Harold Clayton Urey – Wikipedia, wolna encyklopedia

Harold Urey
Ilustracja
Państwo działania

Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1893
Walkerton, stan Indiana

Data i miejsce śmierci

5 stycznia 1981
La Jolla, Kalifornia

Specjalność: chemia
Uczelnia

Columbia University,
University of Chicago

podpis
Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie chemii
Złoty Medal Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego

Harold Clayton Urey (ur. 29 kwietnia 1893 w Walkerton, Indiana, zm. 5 stycznia 1981 w La Jolla, Kalifornia[1]) – amerykański chemik, za odkrycie deuteru laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii z roku 1934.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1923–1924 prowadził badania wspólnie z Nielsem Bohrem, następnie w latach 1924–1929 wykładał w Uniwersytecie Johna Hopkinsa w Baltimore. W latach 1929–1945 był profesorem Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, a w latach 1945–1952 Uniwersytetu Chicagowskiego. Był członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.

Zajmował się badaniami składu izotopowego wielu pierwiastków chemicznych. Był autorem metod rozdzielania izotopów. Przyczynił się także do rozwoju prac nad bombą atomową rozdzielając izotopy uranu U-235 i U-238.

Wysunął hipotezę dotyczącą pochodzenia planet i gwiazd oraz pochodzenia życia na Ziemi (por. zupa pierwotna). Opracował metodę szacowania temperatury wód oceanów (nawet do 180 mln lat wstecz).

W 1931 roku odkrył ciężki izotop wodoru – deuter wyodrębniając go z czystego chemicznie ciekłego wodoru, za co w 1934 roku otrzymał Nagrodę Nobla.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • 1952: The Planets. Their Origin and Development.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urey Harold Clayton, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-12].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Beata Tarnowska (red.), Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2001, ISBN 83-01-13393-7, OCLC 830213964.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]