26 Pułk Piechoty Liniowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy 26 Pułku Piechoty Liniowej. Zobacz też: 26 Pułk Piechoty.

26 Pułk Piechoty Liniowej polski pułk piechoty okresu powstania listopadowego.

Sformowany 17 czerwca 1831 w Żejmach w Puszczy Białowieskiej jako 2 Pułk Piechoty Litewskiej^[1]. Zgodnie z etatem pułk miał składać się ze sztabu i trzech batalionów piechoty liniowej po cztery kompanie, winien liczyć 57 oficerów, 216 podoficerów, 40 muzykantów, i 2355 szeregowych frontowych i 27 żołnierzy niefrontowych. W sumie w pułku miało służyć 2695 żołnierzy^[2].

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.

Bitwy i potyczki^[1]:

• Wilno (19 czerwca),
• Poniewież (5 lipca),
• Kurszany (9 lipca),
• Malaty (16 lipca),
• Iwiem (22 lipca),
• Warszawa (6 i 7 września).

W 1831 roku, w czasie wojny z Rosją, żołnierze pułku otrzymali 6 złotych i 3 srebrne krzyże Orderu Virtuti Militari^[1].

Uzbrojenie podstawowe piechurów stanowiły karabiny skałkowe. Pierwotnie były to karabiny francuskie wz. 1777 (kaliber 17,5 mm), później zastąpione rosyjskimi z fabryk tulskich wz. 1811 (kaliber 17,78 mm). Poza karabinami piechurzy posiadali bagnety i tasaki (pałasze piechoty). Wyposażenie uzupełniała łopatka saperska, ładownica na 40 naboi oraz pochwa na bagnet.

Umundurowanie piechura składało się z granatowej kurtki i sukiennych, białych spodni. Poszczególne pułki miały odmienne kolory naramienników, wyłogów oraz kołnierzy. Używano czapek czwórgraniastych. Po reformie w roku 1826 wprowadzono pantalony zapinane na guziki. Czapki czwórgraniaste zastąpiono kaszkietami z czarnymi daszkami i białymi sznurami. Na kaszkiecie znajdowała się blacha z orłem, numer pułku oraz ozdobny pompon.

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.