Michael Hayböck – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michael Hayböck

Michael Hayböck (2019)
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1991 Linz
Klub	UVB Hinzenbach
Wzrost	182 cm[1]
Debiut w PŚ	3 stycznia 2010 w Innsbrucku (17. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	3 stycznia 2010 w Innsbrucku (17. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	16 stycznia 2014 w Wiśle (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	6 stycznia 2015 w Bischofshofen
Rekord życiowy	245,5 m na Letalnicy w Planicy (11 grudnia 2020)[2][3]
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria Igrzyska olimpijskie srebro Soczi 2014 duża druż. Mistrzostwa świata srebro Falun 2015 duża druż. srebro Lahti 2017 druż. miesz. srebro Seefeld 2019 duża druż. brąz Lahti 2017 duża druż. brąz Oberstdorf 2021 druż. miesz. brąz Planica 2023 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach srebro Tauplitz 2024 drużynowo brąz Tauplitz 2016 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów złoto Szczyrb. Jez. 2009 drużynowo złoto Hinterzarten 2010 indywid. złoto Hinterzarten 2010 drużynowo złoto Otepää 2011 drużynowo
Inne nagrody
Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2014/2015 3. miejsce 2015/2016 Puchar Kontynentalny 2. miejsce 2009/2010 3. miejsce 2011/2012 Letni Puchar Kontynentalny 1. miejsce 2022 Alpen Cup 2. miejsce 2008/2009
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Michael Hayböck (ur. 5 marca 1991 w Linzu^[1]) – austriacki skoczek narciarski, reprezentant klubu UVB Hinzenbach. Drużynowy srebrny medalista olimpijski z 2014, trzykrotnie srebrny (2015, 2017 i 2019) i trzykrotnie brązowy (2017, 2021 i 2023) medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, a także srebrny (2024) i brązowy (2016) medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Czterokrotny złoty medalista mistrzostw świata juniorów (trzykrotnie w drużynie i raz indywidualnie). Zwycięzca Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022, dwukrotnie na podium klasyfikacji generalnej zimowej edycji tego cyklu.

Jego bracia, Stefan i Alexander również uprawiali skoki narciarskie^[4]. Rekord życiowy Hayböcka wynosi 245,5 m^[2]. Ustanowił go 11 grudnia 2020 w Planicy^[3].

W październiku 2007 w Einsiedeln zadebiutował w FIS Cupie, zajmując 15. miejsce^[5].

We wrześniu 2008 po raz pierwszy wystąpił w Letnim Pucharze Kontynentalnym, w zawodach w Villach zajmując 28. pozycję. W zimowej części sezonu 2008/2009 w Pucharze Kontynentalnym najwyżej sklasyfikowany był na 5. miejscu, w styczniu 2009 w Braunlage. Wystąpił w konkursie Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2009 w Szczyrbskim Jeziorze. Zajął tam 7. miejsce indywidualnie, a w zawodach drużynowych zdobył złoty medal^[6].

We wrześniu 2009 Hayböck po raz pierwszy wystąpił w Letnim Grand Prix. W zawodach w Hakubie dwukrotnie zajął 12. miejsce^[7].

W zimowej części sezonu 2009/2010 zadebiutował w Pucharze Świata. W swoim pierwszym starcie, 3 stycznia 2010 w Innsbrucku w ramach 58. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 17. miejsce. W całym sezonie sześciokrotnie stał na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego, dwukrotnie wygrywając (w grudniu w Engelbergu i w styczniu w Titisee-Neustadt)^[7]. Jego wyniki pozwoliły mu zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2009/2010^[8]. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2010 zdobył dwa złote medale: zarówno w rywalizacji indywidualnej, jak i drużynowej. Kilka dni później wystąpił w zawodach Pucharu Świata w Willingen, zajmując 6 lutego 2010 6. miejsce indywidualnie^[7].

We wrześniu 2010 zajął 2. pozycję w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. W pierwszej części sezonu zimowego 2010/2011 regularnie startował w zawodach Pucharu Świata, zajmując miejsca pomiędzy trzecią a piątą dziesiątką (najwyższe – 22. w Lillehammer na początku grudnia). Na Mistrzostwach Świata Juniorów 2011 zdobył trzeci z rzędu złoty medal w zawodach drużynowych. Od lutego 2011 występował w Pucharze Kontynentalnym. Do końca sezonu raz zwyciężył i dwukrotnie zajął 3. miejsce^[9].

W Letnim Grand Prix 2011 dwukrotnie zajął miejsca w czołowej dziesiątce – w październikowych zawodach w Hinzenbach i Klingenhal zajął kolejno 5. i 8. miejsce^[10].

Zimową część sezonu 2011/2012 rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Na przełomie listopada i grudnia pięciokrotnie z rzędu zajął miejsce na podium, trzykrotnie zwyciężając. W styczniu 2012 występował w Pucharze Świata. Najwyżej sklasyfikowany był 6 stycznia 2012 w Bischofshofen w ramach 60. Turnieju Czterech Skoczni, gdzie zajął 7. miejsce. Poza tym występem z reguły zajmował pozycje w trzeciej dziesiątce. W lutym powrócił do startów w Pucharze Kontynentalnym, dwukrotnie stając na podium, a w marcu ponownie rozpoczął występy w Pucharze Świata, tylko raz zajmując miejsce w czołowej trzydziestce^[10]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012 zajął 3. pozycję^[8].

W sezonie 2012/2013 Pucharu Świata regularnie startował w tym cyklu, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyższym miejscem, jakie zajął, było piętnaste. Osiągnął ten rezultat czterokrotnie: 24 listopada 2012 w Lillehammer, 16 grudnia w Engelbergu, 4 stycznia 2013 w Innsbrucku i 12 stycznia w Zakopanem^[11]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął 34. miejsce z 163 punktami^[12].

Zimową część sezonu 2013/2014, podobnie jak dwa lata wcześniej, rozpoczął od startów w Pucharze Kontynentalnym. Po trzech zwycięstwach z rzędu trafił do kadry na Puchar Świata. Już w pierwszym starcie, 29 grudnia 2013 w Oberstdorfie w ramach 62. Turnieju Czterech Skoczni, zajął 7. pozycję. W dalszej części sezonu zajmował w Pucharze Świata najczęściej miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. 16 stycznia 2014 w Wiśle po raz pierwszy w karierze stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując 3. pozycję^[13]. Sezon 2013/2014 Pucharu Świata zakończył na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej z 439 punktami^[12].

Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi. Zwyciężył w kwalifikacjach do obu konkursów indywidualnych. W samych zawodach zajął 5. miejsce na skoczni normalnej i 8. na dużej. W konkursie drużynowym, wraz z Thomasem Morgensternem, Thomasem Diethartem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal. Wystartował też na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, zajmując 20. pozycję indywidualnie^[13].

W ramach Letniego Grand Prix czterokrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był w sierpniowych zawodach w Einsiedeln, na 3. miejscu^[14].

Od początku sezonu zimowego 2014/2015 występował w Pucharze Świata, regularnie zajmując miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2014 czterokrotnie zajął 3. pozycję w zawodach cyklu – po dwa razy w zawodach w Lillehammer i w Engelbergu. W ramach 63. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w zawodach w Oberstdorfie, a 6 stycznia 2015 w Bischofshofen po raz pierwszy w karierze zwyciężył w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. W pozostałych konkursach turnieju zajął 7. i 6. lokatę^[14] i ostatecznie zakończył go na 2. pozycji^[12].

W dalszej części sezonu indywidualnie w Pucharze Świata nie stawał już na podium – najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, które zajął trzykrotnie^[13]. Ostatecznie sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 5. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1157 punktami^[12]. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015. Indywidualnie zajął 21. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej, w drużynie mieszanej był 4., a w drużynie męskiej, wraz ze Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Gregorem Schlierenzauerem, zdobył srebrny medal^[14].

W sezonie 2015/2016 Pucharu Świata regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W grudniu 2015 na podium indywidualnych zawodów cyklu stawał w drugim konkursie w Niżnym Tagile i drugim konkursie w Engelbergu. W ramach 64. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, 5. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 3. w Bischofshofen^[15]. W całym turnieju zajął 3. pozycję^[12]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016. Indywidualnie zajął na nich 11. miejsce, a w drużynie wraz z Stefanem Kraftem, Manuelem Poppingerem i Manuelem Fettnerem zdobył brązowy medal^[15].

24 stycznia 2016 zajął 2. lokatę w zawodach Pucharu Świata w Zakopanem. Między 19 a 23 lutego trzykrotnie zwyciężył w konkursach cyklu rozgrywanych w Lahti i Kuopio. W kolejnych zawodach, które odbyły się w Ałmaty, zajął 2. miejsce. W marcu 2016 w Pucharze Świata najwyżej sklasyfikowany był w Planicy, na 4. pozycji^[15]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 4. miejscu, zdobywając 1301 punktów^[12].

W Letnim Grand Prix 2016 raz stanął na podium, zajmując 3. miejsce w Einsiedeln^[16].

Sezon 2016/2017 Pucharu Świata rozpoczął od 11. i 10. miejsca w Ruce. Na podium indywidualnie po raz pierwszy stanął 16 grudnia 2016, zwyciężając w Engelbergu. W ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni zajął 3. miejsce w Oberstdorfie oraz 2. w Bischofshofen^[16]. Z powodu choroby nie wystąpił jednak w zawodach w Innsbrucku^[17] i cały turniej ukończył na 19. pozycji^[12].

W lutym 2017 w Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 7. miejscu, w Oberstdorfie. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Indywidualnie zajął 6. lokatę na skoczni normalnej i 11. na dużej. W drużynie mieszanej, wraz z Danielą Iraschko-Stolz, Jacqueline Seifriedsberger i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal, zaś w drużynie męskiej, wraz z Manuelem Fettnerem, Gregorem Schlierenzauerem oraz Kraftem, zdobył brąz. W marcu 2017 w Pucharze Świata raz stanął na podium indywidualnie, zajmując 3. miejsce w zamykającym Raw Air 2017 konkursie w Vikersund^[16]. Sezon zakończył na 7. pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu z 814 punktami^[12].

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie zdobywał punkty, ale tylko dwukrotnie ukończył zawody indywidualne w najlepszej dziesiątce. Raz stanął na podium – 11 marca w rozgrywanym w ramach Raw Air 2018 konkursie w Oslo zajął 3. miejsce^[18]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 23. pozycji z 245 punktami^[12].

W styczniu 2018 wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018. Indywidualnie zajął 31. miejsce, a w drużynie był 5. W lutym wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018. Indywidualnie był 17. na skoczni normalnej i 6. na dużej, a zawody drużynowe ukończył na 4. pozycji^[18].

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata zajmował głównie pozycje w drugiej i trzeciej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był na 10. lokacie, którą zajął w grudniowych zawodach w Engelbergu^[19]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 27. miejscu z 228 punktami^[12].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Indywidualnie zajął 14. miejsce na skoczni dużej i 9. na normalnej, a w drużynie męskiej, startując wraz z Philippem Aschenwaldem, Danielem Huberem i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal^[19].

W ramach Pucharu Świata 2019/2020 lepsze wyniki osiągał w drugiej połowie sezonu. Trzykrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – 1 marca 2020 w Lahti zajął 3. miejsce^[20]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 22. pozycji z 350 punktami^[12].

W sezonie 2020/2021 Pucharu Świata najczęściej zajmował miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w marcu 2021 w Planicy^[21]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 18. lokacie z 347 punktami^[12].

W grudniu wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zajął 4. pozycję, a w drużynie był 6. Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 wystartował w zawodach rozgrywanych na skoczni normalnej. Indywidualnie był 7., a w drużynie mieszanej, wraz z Maritą Kramer, Danielą Iraschko-Stolz i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal^[21].

W październiku 2021 w związku ze zdiagnozowaną u Hayböcka dyskopatią przeprowadzono u niego operację pleców^[22].

Do startów w zawodach międzynarodowych powrócił pod koniec grudnia tego samego roku. W sezonie zimowym 2021/2022 startował naprzemiennie w Pucharze Kontynentalnym i Pucharze Świata. W tym pierwszym cyklu dwukrotnie zwyciężył i czterokrotnie zajął 3. pozycję. W Pucharze Świata dwa razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce: w styczniu 2022 w konkursie 70. Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był 9., a w marcu w kończącym sezon 2021/2022 konkursie w Planicy zajął 10. miejsce^[23]. Cykl ukończył na 37. pozycji w klasyfikacji generalnej ze 117 punktami^[12]. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Indywidualnie był 7., a w drużynie zajął 4. lokatę^[23].

W siedmiu występach w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2022 pięciokrotnie zwyciężył i dwa razy zajął 2. pozycję^[24]. Pozwoliło mu to na zwycięstwo w całym cyklu^[8].

W sezonie zimowym 2022/2023 regularnie startował w Pucharze Świata, zajmując głównie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie, którą zajął w grudniu 2022 w Titisee-Neustadt, w styczniu 2023 w Bischofshofen w ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni oraz w marcu w Vikersund w ramach Raw Air 2023^[24]. Sezon 2022/2023 Pucharu Świata ukończył na 12. miejscu w klasyfikacji generalnej z 688 punktami^[12].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Oba konkursy indywidualne ukończył na 15. pozycji, a w drużynie męskiej, w której wystartował z Danielem Tschofenigiem, Janem Hörlem i Stefanem Kraftem, zdobył brązowy medal^[24].

W większości występów w sezonie 2023/2024 Pucharu Świata zajmował lokaty w pierwszej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany był w konkursie 72. Turnieju Czterech Skoczni 3 stycznia 2024 w Innsbrucku. Ukończył go na 3. miejscu i tym samym po blisko czteroletniej przerwie powrócił na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata. W dalszej części sezonu w pięciu konkursach cyklu zajął 4. pozycję^[25]. Zakończył go na 6. miejscu w klasyfikacji generalnej z 882 punktami^[12].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024. Indywidualnie zajął 8. miejsce, a w zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Manuelem Fettnerem, Janem Hörlem i Stefanem Kraftem, zdobył srebrny medal^[25].

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	5. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	17. miejsce (K-98), 6. miejsce (K-125)

2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	srebrny medal[a]
2018 Pjongczang	–	4. miejsce[b]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
5.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	101,0 m	98,5 m	258,0 pkt	20,0 pkt	Kamil Stoch
8.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	134,0 m	125,5 m	254,7 pkt	24,0 pkt	Kamil Stoch
2.	17 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	druż.[a]	134,0 m	130,0 m	1038,4 pkt (258,1 pkt)	2,7 pkt	Niemcy
17.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	99,5 m	103,0 m	219,7 pkt	39,6 pkt	Andreas Wellinger
6.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	140,0 m	131,0 m	267,7 pkt	18,0 pkt	Kamil Stoch
4.	19 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	druż.[b]	133,5 m	136,5 m	978,4 pkt (272,5 pkt)	120,1 pkt	Norwegia

2015 Falun	–	21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	6. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	14. miejsce (K-120), 9. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	7. miejsce (K-95)
2023 Planica	–	15. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125)

2015 Falun	–	4. miejsce (drużyna mieszana/K-90)[c], srebrny medal (K-120)[d]
2017 Lahti	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-90)[c], brązowy medal (K-116)[e]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	srebrny medal (K-120)[f]
2021 Oberstdorf	–	brązowy medal (drużyna mieszana/K-95)[g]
2023 Planica	–	brązowy medal (K-125)[h]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
21.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	87,0 m	90,5 m	216,5 pkt	36,2 pkt	Rune Velta
4.	22 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	druż. miesz.[c]	83,0 m	87,5 m	869,5 pkt (195,3 pkt)	48,4 pkt	Niemcy
14.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	119,5 m	221,0 pkt	47,7 pkt	Severin Freund
2.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[d]	124,5 m	122,0 m	853,1 pkt (203,8 pkt)	19,4 pkt	Norwegia
6.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	98,0 m	95,5 m	254,4 pkt	16,4 pkt	Stefan Kraft
2.	26 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	druż. miesz.[c]	92,0 m	97,5 m	999,3 pkt (249,3 pkt)	36,2 pkt	Niemcy
11.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	121,5 m	128,0 m	260,3 pkt	19,0 pkt	Stefan Kraft
3.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[e]	130,0 m	118,5 m	1068,9 pkt (303,3 pkt)	35,3 pkt	Polska
14.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	122,0 m	125,5 m	233,7 pkt	45,7 pkt	Markus Eisenbichler
2.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[f]	122,5 m	120,5 m	930,9 pkt (227,3 pkt)	56,6 pkt	Niemcy
9.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	93,5 m	100,0 m	208,5 pkt	9,8 pkt	Dawid Kubacki
7.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	101,0 m	97,5 m	253,9 pkt	14,9 pkt	Piotr Żyła
3.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz.[g]	98,5 m	94,5 m	986,5 pkt (233,9 pkt)	14,3 pkt	Niemcy
15.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	98,5 m	93,0 m	239,3 pkt	22,5 pkt	Piotr Żyła
15.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	129,0 m	129,5 m	253,0 pkt	34,5 pkt	Timi Zajc
3.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.[h]	134,0 m	136,0 m	1139,4 pkt (290,9 pkt)	39,5 pkt	Słowenia

2014 Harrachov	–	20. miejsce
2016 Tauplitz	–	11. miejsce
2018 Oberstdorf	–	31. miejsce[i]
2020 Planica	–	4. miejsce
2022 Vikersund	–	7. miejsce
2024 Tauplitz	–	8. miejsce

2016 Tauplitz	–	brązowy medal[j]
2018 Oberstdorf	–	5. miejsce[k]
2020 Planica	–	6. miejsce[l]
2022 Vikersund	–	4. miejsce[m]
2024 Tauplitz	–	srebrny medal[n]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
20.	14–15 marca	2014	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	indywid.	178,0 m	171,5 m	–[o]	–[o]	322,5 pkt	68,5 pkt	Severin Freund
11.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	217,5 m	175,0 m	228,0 m	–[o]	533,7 pkt	106,4 pkt	Peter Prevc
3.	17 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	druż.[j]	207,5 m		216,0 m		1310,4 pkt (371,4 pkt)	157,3 pkt	Norwegia
31.[i]	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	171,5 m[p]	–	–	–[o]	126,0 pkt	525,9 pkt	Daniel-André Tande
5.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[k]	187,0 m		212,0 m		1488,8 pkt (363,4 pkt)	173,4 pkt	Norwegia
4.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	245,5 m	217,0 m	237,5 m	220,5 m	845,1 pkt	32,1 pkt	Karl Geiger
6.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.[l]	223,5 m		231,0 m		1422,1 pkt (442,3 pkt)	305,6 pkt	Norwegia
7.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	227,5 m	209,0 m	217,0 m	227,0 m	780,9 pkt	73,3 pkt	Marius Lindvik
4.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.[m]	216,0 m		213,5 m		1552,7 pkt (399,1 pkt)	158,8 pkt	Słowenia
8.	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	217,0 m	210,5 m	215,5 m	–[o]	610,1 pkt	37,3 pkt	Stefan Kraft
2.	28 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	druż.[n]	228,0 m		224,5 m		1588,9 pkt (436,4 pkt)	26,5 pkt	Słowenia

2009 Szczyrbskie Jezioro	–	7. miejsce
2010 Hinterzarten	–	złoty medal

2009 Szczyrbskie Jezioro	–	złoty medal[q]
2010 Hinterzarten	–	złoty medal[r]
2011 Otepää	–	złoty medal[s]

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
7.	5 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	indywid.	94,0 m	90,0 m	238,0 pkt	15,0 pkt	Lukas Müller
1.	6 lutego	2009	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 B	K-90	HS-100	druż.[q]	96,5 m	96,0 m	981,5 pkt (253,0 pkt)	–
1.	28 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	indywid.	106,5 m	110,5 m	282,5 pkt	–
1.	30 stycznia	2010	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	HS-108	druż.[r]	109,5 m	103,5 m	1030,5 pkt (281,0 pkt)	–
1.	30 stycznia	2011	Otepää	Tehvandi	K-90	HS-100	druż.[s]	95,0 m	94,5 m	920,5 pkt (249,5 pkt)	–

Sezon	Miejsce[26]
2009/2010	49.
2010/2011	56.
2011/2012	42.
2012/2013	34.
2013/2014	14.
2014/2015	5.
2015/2016	4.
2016/2017	7.
2017/2018	23.
2018/2019	27.
2019/2020	22.
2020/2021	18.
2021/2022	37.
2022/2023	12.
2023/2024	6.

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	6 stycznia	2015	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	137,5 m	136,5 m	288,4 pkt	* TCS 2014/2015
2.	19 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,0 m	129,0 m	265,4 pkt	–
3.	21 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	98,5 m	100,0 m	241,4 pkt	–
4.	23 lutego	2016	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	131,0 m	129,0 m	264,5 pkt	–
5.	17 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	138,0 m	134,0 m	304,7 pkt	–

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	–	–	–
2011/2012	–	–	–	–
2012/2013	–	–	–	–
2013/2014	–	–	1	1
2014/2015	1	1	4	6
2015/2016	3	5	1	9
2016/2017	1	1	2	4
2017/2018	–	–	1	1
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	1	1
2020/2021	–	–	–	–
2021/2022	–	–	–	–
2022/2023	–	–	–	–
2023/2024	–	–	1	1
Suma	5	7	11	23

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	16 stycznia	2014	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	137,0 m	130,0 m	261,2 pkt	3.	1,6 pkt	Andreas Wellinger
2.	6 grudnia	2014	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	123,5 m	141,0 m	294,0 pkt	3.	8,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
3.	7 grudnia	2014	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	141,5 m	–	149,4 pkt	3.	4,5 pkt	Roman Koudelka
4.	20 grudnia	2014	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	133,5 m	131,0 m	276,2 pkt	3.	1,5 pkt	Richard Freitag
5.	21 grudnia	2014	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	135,5 m	134,5 m	282,4 pkt	3.	7,2 pkt	Roman Koudelka
6.	29 grudnia	2014	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	137,5 m	132,5 m	285,0 pkt	2.	6,9 pkt	Stefan Kraft
7.	6 stycznia	2015	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	137,5 m	136,5 m	288,4 pkt	1.	–
8.	13 grudnia	2015	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	130,0 m	133,5 m	260,4 pkt	2.	7,0 pkt	Peter Prevc
9.	20 grudnia	2015	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	136,5 m	135,5 m	284,8 pkt	2.	19,4 pkt	Peter Prevc
10.	29 grudnia	2015	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	130,0 m	139,0 m	304,2 pkt	2.	3,0 pkt	Severin Freund
11.	6 stycznia	2016	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	134,0 m	139,0 m	282,6 pkt	3.	14,7 pkt	Peter Prevc
12.	24 stycznia	2016	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	130,5 m	138,0 m	299,8 pkt	2.	7,5 pkt	Stefan Kraft
13.	19 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,0 m	129,0 m	265,4 pkt	1.	–
14.	21 lutego	2016	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	98,5 m	100,0 m	241,4 pkt	1.	–
15.	23 lutego	2016	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	131,0 m	129,0 m	264,5 pkt	1.	–
16.	27 lutego	2016	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-125	HS-140	138,0 m	133,0 m	254,7 pkt	2.	18,0 pkt	Peter Prevc
17.	17 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	138,0 m	134,0 m	304,7 pkt	1.	–
18.	30 grudnia	2016	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	135,0 m	133,0 m	296,2 pkt	3.	11,8 pkt	Stefan Kraft
19.	6 stycznia	2017	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	130,5 m	142,0 m	283,3 pkt	2.	5,9 pkt	Kamil Stoch
20.	19 marca	2017	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-225	241,5 m	222,5 m	430,4 pkt	3.	36,2 pkt	Kamil Stoch
21.	11 marca	2018	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	133,0 m	130,5 m	255,6 pkt	3.	2,5 pkt	Daniel-André Tande
22.	1 marca	2020	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	118,0 m	125,0 m	259,1 pkt	3.	7,3 pkt	Karl Geiger
23.	3 stycznia	2024	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	131,0 m	135,5 m	254,0 pkt	3.	13,5 pkt	Jan Hörl

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[27][26]
Sezon 2009/2010
																							punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	17	38	-	-	-	-	-	-	-	-	6	-	-	-	-	54
Sezon 2010/2011
																										punkty
-	-	35	22	25	23	34	32	48	34	39	-	-	26	41	-	-	-	-	-	-	q		-	-	-	28
Sezon 2011/2012
																										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	19	7	24	35	26	27	31	40	-	-	-	-	q	q	25	-	-	70
Sezon 2012/2013
																											punkty
15	33	28	39	26	33	15	39	31	15	16	39	15	20	24	19	18	23	17	50	27	27	30	-	-	q	29	163
Sezon 2013/2014
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	7	24	34	14	10	16	3	7	-	-	13	19	15	7	7	6	8	16	15	14	439
Sezon 2014/2015
																															punkty
9	5	5	3	3	9	5	3	3	2	7	6	1	16	4	5	4	10	20	18	15	9	-	-	9	7	4	13	29	7	6	1157
Sezon 2015/2016
																													punkty
18	13	8	28	2	9	2	2	5	5	3	37	2	-	-	4	6	8	9	1	1	1	2	5	8	41	7	4	6	1301
Sezon 2016/2017
																										punkty
11	10	31	9	11	1	6	3	10	-	2	8	15	5	6	7	10	19	28	8	13	15	26	3	6	12	814
Sezon 2017/2018
																						punkty
30	25	19	35	-	15	27	27	20	10	11	12	19	-	-	12	3	44	19	25	-	24	245
Sezon 2018/2019
																												punkty
32	55	q	-	-	10	41	27	45	21	14	33	22	16	-	-	q	11	14	13	24	20	23	16	25	21	17	18	228
Sezon 2019/2020
																											punkty
q	36	21	13	35	18	34	14	28	23	19	16	20	29	29	18	16	8	18	11	23	30	11	9	3	29	16	350
Sezon 2020/2021
																									punkty
10	-	-	-	-	16	12	48	34	9	6	15	14	14	8	21	41	24	32	25	17	-	4	14	10	347
Sezon 2021/2022
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	9	22	-	35	-	-	-	-	-	-	-	-	-	11	16	17	10	117
Sezon 2022/2023
																																punkty
41	23	9	13	4	10	39	7	12	10	7	4	12	12	16	31	-	-	13	8	9	10	-	11	15	13	25	6	4	6	21	18	688
Sezon 2023/2024
																																punkty
9	10	13	9	8	21	10	17	10	8	3	11	7	4	4	15	4	11	-	-	4	8	16	10	4	12	14	6	17	8	18	15	882
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[27][26]
Sezon 2009/2010
						-	-	3	-
Sezon 2013/2014
					-	-	3	1	-
Sezon 2014/2015
					8	2	5	5	2
Sezon 2015/2016
				3	3	2	5	4	3
Sezon 2016/2017
				3	4	2	1	3	4
Sezon 2017/2018
		2	4	-	4	4	3	5	-
Sezon 2018/2019
			3	2	1	6	3	3	5
Sezon 2019/2020
					-	2	6	3	6
Sezon 2020/2021
					1	1	4	-	3
Sezon 2021/2022