Wurcyt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wurcyt
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

wurtzyt

Skład chemiczny

ZnS – siarczek cynku

Twardość w skali Mohsa

3,5 –4

Przełam

nierówny

Łupliwość

dobra

Układ krystalograficzny

heksagonalny

Gęstość minerału

4,09 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

brązowoczerwona, brązowoczarna, pomarańczowobrązowa, czarna

Rysa

jasnobrązowa

Połysk

tłusty

Wurcyt (wurtzyt) – minerał z gromady siarczków. Należy do grupy minerałów rzadkich – występuje znacznie rzadziej niż sfaleryt.

Nazwany na cześć francuskiego chemika Karola A. Wurtza (1817-1884).

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym o sześciokątnych zarysach lub tworzy pojedyncze piramidy heksagonalne. Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, naciekowych, nerkowych. Obok sfalerytu stanowi odmianę poliformiczną siarczku cynku. Jest kruchy przeświecający. Często tworzy odmiany kolomorficzne. Zawiera domieszki żelaza, kadmu, manganu (erytrocynkit).

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Jest produktem procesów hydrotermalnych, krystalizuje z gorących roztworów przepływających przez różne skały. Występuje w żyłach kruszcowych, w szczelinach tworzy szczotki krystaliczne. Współwystępuje z galeną, pirytem, markasytem.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • ważna ruda cynku,
  • poszukiwany przez kolekcjonerów,
  • do wyrobu drobnej galanterii, rzeźb, biżuterii.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]