w obozie Stutthof zajął się utrzymaniem rodziny, prowadząc młyn wodny^[2].

Po zakończeniu wojny i powrocie ojca z obozu kontynuował naukę w Gimnazjum im. Władysława IV. Od dzieciństwa interesował się lotnictwem i zbierał literaturę z tej tematyki. W 1947 r. zaczął teoretyczne kursy spadochronowy i szybowcowy^[2]. W 1948 r. jako członek Służby Polsce wyjechał na podstawowy kurs szybowcowy do Lisich Kątów^[3]. W gimnazjum oraz liceum należał do Związku Młodzieży Polskiej^[4]. W 1949 r. zdał maturę^[5] i pojechał na szkolenie szybowcowe do Jeżowa. Ze względu na przynależność do Szarych Szeregów nie został przyjęty do lotnictwa, w związku z czym podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego^[3].

W październiku 1954 r., jeszcze przed ukończeniem studiów, został pracownikiem Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Aninie, która sprawowała nadzór sanitarny nad terenem województwa warszawskiego^[5]. W 1956 r. ukończył studia i w sierpniu otrzymał nakaz pracy w Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Szczecinie, a na początku kolejnego roku został portowym inspektorem sanitarnym w tym samym mieście^[3].

Od czasu odwilży październikowej należał do Aeroklubu Szczecińskiego, do którego zaprosił go jeden z jego pacjentów – ówczesny prezes Aeroklubu^[2]. W 1961 r. odbył w Szczecinie szkolenie i zdał egzamin na licencję pilota turystycznego^[3].

W 1962 r. przebywał na półrocznym kursie w Londyńskiej Szkole Higieny i Medycyny Tropikalnej^[3]. Rok później uzyskał specjalizację I stopnia z zakresu epidemiologii i higieny ogólnej, a w 1966 r. specjalizację II stopnia z medycyny morskiej i tropikalnej^[3]. Po powrocie do kraju pracował m.in. jako kierownik przychodni Gryf-Transocean i w założonej przez siebie Poradni Chorób Jelitowych i Pasożytniczych w Szczecinie^[5].

W 1970 r. zdał egzamin na licencję pilota zawodowego^[3]. Wielokrotnie przebywał na delegacjach w Egipcie^[3], Iranie^[4] i Sudanie, gdzie pracował jako lekarz, pilot i tłumacz, a ponadto pracował w latach 1978–1980 jako naczelny lekarz w międzynarodowym porcie lotniczym w Trypolisie. W 1971 r. był lekarzem ekipy filmowej W pustyni i w puszczy w Egipcie^[3] i pomysłodawcą technicznego sposobu wykonania sceny burzy piaskowej za pomocą samolotu PZL-101 Gawron^[4].

Od 1961 do 1982 r. był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w 1980 r. został przewodniczącym zakładowej komórki NSZZ „Solidarność”^[5], w związku z czym był represjonowany – w 1986 r. zarekwirowano mu paszport i książeczkę żeglarską oraz pozbawiono stanowiska kierownika przychodni Gryf-Transocean. Po wyborach z 1989 r. podjął pracę w Zakładzie Higieny Pomorskiej Akademii Medycznej. W 1990 r. otrzymał stanowisko Głównego Inspektora Sanitarnego oraz wiceministra zdrowia i opieki społecznej rządzie Tadeusza Mazowieckiego, ale odszedł z funkcji w 1991 r. z powodu konfliktu z ministrem zdrowia. Wrócił do pracy na uczelni w Szczecinie^[3] i wystąpił z NSZZ „Solidarność”^[2]. Po wyborach w 1993 r. otrzymał ponownie stanowisko Głównego Inspektora Sanitarnego i wiceministra zdrowia, pełnił je do wyborów w 1997 r., gdy przeszedł na emeryturę^[6].

Aktywny społecznie, był: prezesem Aeroklubu Szczecińskiego (od 1991 r.), prezesem Aeroklubu Polskiego (od 1993 do 2002 r.)^[3], prezesem wojewódzkiego oddziału Polskiego Towarzystwa Higienicznego i wiceprezesem tej organizacji^[5], wiceprezydentem Międzynarodowej Federacji Lotniczej i członkiem jej komitetu statutowego (od 2002 r. członkiem honorowym)^[3].

Wraz z Czesławem Staniewiczem i Jerzym Wikło napisał w 2015 r. monografię Lotnictwo na Pomorzu Zachodnim^[4].

Zmarł 27 lipca 2017 r. i został pochowany 7 sierpnia na cmentarzu w Józefowie^[7].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2001 r.)^[8][3]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1969 r.)^[3]
• Medal „Za zasługi dla obronności kraju”^[4]
• Odznaka Zasłużonego Działacza Lotnictwa Sportowego (1968 r.)^[3]
• Srebrna Odznaka Szybowcowa (1959 r.)^[4]