Ð – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy litery alfabetu islandzkiego. Zobacz też: Đ – litera alfabetu chorwackiego i Ɖ – litera alfabetu ewe.

Ð

Informacje podstawowe
Majuskuła	Ð
Minuskuła	ð
Podstawowe pismo	łacińskie
Pochodzenie
Oparty na grafemie	D
Multimedia w Wikimedia Commons
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Ð (duża litera Ð, mała litera ð; nazywana eth, eð lub edh, w farerskim: edd) – litera alfabetu staroangielskiego (anglosaskiego), używana współcześnie w języku islandzkim i farerskim. Minuskuła ð zachowała zakrzywiony kształt charakterystyczny dla średniowiecznych rękopisów, podczas gdy majuskuła Ð pisana jest obecnie z prostą laseczką (inaczej niż w średniowieczu).

W obydwu alfabetach, czyli w islandzkim i farerskim, litera ð następuje po literze d.

W języku islandzkim ð wymawiane jest jako dźwięczna spółgłoska zębowa, tak jak th w angielskim słowie „them”. W farerskim ð nie jest wymawiane, chyba że poprzedza literę r – wówczas wymawia się ją jak g. W staroangielskim ð mogło oznaczać zarówno spółgłoskę dźwięczną (jak w islandzkim), jak i bezdźwięczną. Podobnie wymawiana była litera thorn, która pojawiała się jednak o wiele częściej niż eth. W języku średnioangielskim litera eth już nie występuje.

Mała litera ð używana jest w IPA do oznaczania dźwięcznej zębowej spółgłoski szczelinowej – [ð].

• Dh (dwuznak)
• ash (Æ)
• thorn (Þ)
• yogh (Ȝ)
• wynn (Ƿ)