Rajdowe Mistrzostwa Świata 1992 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sezon 1992
Rajdowych mistrzostw świata

Liczba rajdów	14
Pierwsza runda	Rajd Monte Carlo
Ostatnia runda	Rajd Wielkiej Brytanii
Mistrzowie
Kierowcy	Carlos Sainz
Konstruktorzy	Lancia
Poprzedni sezon • Następny sezon
Multimedia w Wikimedia Commons

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1992 były 20 sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 14 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1992 został po raz drugi hiszpański kierowca Carlos Sainz startujący samochodem Toyota Celica GT-Four ST185, wyprzedził Fina Juhe Kankkunena i Francuza Didiera Auriola. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Fordem.

W sezonie 1992 kalendarz mistrzostw świata składał się z czternastu rajdów i nie uległ zmianie od poprzedniego sezonu.

Runda	Data	Nazwa rajdu	Zwycięzca	Wyniki
1	23–28 stycznia	60. Rajd Monte Carlo	Didier Auriol	Wyniki
2	13–16 lutego	41. Rajd Szwecji	Mats Jonsson	Wyniki
3	3–7 marca	26. Rajd Portugalii	Juha Kankkunen	Wyniki
4	27 marca-1 kwietnia	40. Rajd Safari	Carlos Sainz	Wyniki
5	3–6 maja	36. Rajd Francji	Didier Auriol	Wyniki
6	31 maja-3 czerwca	39. Rajd Grecji	Didier Auriol	Wyniki
7	25–29 czerwca	22. Rajd Nowej Zelandii	Carlos Sainz	Wyniki
8	22–25 lipca	12. Rajd Argentyny	Didier Auriol	Wyniki
9	27–30 sierpnia	42. Rajd Finlandii	Didier Auriol	Wyniki
10	19–22 września	5. Rajd Australii	Didier Auriol	Wyniki
11	12–14 października	34. Rajd San Remo	Andrea Aghini	Wyniki
12	31 października–2 listopada	24. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej	Kenjiro Shinozuka	Wyniki
13	9–11 listopada	28. Rajd Hiszpanii	Carlos Sainz	Wyniki
14	22–25 listopada	48. Rajd Wielkiej Brytanii	Carlos Sainz	Wyniki

Zespół	Producent	Samochód	Opony	Kierowca	Rundy
Martini Racing	Lancia	Delta HF Integrale	M	Juha Kankkunen	1, 3–4, 6, 9–11, 13–14
				Didier Auriol	1, 3, 5–6, 8–11, 13–14
				Philippe Bugalski	1, 5, 9
				Andrea Aghini	3, 5, 11, 13–14
				Björn Waldegård	4
				Jorge Recalde	4, 8
				Gustavo Trelles	8
Toyota Team Europe	Toyota	Celica Turbo 4WD ST185 Celica GT-Four ST165	P	Carlos Sainz	1, 3–8, 10, 13–14
				Armin Schwarz	1, 3, 5–6, 13
				Markku Alén	1–4, 6, 9, 14
				Mats Jonsson	2
				Leif Asterhag	2
				Mikael Ericsson	4
				Ian Duncan	4
				Marcus Grönholm	9
Ford Motor Co	Ford	Sierra RS Cosworth 4x4	M	Miki Biasion	1, 3, 5–6, 9, 11, 14
				François Delecour	1, 3, 5–6, 9, 11, 13
				Gianfranco Cunico	11
				Mía Bardolet	13
				Malcolm Wilson	14
Mitsubishi Ralliart Europe	Mitsubishi	Galant VR-4	M	Kenneth Eriksson	1, 3, 6, 14
				Timo Salonen	1, 3
				Lasse Lampi	2, 9, 14
				Kenjiro Shinozuka	4, 12
				Ross Dunkerton	7, 10
				Patrick Tauziac	12
Nissan Motorsports Europe	Nissan	Sunny GTi-R	D	François Chatriot	1, 3
				Tommi Mäkinen	1, 3, 9, 14
				Stig Blomqvist	2, 9, 14
				Grégoire De Mévius	3, 6, 8–9, 12, 14
				Stratis Hatzipanayiotou	6
				Mikael Sundström	9
Subaru Rally Team Europe	Subaru	Legacy RS	M P	Ari Vatanen	2, 6–7, 9–10, 14
				Colin McRae	2, 6–7, 9, 14
				Per Eklund	2, 4, 14
				Patrick Njiru	4
				Peter Bourne	7, 10
				Rob Herridge	10
Audi Sport	Audi	90 Quattro	M	Rudi Stohl	4, 6, 8, 12
				Patrice Servant	12
Société Diac	Renault	Clio 16S	M	Alain Oreille	5
				Jean Ragnotti	5
				Serge Jordan	5
Opel Team Belgium	Opel	Calibra 16V Kadett GSI 16V	M	Bruno Thiry	5, 11–12
				Alain Lopes	12
Astra Racing	Lancia	Lancia Delta HF Integrale	P	Alex Fiorio	6, 8, 11, 13
				Pierre-César Baroni	11
Mazda Rally Team Europe	Mazda	323 GT-X	M	Rod Millen	7, 10
				Neil Allport	7

W sezonie 1992 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Szwecji, Nowej Zelandii, Wybrzeża Kości Słoniowej i Hiszpanii nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej^[1].

Numer	Zespół	MCO	PRT	KEN	FRA	GRE	ARG	FIN	AUS	ITA	GBR	Punkty
1	Lancia	20	20	(17)	20	20	20	20	20	(20)	(14)	140
2	Toyota	17	14	20	(12)	(4)	17	14	14	–	20	116
3	Ford	12	17	–	17	14	–	10	–	14	10	94
4	Subaru	–	–	11	–	12	–	12	8	–	17	60
5	Mitsubishi	8	10	2	–	–	–	8	10	–	6	44
6	Nissan	6	8	–	–	10	9	–	–	–	4	37
7	Audi	–	–	–	–	–	10	–	–	–	–	10
8	Renault	–	–	–	2	–	7	–	–	–	–	9
9	Opel	–	–	–	–	–	–	–	–	2	–	2

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1992 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Do końcowego wyniku liczone było dziewięć najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą^[1].

Numer	Kierowca	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	NZL	ARG	FIN	AUS	ITA	CIV	ESP	GBR	Punkty
1	Carlos Sainz	15	–	12	20	10	–	20	15	–	12	–	–	20	20	144
2	Juha Kankkunen	12	–	20	15	–	15	–	–	15	15	15	–	15	12	134
3	Didier Auriol	20	–	–	–	20	20	–	20	20	20	–	–	1	–	121
4	Miki Biasion	3	–	15	–	4	12	–	–	8	–	10	–	–	8	60
5	Markku Alén	–	10	10	8	–	–	–	–	12	–	–	–	–	10	50
6	François Delecour	10	–	–	–	15	8	–	–	–	–	12	–	–	–	45
7	Andrea Aghini	–	–	–	–	6	–	–	–	–	–	20	–	12	1	39
8	Colin McRae	–	15	–	–	–	10	–	–	3	–	–	–	–	6	34
9	Alex Fiorio	–	–	–	–	–	4	–	10	–	–	8	–	10	–	32
10	Jorge Recalde	–	–	–	12	–	6	–	–	–	10	–	–	–	–	28
11	Ari Vatanen	–	–	–	–	–	–	–	–	10	–	–	–	–	15	25
12	Piero Liatti	–	–	–	–	3	–	15	–	–	–	4	–	–	–	22
13	Philippe Bugalski	8	–	–	–	12	–	–	–	2	–	–	–	–	–	22
14	Kenjiro Shinozuka	–	–	–	1	–	–	–	–	–	–	–	20	–	–	21
15	Mats Jonsson	–	20	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	20
16	Ross Dunkerton	–	–	–	–	–	–	12	–	–	8	–	–	–	–	20
17	Bruno Thiry	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2	15	–	–	17
18	Gustavo Trelles	–	–	–	–	–	–	–	12	–	–	–	–	4	–	16
19	Armin Schwarz	–	–	–	–	8	–	–	–	–	–	–	–	8	–	16
20	Timo Salonen	6	–	8	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	14
21=	Stig Blomqvist	–	12	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	12
21=	Patrice Servant	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	12	–	–	12
23	Hiroshi Nishiyama	–	–	–	–	–	–	–	2	–	–	–	10	–	–	12
24	Ed Ordynski	–	–	–	–	–	–	8	–	–	4	–	–	–	–	12
25=	Mikael Ericsson	–	–	–	10	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	10
25=	Mikael Sundström	–	–	–	–	–	–	10	–	–	–	–	–	–	–	10
27	François Chatriot	4	–	6	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	10
28	Lasse Lampi	–	3	–	–	–	–	–	–	6	–	–	–	–	–	9
29=	Leif Asterhag	–	8	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	8
29=	Rudi Stohl	–	–	–	–	–	–	–	8	–	–	–	–	–	–	8
29=	Samir Assef	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	8	–	–	8
32=	Per Eklund	–	6	–	2	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	8
32=	Carlos Menem	–	–	2	–	–	–	–	6	–	–	–	–	–	–	8
34=	Ian Duncan	–	–	–	6	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6
34=	Yoshio Fujimoto	–	–	–	–	–	–	6	–	–	–	–	–	–	–	6
34=	Peter 'Possum' Bourne	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	–	–	–	–	6
34=	Gilberto Pianezzola	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	–	–	–	6
34=	Alain Oudit	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	–	–	6
34=	Jesús Puras	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	–	6
40	Tommi Mäkinen	2	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3	5
41=	Björn Johansson	–	4	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	4
41=	Mía Bardolet	–	–	4	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	4
41=	Sarbi Rai	–	–	–	4	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	4
41=	Will Orr	–	–	–	–	–	–	4	–	–	–	–	–	–	–	4
41=	Gabriel Raies	–	–	–	–	–	–	–	4	–	–	–	–	–	–	4
41=	Sebastian Lindholm	–	–	–	–	–	–	–	–	4	–	–	–	–	–	4
41=	Manfred Stohl	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	4	–	–	4
41=	Kenneth Eriksson	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	4	4
49=	Joaquim Santos	–	–	3	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3
49=	Patrick Njiru	–	–	–	3	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3
49=	Giannis Vardinogiannis	–	–	–	–	–	3	–	–	–	–	–	–	–	–	3
49=	Seiichiro Taguchi	–	–	–	–	–	–	3	–	–	–	–	–	–	–	3
49=	Miguel Torrás	–	–	–	–	–	–	–	3	–	–	–	–	–	–	3
49=	Tolley Challis	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3	–	–	–	–	3
49=	César Baroni	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3	–	–	–	3
49=	Denis Occelli	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3	–	–	3
49=	Pedro Diego	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3	–	3
58=	Sören Nilsson	–	2	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2
58=	Jean Ragnotti	–	–	–	–	2	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2
58=	Grégoire De Mévius	–	–	–	–	–	2	–	–	–	–	–	–	–	–	2
58=	Barry Sexton	–	–	–	–	–	–	2	–	–	–	–	–	–	–	2
58=	Kiyoshi Inoue	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2	–	–	–	–	2
58=	Jean-Claude Dupuis	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2	–	–	2
58=	Mohammed bin Sulayem	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2	–	2
58=	Malcolm Wilson	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	2	2
66=	Jarmo Kytölehto	–	1	–	–	–	–	–	–	1	–	–	–	–	–	2
66=	Craig Stallard	–	–	–	–	–	–	1	–	–	1	–	–	–	–	2
68=	Christophe Spiliotis	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	1
68=	José Miguel	–	–	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	1
68=	Alain Oreille	–	–	–	–	1	–	–	–	–	–	–	–	–	–	1
68=	Fernando Capdevila	–	–	–	–	–	1	–	–	–	–	–	–	–	–	1
68=	Walter d’Agostini	–	–	–	–	–	–	–	1	–	–	–	–	–	–	1
68=	Giovanni Manfrinato	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	1	–	–	–	1
68=	Guy Colsoul	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	1	–	–	1

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą^[1].

Msc.	Kierowca	Punkty
1	Gregoire de Mevius	37
2	Hiroshi Nishiyama	30
3	Carlos Menem Jr	26
4	Jarmo Kytölehto	23
4	Ed Ordynski	23
5	Fernando Capdevila	22

• Wyniki sezonuna stronie rallybase.nl
• Wyniki sezonu na stronie eWRC.com