Elf-D – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elf-D
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Moskiewski Instytut Lotniczy

Typ

UAV

Załoga

0

Historia
Data oblotu

1979

Dane techniczne
Napęd

silnik spalinowy

Moc

68 KM

Wymiary
Rozpiętość

5,86 m

Długość

5,4 m

Powierzchnia nośna

6,16 m²

Masa
Startowa

360 kg

Osiągi
Prędkość maks.

195 km/h

Prędkość minimalna

80 km/h

Zasięg

120 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
 ZSRR

Elf-D (ros. Эльф-Д) – radziecki lekki bezzałogowy samolot opracowany przez Moskiewski Instytut Lotniczy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Moskiewski Instytut Lotniczy opracował w 1976 r. wielozadaniowy samolot bezzałogowy, który otrzymał nazwę Elf-D. Oblotu dokonano jesienią 1979 r. w Tuszyno. W 1980 r. opracowano stanowisko kontroli naziemnej, które miało formę przypominającą kokpit samolotu. Pilot dysponował obrazem telewizyjnym przesyłanym z pokładu drona w czasie rzeczywistym, kierował jego lotem za pomocą ruchów pedałów i drążka. Stanowisko naziemne i dron przeszły pomyślnie testy państwowe[1].

W 1982 r. Elf-D został zaprezentowany publicznie na wystawie Naukowo-Techniczna Twórczość Młodzieży NTTM-82 (ros. Научно-техническое творчество молодежи), gdzie został nagrodzony złotym medalem. Kilka rozwiązań zastosowanych w jego budowie zostało opatentowane[2].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Lekki samolot bezzałogowy o konstrukcji metalowej w układzie dolnopłata. Podwozie stałe, trójpunktowe z kółkiem przednim. Silnik czterocylindrowy, dwusuwowy, chłodzony powietrzem „Nelson” o mocy 68 KM, napędzający dwułopatowe śmigło pchające. W przedniej części kadłuba umieszczono wyposażenie radarowe[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Эльф-Д. Уголок неба. [dostęp 2023-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-27)]. (ros.).
  2. Многоцелевой БПЛА «Эльф-Д». Авиару.рф. [dostęp 2023-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-26)]. (ros.).
  3. ЭЛЬФ-Д. Avia.pro. [dostęp 2023-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-26)]. (ros.).