Edwin O’Brien – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edwin O’Brien
Edwin Frederick O’Brien
Kardynał prezbiter
Prymas Stanów Zjednoczonych (2007–2011)
Ilustracja
Edwin O’Brien (2012)
Herb duchownego Pastores dabo vobis
Dam wam pasterzy
Kraj działania

Stany Zjednoczone
Watykan

Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1939
Nowy Jork

Wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie
Okres sprawowania

2011–2019

Arcybiskup metropolita Baltimore
Okres sprawowania

2007–2011

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

29 maja 1965

Nominacja biskupia

6 lutego 1996

Sakra biskupia

25 marca 1996

Kreacja kardynalska

18 lutego 2012
Benedykt XVI

Kościół tytularny

św. Sebastiana na Palatynie

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 marca 1996

Miejscowość

Nowy Jork

Miejsce

archikatedra św. Patryka

Konsekrator

John O’Connor

Współkonsekratorzy

Patrick Joseph Thomas Sheridan
John Gavin Nolan

Edwin Frederick O’Brien (ur. 8 kwietnia 1939 w Nowym Jorku) – amerykański duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor seminarium św. Józefa w Nowym Jorku w latach 1985–1989 (i 1994–1997), rektor Papieskiego Kolegium Północnoamerykańskiego w Rzymie w latach 1990–1994, biskup pomocniczy Nowego Jorku w latach 1996–1997, arcybiskup koadiutor amerykańskiego ordynariatu polowego w 1997, arcybiskup polowy amerykańskiego ordynariatu polowego w latach 1997–2007, arcybiskup metropolita Baltimore i tym samym prymas Stanów Zjednoczonych w latach 2007–2011, wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie w latach 2011–2019, kardynał od 2012 (najpierw w stopniu diakona, w 2022 promowany do stopnia prezbitera).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Przyszedł na świat w dzielnicy Bronx w rodzinie Edwina Fredericka seniora. Ma dwóch braci. Ukończył seminarium Św. Józefa i 29 maja 1965 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego arcybiskupa Nowego Jorku kardynała Francisa Spellmana. Następnie rozpoczął służbę jako kapelan wojskowy gdzie z czasem uzyskał stopień kapitana. W latach 1971–1972 służył w Wietnamie. W 1973 zakończył służbę w armii i wyjechał na studia doktoranckie do Rzymu na Uniwersytet Angelicum. Po uzyskaniu tytułu doktora Świętej Teologii powrócił do kraju. Służył jako wicekanclerz rodzinnej archidiecezji. W latach 1985–1989 i 1994–1997 był rektorem seminarium Św. Józefa, a między 1990 a 1994 rektorem Papieskiego Kolegium Północnoamerykańskiego w Rzymie.

6 lutego 1996 otrzymał nominację na biskupa pomocniczego Nowego Jorku ze stolicą tytularną Thizica. Sakry udzielił mu 25 maja kardynał John Joseph O’Connor. 7 kwietnia następnego roku został koadiutorem arcybiskupa polowego amerykańskiej armii. Sukcesję przejął cztery miesiące później. 7 marca 1998 zrezygnował ze swej stolicy tytularnej. 12 lipca 2007 papież Benedykt XVI mianował go następcą kardynała Keelera w Baltimore[1]. Stał się jednocześnie honorowym prymasem USA. Ingres odbył się 1 października tego samego roku. Uczestniczyło w nim ośmiu kardynałów i wielu biskupów.

29 sierpnia 2011 zastąpił kardynała Foleya na stanowisku wielkiego mistrza Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie[2]. 6 stycznia 2012 ogłoszona została jego kreacja kardynalska[3], której papież Benedykt XVI dokonał oficjalnie na konsystorzu w dniu 18 lutego 2012[4]. Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka. 8 grudnia 2019 papież przyjął jego rezygnację. Jego następcą został kardynał Fernando Filoni[5].

4 marca 2022 papież Franciszek promował go do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem dotychczasowej diakonii na zasadzie pro hac vice[6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]