Sudańskie Siły Powietrzne – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo | |
---|---|
Data utworzenia | |
Znak rozpoznawczy | |
Bandera | |
Liczebność | 13 000 |
W skład Sudańskich Sił Zbrojnych wchodzą Siły Powietrzne (arab. القوّات الجوّيّة السودانيّة. Głównymi dostarczycielami sprzętu są Chińska Republika Ludowa, Rosja oraz Stany Zjednoczone.
Wyposażenie[1]
[edytuj | edytuj kod]Model | Kraj Pochodzenia | Liczba | Uwagi |
---|---|---|---|
MiG-21 | ZSRR | 4 | |
MiG-23 | ZSRR | 3 | |
MiG-29 | Rosja | 10 | |
Su-24 | ZSRR | 3 | |
Su-25 | ZSRR | 15 | |
A-5 Fantan | Chiny | 20 | |
Shenyang F-6 | Chiny | 8 | |
F-7M Airguard | Chiny | 20 | |
An-12 | ZSRR | 9 | |
An-26 | ZSRR | 4 | |
An-30/32 | ZSRR | 6 | |
Ił-76 | Rosja | 1 | |
De Havilland Canada DHC-5 Buffalo | Kanada | 1 | |
Lockheed C-130 Hercules | Stany Zjednoczone | 1 | |
Mi-2 | ZSRR/ Polska | 1 | |
Mi-8/17/171 | ZSRR/ Rosja | 24 | |
Mi-24 | ZSRR | 43 | |
Bell 204/205 | Stany Zjednoczone | 2 | |
Bell 212 | Stany Zjednoczone | 3 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ World Air Forces 2021, flightglobal.com [data dostępu: 2021-03-20].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lindsday Peacock: Lotnictwo wojskowe świata. OTiK, 1994. ISBN 83-900902-2-8.