Y – Wikipedia, wolna encyklopedia
Y (minuskuła: y) (igrek) – dwudziesta piąta litera alfabetu łacińskiego, dwudziesta dziewiąta litera alfabetu polskiego. Litera nazywana jest igrek (z łac. y graeca). W języku polskim oznacza dźwięk [ɨ] lub [ɘ], niekiedy oznacza spółgłoskę [j], np. w starszym zapisie nazwiska Zamoyski. Literą tą w języku polskim zaczyna się tylko kilka słów, będących zapożyczeniami, i czyta się jak zwykle [j]: yale, yeti, yorkshire oraz yuppie. Wyjątkami są słowa ypsilon i ylid, czytane przez [ɨ]. „Słownik języka polskiego” pod redakcją Jana Karłowicza, Adama Kryńskiego i Władysława Niedźwiedzkiego (1900–1927) podaje wyrazy ykać i ykanie jako regionalne odpowiedniki wyrazów czkać i czkanie oraz wykrzykniki ychy, ychychy, yja, yjo[1]. W innych językach może oznaczać na przykład samogłoskę [y] (np. niem. sympathisch [zʏmˈpaːtɪʃ]), [ɪ] (np. cz. my [mɪ]) lub spółgłoskę [j] (np. hisz. ayer [aˈjeɾ]).
Inne reprezentacje litery Y
[edytuj | edytuj kod]Sygnalizacja | Język migowy | Alfabet Braille’a | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
flaga Międzynarodowego Kodu Sygnałowego | Alfabet semaforowy | Kod Morse’a | francuski | kanadyjski | polski | |
ⓘY | i |
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Strona głowna – SŁOWNIKI DAWNE I WSPÓŁCZESNE [online], www.leksykografia.uw.edu.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).