Harold Spencer Jones – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sir Harold Spencer Jones (ur. 29 marca 1890 w Londynie, zm. 3 listopada 1960 tamże) – brytyjski astronom. Dziesiąty Astronom Królewski w Anglii, który przyczynił się do dokładniejszego wyznaczenia średniej odległości pomiędzy Ziemią i Słońcem.

W roku 1913, po studiach w Jesus College na Uniwersytecie Cambridge^[1] , zatrudnił się jako asystent w Obserwatorium w Greenwich. Pracował też w obserwatorium na Przylądku Dobrej Nadziei. W latach 1933–1955 był jego dyrektorem (piastował tytuł Astronoma Królewskiego), a od 1945 do 1948 roku przewodniczył Międzynarodowej Unii Astronomicznej.

Prowadził badania nad ruchem własnym i paralaksami gwiazd. Koncentrował się przede wszystkim na dokładniejszym określeniu fundamentalnych stałych astronomicznych, w szczególności paralaksy słonecznej – kąta pod jakim promień Ziemi byłby widoczny ze Słońca. Wykazał, że drobne rozbieżności w obserwowanym ruchu planet wywoływane są nieregularnym ruchem Ziemi. W latach 1930–1931 wykonał ponad 1200 zdjęć planetoidy (433) Eros, aby metodą triangulacji wyznaczyć odległość do Słońca. W 1941, na podstawie obserwacji planetoidy Eros podczas jej przejścia w pobliżu Ziemi w 1931, obliczył paralaksę słoneczną, a z niej średnią odległość od Słońca, wynoszącą ok. 149 mln km^[2]. Zajmował się też różnymi aspektami pomiaru czasu.

• Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego (1943)
• Royal Medal (1943)
• Prix Jules-Janssen (1945)
• Medal Bruce (1949)

Obiekty nazwane jego imieniem:

• krater Spencer Jones na Księżycu
• krater Jones na Marsie
• planetoida (3282) Spencer Jones

• Richard Van Der Riet Wooley. Harold Spencer Jones, 1890–1960. „Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society”. 7, 1961. DOI: 10.1098/rsbm.1961.0011. (ang.). 
• Strona Bruce Medal (ang.)