French
DeutschWinfield Hancock – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 brevet generał major | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 lutego 1824 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 lutego 1886 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1844–1886 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | demokratyczny kandydat na stanowisko prezydenta w 1880 roku |
 | |
Winfield Scott Hancock (ur. 14 lutego 1824 w Montgomeryville, Pensylwania, zm. 9 lutego 1886 w Nowym Jorku) – amerykański generał i polityk Partii Demokratycznej. Wstąpił do armii amerykańskiej, walczył w wojnie amerykańsko-meksykańskiej. Wziął udział w wojnie secesyjnej, walczył w bitwie pod Gettysburgiem. Później był członkiem Partii Demokratycznej i z jej ramienia kandydował na prezydenta w 1880 roku, ale nieznacznie przegrał z republikaninem Jamesem Garfieldem. Po przegranej wycofał się z życia politycznego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Winfield Scott Hancock urodził się 14 lutego 1824 roku[1][2] w Montgomeryville jako jeden z dwóch bliźniaczych synów nauczyciela Benjamina Franklina Hancocka i Elizabeth Hoxworth Hancock[3]. Imiona otrzymał po bohaterze wojny 1812 roku Winfieldzie Scotcie[2][3]. Drugi z bliźniaków nazywał się Hilary Baker Hancock[2][3]. Kiedy mieli po trzy lata rodzina przeniosła się do Norristown, gdzie ich ojciec studiował prawo jednocześnie ucząc w szkole, a ostatecznie założył kancelarię[3]. Elizabeth otworzyła sklep kapeluszniczy[3]. Bracia pobierali nauki w lokalnych szkołach, lecz jedynie Winfield wykazywał duże zainteresowanie wojskowością – w 1840 roku[2] w wieku 16 lat wstąpił do West Point[3]. Wśród kolegów i osób uczęszczających do akademii znalazło się wielu późniejszych generałów – m.in. Alexander Hays, Ulysses Grant, czy Ambrose Burnside[3].
W 1844 roku Hancock ukończył West Point[1] z 18 lokatą na 25[2][3]. 1 lipca tego samego roku otrzymał stopień (brevet[1][2]) podporucznika i rozkaz zameldowania się w Forcie Towson na Terytorium Indiańskim[2]; jako oficer 6 Regimentu Piechoty spędził tam dwa lata[3].
Kiedy wybuchła wojna amerykańsko-meksykańska Hancock został przeniesiony do Kentucky, gdzie szkolił żołnierzy, których – jak się później dowiedział – nie było mu dane poprowadzić do boju[3]. Zawiedziony młodzik wielokrotnie i bezskutecznie apelował o możliwość udziału w walkach[3]. Odmiana losu przyszła za sprawą imiennika i patrona, generał majora Winfielda Scotta, który zażyczył sobie jego obecności podczas kampanii przeciw Meksykowi[1][2][3]. Chrzest bojowy przeszedł 13 lipca 1847 roku w pobliżu Vera Cruz w drodze do sztabu Scotta[3]. Pod Churubusco prowadząc do boju mały oddział został lekko ranny[3] w nogę[2]. Za „dzielną i chwalebną służbę” otrzymał awans na brevet porucznika[1][3].
Po wojnie służył na zachodzie, na Florydzie i w innych miejscach[1][2][3]. W 1853 roku awansował na „pełnego” porucznika[1]. Dwa lata później otrzymał kolejny awans na kapitana[2] 5 Regimentu Piechoty[3] oraz stanowisko asystenta kwatermistrza[1]. Wziął udział w III wojnie seminolskiej, później w konflikcie między zwolennikami i przeciwnikami niewolnictwa w Kansas[2][3]. W 1859 roku trafił do Kalifornii[2], gdzie do wybuchu następnej wojny pracował jako naczelny kwatermistrz[3].
Wojna secesyjna
[edytuj | edytuj kod]
Na początku wojny secesyjnej znajdował się w Kalifornii[1][3]. Na własną prośbę został przeniesiony na wschód; 23 września 1861 roku otrzymał awans na generała brygady ochotników i dowództwo jednej z brygad Armii Potomaku[1][2][3]. Wziął udział w kampanii półwyspowej[1][3]. Podczas bitwy o Williamsburg 5 maja 1862 roku wykazał się zdolnościami przywódczymi i otrzymał pochwałę od zwierzchnika, gen. George’a McClellana – McClellan miał się o nim wyrazić „Hancock był znakomity”; ta opinia dała zaczynek do utrwalenia się przydomka „Hancock Znakomity”[1][2][3]. Nad Antietam dowodził 1 Dywizją II Korpusu[2], zaś w listopadzie awansował na generał majora ochotników[3], jednocześnie otrzymując stopień majora armii regularnej[1]. Pod Fredericksburgiem dywizja Hancocka znajdowała się na prawym skrzydle, wśród oddziałów którym zlecono szturm na Marye's Heights[1][2][3]. Z 5006 ludzi należących 2013 zostało rannych i zabitych[1]. W trakcie tej potyczki Hancock został raniony w podbrzusze[3][2]. 2 i 3 maja pod Chancellorsville jego dywizja przyjęła cały ciężar ataku armii Roberta Lee[1][2][3]. Niedługo potem został mianowany dowódcą II Korpusu[1][2][3].
1 lipca 1863 roku przegraną lewego skrzydła Armii Potomaku i śmiercią gen. mjra Johna Reynoldsa rozpoczęła się bitwa pod Gettysburgiem[1]. Po południu na pole walki dotarł Hancock z II Korpusem upoważniony rozkazami od generała Meade’a do zwiadu, przejęcia komendy i zadecydowania o dalszych posunięciach[1][3]. Hancock, tymczasowy głównodowodzący wszystkich oddziałów pod Gettysburgiem[2][3], zdecydował o pozostaniu wojsk Unii na polu bitwy, zebrał uciekające oddziały i utrzymał Grzbiet Cmentarny[2] do przybycia głównych sił armii federalnej[1]. Drugiego dnia dowodził lewą częścią centrum wojsk, a po tym jak ranny został gen. mjr Sickles, całym lewym skrzydłem[1][2]. Trzeciego dnia zawiadywał ponownie lewym centrum, które przyjęło główną część natarcia konfederatów zwanego później „Szarżą Picketta”[1][2]. Hancock dał dowód męstwa – wobec ognia 150 konfederackich dział konno prowadził swoich żołnierzy do walki[1][3]. Upomniany za tak ryzykowną postawę stwierdził: „Są takie momenty, kiedy życie dowódcy korpusu się nie liczy”[2]. Za zdobycie 27 konfederackich sztandarów korpus zapłacił dużą cenę – zginęło 4350 z 10 000 żołnierzy[1]. W momencie, gdy konfederaci docierali do linii Unii kula przebiła łęk siodła Hancocka i raniła go w pachwinę[1][3] (lub udo[2]). Zastosowawszy opaskę uciskową Hancock nie zrzekł się komendy do całkowitego odparcia szarży[3], a znoszony z pola doradzał Meade’owi atak frontalny na pokonanych konfederatów[1]. Rana okazała się poważna – miała mu doskwierać już do końca życia[3] – i następne 6 miesięcy spędził na rekonwalescencji[1][2][3].
W 1864 jego obecność na polach bitew była równie znacząca co w latach poprzednich[1]. Drugiego dnia bitwy w dziczy dowodził połową unijnej armii[1][2][3]; pod Spotsylvanią dowodził szarżą[1][3], która niemal rozdzieliła siły Roberta Lee na pół[2]; pod Cold Harbor jego korpus utworzył lewe skrzydło podczas nieudanego natarcia na linie konfederatów[1][2]. W sierpniu awansował na generała brygady armii regularnej[1][3]. W listopadzie doskwierać zaczęła mu otrzymana rok wcześniej rana w efekcie czego został urlopowany[1][2][3]. Powróciwszy do służby oczekiwał, iż znów obejmie dowództwo nad II Korpusem – naczelne dowództwo zleciło mu jednak sformowanie nowego korpusu[3], a później postawiło na czele Środkowego Departamentu Wojskowego[1][2]. Kolejnym zadaniem miał być marsz w kierunku Lynchburga by wziąć udział w kampanii przeciw wojskom generała Lee, jednak zanim dotarł na miejsce Richmond upadł, a Lee skapitulował[1].
Po wojnie
[edytuj | edytuj kod]
Po zabójstwie Abrahama Lincolna Hancocka przydzielono do nadzoru nad przeprowadzeniem egzekucji zamachowca[1][2]. W lipcu 1866 roku mianowano go brevet generał majorem armii regularnej[1][2]. Niedługo potem został naczelnikiem Departamentu Missouri[2], a następnego roku naczelnikiem Departament Wschodu[3], a później 5 Departamentu Wojskowego[1] z siedzibą w rekonstrukcjonistycznym Nowym Orleanie[2]. Jego polityka dezaprobowania wojskowych procesów sądowych, sympatia dla południowców i chęć godzenia zwaśnionych nie spotkała się z aprobatą Waszyngtonu i na własną prośbę został przeniesiony[1][3].
Hancock przez całe życie był demokratą[1] i zwolennikiem unii[2][3]. Prześwietna kariera wojskowa i popularność spowodowały, iż już w 1868 roku prędko rozważano go jako kandydata na prezydenta[1][3]. W 1880 roku uzyskał poparcie partii oraz wszystkich stanów południowych[2], jednak – niewielką różnicą 7000 głosów – został pokonany przez republikanina Jamesa Garfielda[1][2][3].
Zmarł 9 lutego 1886 roku na Governors Island w pobliżu Nowego Jorku[1][2] i został pochowany na Montgomery Cemetery w Norristown[3].
Hancock jest najbardziej wyrazistym z dowódców, którzy nie otrzymali samodzielnej komendy. Dowodził największymi z korpusów i nigdy nie zarzucono mu popełnienia jakiegokolwiek błędu podczas bitwy.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]24 stycznia 1850 roku pojął za żonę Almirę Russell[1], córkę bogatego kupca z Saint Louis[3][2]. W październiku urodził się ich syn, Russell; siedem lat później na świat przyszła córka Ada[3]. Żadnemu z dzieci nie dane było przeżyć rodziców[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as NNDB ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao History.com ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw Johnson ↓.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- NNDB: Winfield Scott Hancock. [dostęp 2014-02-26]. (ang.).
- Gregory A. Johnson: Hancock, Winfield Scott (Hancock the Superb). [w:] Pennsylvania Center for the Book [on-line]. [dostęp 2014-02-26]. (ang.).
- History.com: WINFIELD SCOTT HANCOCK. [w:] History.com [on-line]. A+E Networks, 2009. [dostęp 2014-02-26]. (ang.).
- David J. Eicher: The Longest Night: A Military History of the Civil War. New York: Simon & Schuster, 2001. ISBN 978-0-684-84944-7. s. 660-689.
- Chester G. Hearn, Rick Sapp, Steven M. Smith: Civil War Commanders: From Fort Sumter to Appomattox Court House. New York: Metro Books, 2008. ISBN 978-1-4351-0396-2. s. 73-74.
