Azərbaycan–Çağatay mədəni əlaqələri — Vikipediya

Əlişir Nəvainin portreti. Elmira Şahtaxtinskaya
Teymuri Sultan Hüseyn Bayqaranın portreti. Əlişir Nəvai ilə bir yerdə Herat ədəbi məktəbinin öndəridir. Azərbaycan şairi Kişvəri onun kimi bir hami tapa bilməməsindən şikayətlənirdi.[1]

Azərbaycan–Çağatay mədəni əlaqələri[q 1] — Azərbaycan və Çağatay (özbək və uyğur dillərinin vahid əcdadı) dillərinin, ədəbiyyatlarının və digər mədəniyyət sahələrinin bir-biri ilə əlaqəsi və bir-birinə təsiri.

Dil

[redaktə | mənbəni redaktə et]

Azərbaycan və Çağatay dilləri arasındakı şivə yaxınlıqları Təbriz, Şirvan və digər Azərbaycan mədəniyyət mərkəzləri ilə, başda Herat olmaq üzərə Orta Asiya mədəniyyət mərkəzləri arasında cərəyan edən təmaslar nəticəsində yaranmışdır.[2] Azərbaycan türkcəsi vasitəsilə Çağatay yazı dilinə bir çox qərb oğuz türkcəsi ünsürünün daxil olduğunun tədqiqatlarla sübut olunması mümkündür.[3]

Teymuri dövrü şairi Əlişir Nəvainin Azərbaycan ədəbiyyatına təsirini göstərən ən vacib xüsusiyyət Çağatay dili lüğətləridir. Tarixdə mövcud olan Çağatay dili lüğətlərinin çoxu İran və Azərbaycanda yazılmışdır. Bunlardan biri olan "Bədayi'u'l-Lüğət"də çağatayca ilə birlikdə Azərbaycan və İraq türkcəsi haqqında da qısaca məlumat verilir. Sənglah lüğəti isə Füzuli dilindən nümunələr verir. XIX əsrdə yazılmış Fətəli Qacar lüğəti Azərbaycan və Çağatay dillərini müqayisə etmiş, bəzi qrammatik nəticələr çıxartmış, Azərbaycan dilinin onda birinin çağatayca ilə bir olduğu qənaətinə gəlmişdir.[4]

Bəzi Azərbaycan dialektlərində -imci, -imimci, -iminci şəkilçi formalarına rast gəlinir. Bunun tarixi "Baburnamə" əsərinə qədər gedib çıxır: ikimci(si), ücümci(si), törtümci(si), beşümci(si), altimci(si), yetimci(si) və sekizimci.[5]

1840-cı ildə rus etnoqrafı İvan Şopen Azərbaycan dili və tatar dilinin eyni kökdən, Çağatay türkcəsindən gəldiyini iddia etmişdir.[6]

Ədəbiyyat

[redaktə | mənbəni redaktə et]

XVI əsrə qədər Azərbaycan, Çağatay və Osmanlı ədəbiyyatları coğrafi olaraq bağlı olduğu ərazidə qalmır, bu ədəbiyyatları sevənlər də ancaq ədəbiyyatın ortaya çıxdığı bölgədən olmurdu.[7] Azərbaycan ədəbiyyatı Osmanlı, Türkmən və Çağatay ədəbiyyatları arasında körpü rolunu oynamışdır.[8] Osmanlı dövlətində paytaxtdan uzaq regionlarda, həcc və ticarət yollarında hərəkət edən karvanlar vasitəsilə Osmanlı şairləri ilə Azərbaycan və Şərqi türk şairləri arasında qəzəl və digər nəzm növlərinin bir növ "mübadilə"si aparılmışdır.[9]

Yazılı ədəbiyyat

[redaktə | mənbəni redaktə et]
Mən heç bir ordu göndərmədən, Çin ölkəsindən Xorasana qədər bütün türkləri öz fərmanım altına aldım. Təkcə Xorasan deyil, Şiraz və Təbriz türklərinin də dövrünü, qələmim qənd tökən bir şəkildə şirin elədi.

— Fərhad və Şirin, Çağatay şairi Əlişir Nəvai.[10]

Kişvəri Divanının hər beyti əhl-i dərd üçün
Sanki bir peyk-i Nəvayidir Xorasandan gəlib.

— Azərbaycan şairi Kişvəri.[1]

XIV–XV əsr Çağatay Şairi Lütfinin təsiri digər linqvistik ərazilərin, xüsusilə Azərbaycan və Osmanlı mühitlərinin şairlərində hiss edilirdi.[11] Klassik türk ədəbiyyatına məxsus olan tuyuq adlı dördlüklərin meydana gəlməsi başlanğıcda Azəri ərazisində xalq ədəbiyyatının təsiri altında olmuş və sonradan Çağatay və Osmanlı ədəbiyyatlarına keçmişdir.[12]

XV əsrin ilk yarısına aid, Azərbaycan dilində yazılmış "Əqaid-i Övliya-i Səba" əsərində çağatay türkcəsi izlərinə rast gəlinir. Bu, həmin dövrün mədəni meylləri ilə izah edilə bilər. Çünki İsgəndər bəy Münşinin verdiyi məlumata görə, Səfəviyyə təriqətinin lideri Şeyx Sədrəddin Ərdəbilinin tələbələri arasında "monqol bəyləri və zadəganları" da var idi, ona görə də "Əqaid-i Övliya-i Səba" əsəri "monqollar"ın şərq türkcəsi biliyi nəzərə alınaraq, çağatayca təsiri ilə yazılmış ola bilər.[13]

XV əsrdə Azərbaycanda böyük inkişaf yolu keçən ədəbiyyatın nümayəndələrinin bir qismi Orta Asiyada Əlişir Nəvai çağatay məktəbinin şagirdləri olmuşdur. Səfəvilər dövləti qurulandan sonra Təbriz Azərbaycanın mədəniyyət mərkəzinə çevriləndə, onlar öz ölkələrinə qayıtmış və Nəvainin təsiri altında, təhsil gördükləri məktəbin dil və üslubuna sadiq qalaraq ədəbi fəaliyyətlərini davam etdirmişlər. Azərbaycan şairləri Osmanlı və Çağatay ədəbiyyatlarının inkişaf etdikləri ərazilərin ortasında yerləşdiyi üçün həm öz dillərini, həm bu dilləri istifadə etmiş, hətta onlarda iki yazı dilini təbii və təsadüfi bir şəkildə birləşdirən qarışıq dil müşahidə edilmişdir. Nəsimi, Kişvəri, Xətai və Əmani kimi şairlərin əsərlərində çağatay-qıpçaq elementləri görülür.[14]

Əbdüləzəl Dəmirçizadə Azərbaycan yazı dilində şərqi türk ləhcələri ünsürlərinin mövcud olduğunu qeyd edir. Bu xüsusiyyətlər daha çox dini əsərlərdə vardır. Bunun səbəbləri uyğur dilindəki "Bəxtiyarnamə" və "Rübabnamə" əsərlərinin, həmçinin Əlişir Nəvainin əsərlərinin təsiri, Səfəvilər dövlətində qeyri-azərbaycanlı türk boylarının yaşamasıdır. Roza Eyvazova XV əsr Azərbaycan şairləri Bəsiri, Kişvəri, Ziyayi, Hülqi, Allahı, daha sonra Şah Qulu bəy, Süsəni bəy, Pəri Peykər və digər başqa şairlərdə görülən çağatay təsirini, bu şairlərin Əlişir Nəvai və Hüseyn Bayqara liderliyindəki Herat ədəbi məktəbində yetişmələri ilə əlaqələndirir.[14]

Nəvai və Çağatay təsiri ilə yazmış şəxslər arasında Şamaxı qazısı Yusif Ziya Məhdum, Nəqşibəndiyəyə məxsus Baba Nemətullah Mahmud Naxçıvani, təbib Məmməd Dilşad Şirvani, din alimi Şirvanlı Seyid Yəhya Cəmaləddin, Şirvanlı Fəthullah, Nəvai məclislərində olmuş Hülqi, Allahi, Ziya vardır. Bundan başqa Şah İsmayıl Xətai sarayına yaxın şəxslər arasında Şərq türk ləhcəsi təsiri görülür. Həmçinin Sadıq bəy Əfşar "Məcməül-Xəvas" adlı təzkirəsini Nəvai dilinə yaxın bir dil ilə yazmışdır.[4]

Əlişir Nəvainin İmadəddin Nəsimini tərifləməsi Mərkəzi Asiyanın Türk dünyasında onun vacib şəxs hesab edildiyini göstərir.[15] Azərbaycan şairi Füzulinin yaradıcılığı həm Anadolu, həm də Çağatay ədəbiyyatına təsir göstərmişdir. Hər iki ənənəyə mənsub olan, sonrakı dövrlərdə yaşamış yazıçılar Füzulinin yaradıcılığından onun öz poeziyası vasitəsilə ənənəvi mövzu və ideyaları yenidən şərh etmək bacarığına görə istifadə etmişdilər. Bu, iki ədəbi ənənəni bir-birinə yaxınlaşdırmışdır.[16]

Azərbaycan və Çağatay ədəbiyyatlarının təmsil edildiyi türk ədəbiyyatı uyğur muğamında istifadə edilən poeziya üçün mənbə rolunu oynamışdır. Uyğur muğamında istifadə edilən materiallar "Leyli və Məcnun", "Tahir və Zöhrə", Azərbaycan ədəbiyyatının Nəsimi və Füzuli kimi şairlərinin əsərləridir.[17]

Şifahi ədəbiyyat

[redaktə | mənbəni redaktə et]

Səfəvi dövründə Azərbaycan xalq dastanları — "Şah İsmayıl", "Əsli və Kərəm", "Aşıq Qərib", "Koroğlu" dastanları yarandı. Yerli dialektlər və klassik dil arasında körpü rolunu oynayan bu dastanlar zamanla Osmanlı, özbək və fars ədəbiyyatlarına nüfuz edir. Bu lirik və epik romansların türk ədəbiyyatının Osmanlı və Çağatay qolları ilə müqayisədə Azərbaycan ədəbiyyatının xarakterik bir xüsusiyyəti hesab edilə bilər.[18]

Müasir dövrdə rolu

[redaktə | mənbəni redaktə et]
Azərbaycan mədəniyyətinin tarixi
Orta əsrlər və erkən müasir dövr
Azərbaycan xalqının formalaşması (XI-XV əsrlər) • Qədim türkcə əlaqələri • Monqol dövrü (XIII–XIV əsrlər) • Azərbaycan sufizmi • Azərbaycan mədəni təsiri • Oğuzun bölünməsi (XIV–XV əsrlər) • Nizami təsiri (XIV əsrdən etibarən) • Çağatay əlaqələri (XV-XIX əsrlər) • Səfəvi şiələşdirmə siyasəti (XVI-XVIII əsrlər)
Müasir dövr
Milli oyanış (XIX əsrin sonu, XX əsrin əvvəlləri) • İntibah dövrü • Cümhuriyyət mədəniyyəti (1918-1920) • Repressiya dövrü (1920-1950-ci illər) • Əlifba islahatları (1929, 1992) • Soyadların milliləşdirilməsi (1993-cü ildən etibarən)
Ümumi mövzular
Xronologiya • Assimilyasiya • Linqvistik və mədəni mühit

Nəvai əlyazmaları

[redaktə | mənbəni redaktə et]

AMEA Əlyazmalar İnstitutunda bir çox Nəvai əlyazması qorunur:

  • M-274. 1644–1645-ci illərə aiddir, Mərvdə köçürülmüşdür, Füzuli və Nəvainin əsərləri daxildir.
  • M-114/3010. 1484-cü ildə köçürülmüşdür. Naxçıvanlı Məhəmmədqulu ibn Həsənə məxsus Nəvai divanı əlyazmasıdır.
  • M-107–2996. Şairin "Məcalisün–nəfais" əsərinin ən qədim əlyazmasıdır (1557-ci il).
  • 1632-ci ilə aid əlyazma. Şair Mirzə Xəlilə məxsusdur. Nəvainin "Nəvadirün-nihayə" divanı "Bədayeül-bidayə" əsəri ilə birlikdə cildlənmişdir.
  • 1642-ci ilə aid əlyazma. Mirzə Adıgözəl bəyə məxsusdur (1821-ci ilə aid qeyd).
  • 1537 və 1694-cü ilə aid əlyazmalar. AMEA-da qorunan bu 2 əlyazma Abbasqulu ağa Bakıxanovun kitabxanasında olmuşdur. Nəvainin "Leyli və Məcnun" poemasının da Bakıxanovun kitabxanasında olması haqqında məlumatlar vardır.[19]

Azərbaycan-özbək-uyğur mədəni əlaqələri

[redaktə | mənbəni redaktə et]

Müasir dövrdə Mavəraünnəhrdə uyğur rəvabı və özbək rübabı Azərbaycan tarı ilə əvəz edilmişdir. Azərbaycan tarına Özbəkistanda heç bir dəyişiklik edilməmişdir, bunun səbəbi tarın ola biləcəyi ən yaxşı səviyyədə olmasıdır.[20]

"Leyli və Məcnun" operasını yaradan Azərbaycan teatr nümayəndələrinin təcrübəsi özbək ziyalılarına böyük təsir göstərmiş, özbək əsərlərinin yaradılması arzusuna səbəb olmuşdur.[21] 1935-ci ildə Almaatadakı Uyğur Dövlət Teatrı "Arşın mal alan" komediyasının səhnələşdirmiş, illər boyunca tamaşa uyğur tamaşaçısının xüsusi sevgisi ilə əhatə edilmişdir.[22]

1872-ci ildə Şuşada yaradılmış "Məclisi-fəramuşan" məclisi 2022-ci ildə bərpa edilmişdir. Yeni yaradılan məclisdə Azərbaycan və Özbəkistan ədibləri iştirak etmişdir.[23] 2024-cü ildə Azərbaycan və Özbəkistan müttəfiq olmuş, iki ölkənin mədəniyyət nazirlikləri mədəni-humanitar əməkdaşlıq üzrə yol xəritəsini imzalamışdır.[24]

Qeydlər

[redaktə | mənbəni redaktə et]
  1. ↑ az.-əski. آذربایجان–چاغاتای معدنی علاقه‌لری‎, özb. Ozarbayjon–Cagatay madaniy aloqalari

İstinadlar

[redaktə | mənbəni redaktə et]
  1. ↑ 1 2 Demirci, 1998. səh. 8-9
  2. ↑ Caferoğlu, A. (1948). ÇAĞATAY TÜRKÇESİ VE NEVAÎ . Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, 2 (3–4), 141–154 . Retrieved from https://dergipark.org.tr/tr/pub/iutded/issue/17038/177874 Arxivləşdirilib 2023-06-30 at the Wayback Machine (page 152)
  3. ↑ KEMAL ERASLAN. "ÇAĞATAY EDEBİYATI". İslam ansiklopedisi. 2023-03-25 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2023-06-27.
  4. ↑ 1 2 Demirci, 1998. səh. 6-7
  5. ↑ Rona-Tas, 1976. səh. 176
  6. ↑ И. Шопен, "Некоторые замечания на книгу Обозрение российских владений за Кавказом", 1840 год, с. 143
  7. ↑ Berengian, 1988. səh. 15-16
  8. ↑ Akpınar, 1994. səh. 17
  9. ↑ AY, Ümran. "KLASİK TÜRK ŞİİRİNDE ‘GİDELÜM BÂRİ ŞEHRÜŊDEN’ REDİFLİ GAZELLER ÜZERİNE BİR İNCELEME". Eski Türk Edebiyatı Araştırmaları Dergisi [Journal Of Old Turkish Literature Researches], c. 6, sy. 4, 2023, ss. 902–23, doi:10.58659/estad.1389967.
  10. ↑ Togan, 1981. səh. 88
  11. ↑ Birnbaum, E., "Luṭfī", in: Encyclopaedia of Islam, Second Edition, Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis, C. E. Bosworth, E. van Donzel, W. P. Heinrichs. Consulted online on 10 December 2023. First published online: 2012. First print edition: ISBN: 9789004161214, 1960–2007
  12. ↑ Köprülü, 2000. səh. 28
  13. ↑ Atabay, 2024. səh. 83
  14. ↑ 1 2 Demirci, 1998. səh. 3-4
  15. ↑ Bilgin, Üzüm, 2007
  16. ↑ Macit, 2014; Encyclopædia Iranica, 2000.
  17. ↑ Czekanowska, Anna. "Aspects of the Classical Music of Uighur People: Legend versus Reality." Asian Music, vol. 14, no. 1, 1982, pp. 94–110. JSTOR, https://doi.org/10.2307/834045. Accessed 7 July 2024. page 96.
  18. ↑ Berengian, 1988. səh. 20
  19. ↑ Kərimov, Paşa. Əlişir Nəvai əlyazmaları AMEA Məhəmməd Füzuli adına Əlyazmalar İnstitutunun fondlarında. Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutu.
  20. ↑ Jean During (2005) Power, Authority and Music in the Cultures of Inner Asia, Ethnomusicology Forum, 14:2, 143–164, DOI: 10.1080/17411910500336273
  21. ↑ С. Гинзбург. Пути развития узбекской музыки. — М.—Л.: "Искусство", 1946.
  22. ↑ Валитова А. Книга о возрождённом народе // Литературный Азербайджан. — Издательство Союза советских писателей Азербайджана, 1977. — С. 140.
  23. ↑ ""Məclisi-fəramuşan" poeziya məclisi keçirildi". 2024-06-15 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2024-05-23.
  24. ↑ "Azərbaycan-Özbəkistan sənədləri imzalandı - Video+ Yenilənib". 2024-08-24 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2024-08-21.

Ədəbiyyat

[redaktə | mənbəni redaktə et]

Əlavə oxu

[redaktə | mənbəni redaktə et]
Mənbə — "https://az.wikipedia.org/w/index.php?title=Azərbaycan–Çağatay_mədəni_əlaqələri&oldid=7795568"