Język staroruski – Wikipedia, wolna encyklopedia

рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ
Pismo/alfabet	cyrylica, głagolica
Klasyfikacja genetyczna
	Języki indoeuropejskie; Języki bałtosłowiańskie; Języki słowiańskie; Języki wschodniosłowiańskie; Język staroruski;
Status oficjalny
UNESCO	6 wymarły↗
Kody języka
ISO 639-3	orv
IETF	orv
Glottolog	oldr1238
GOST 7.75–97	дрр 188
Linguist List	orv
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Zobacz też: język, języki świata
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język staroruski (star. rus. рѹсьскъ ѩꙁꙑкъ, translit. rusĭskŭ językŭ, zwany także językiem wschodniosłowiańskim) – język wschodniosłowiański używany od X do XV wieku, protoplasta współczesnych języków: białoruskiego, rusińskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Zapisywany pierwotnie alfabetem cyrylicznym, jednak w związku ze specyfiką języka staroruskiego i jego odmiennością od języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, dużo rzadziej stosowano litery: Ѣ, Ҁ (koppa) i jusy (Ѧ, Ѫ, Ѩ i Ѭ). Zabytki piśmiennicze w głagolicy występują rzadko, często reprezentując zachodniosłowiańskie naleciałości.

Język Słowian wschodnich w VII wieku.
Kształtowanie się języka staroruskiego w Ruskich dzielnicach XII wieku.
Ruś i język ruski pod koniec XIV wieku.
Rękopis staroruski z XI wieku.
Najstarszy zachowany napis w języku staroruskim.

[1] Język prasłowiański nie jest językiem słowiańskim, lecz przodkiem wszystkich języków słowiańskich.

[A]