2 Pułk Jazdy Kaliskiej – Wikipedia, wolna encyklopedia

2 Pułk Jazdy Kaliskiej – pułk jazdy polskiej doby powstania listopadowego.

Sformowany z jeźdźców 50-dymowych, na etat wszedł 20 stycznia 1831. Pułk otrzymał 10 krzyży złotych i 2 srebrne.

Dowódcy pułku

kasjer – ppor. Chrystowski
szef taboru – podoficer Jodłecki
pisarze pułkowi – Wichrzycki, Guroski
lekarze – Banaszkiewicz, Strużewski
felczer – Gura
dowódca I dywizjonu – ppłk Jaskulski
- dowódca 1 szwadronu – kpt. Lipski
- dowódca 2 szwadronu – kpt. Kramarkiewicz
dowódca II dywizjonu – ppłk Sokolnicki
- dowódca 3 szwadronu – kpt. Poleski
- dowódca 4 szwadronu – kpt. Bąkowski
dowódca III dywizjonu – mjr Budziszewski
- dowódca 5 szwadronu – kpt. Gutkowski
- dowódca 6 szwadronu – por. Byszewski

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.

Bitwy i potyczki^[1]:

Kałuszyn (17 lutego 1831),
Urzędów (7 kwietnia 1831),
Łopoczno (8 kwietnia 1831),
Kamień (14 kwietnia 1831),
Wronów (17 kwietnia 1831),
Karczmiska (18 kwietnia 1831),
Opole (13 czerwca 1831),
Siennica (10 lipca 1831),
Młodzieszyn (10 sierpnia 1831),
Mistrzewice (11 sierpnia 1831),
Szymanów (15 sierpnia 1831),
Bronisze (17 sierpnia 1831),
Wiązowna (23 sierpnia 1831).

Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie – Królestwo Polskie 1815–1830. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
Krajowa Agencja Wydawnicza: Lance do boju; szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X wiek-1945 rok, Poznań 1986 ISBN 83-03-01373-4