Ł – Wikipedia, wolna encyklopedia
![]() | |
Informacje podstawowe | |
Majuskuła | Ł |
---|---|
Minuskuła | ł |
Podstawowy alfabet | łaciński (polski) |
Pochodzenie | |
Oparty na grafemie | |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę /ɫ/ lub /w/ w językach słowiańskich i /ɬ/ w językach indiańskich.
Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo[2]. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Autor ten Uważany jest także za ojca litery ż[3].
Kodowanie
[edytuj | edytuj kod]W unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:
- wielka litera Ł: U+0141
- mała litera ł: U+0142
W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).
W TeXu Ł zapisuje się następująco:
- wielka litera Ł:
\L
- mała litera ł:
\l
Wymowa
[edytuj | edytuj kod]W skutek wałczenia, Ł jest wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa Ł scenicznego (kresowego).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Robert Bringhurst , Elementarz stylu w typografii, wyd. II, Kraków: D2D.PL, 2008, s. 347, ISBN 978-83-927308-0-4 .
- ↑ Marian Kucała, Jakuba Parkosza Traktat o ortografii polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, ISBN 83-01-02967-6 [dostęp 2019-10-01] (pol.).
- ↑ Edward Polański. Reformy ortografii polskiej – wczoraj, dziś, jutro. „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”. LX, s. 31, 2004. Warszawa: Energeia. ISSN 0032-3802. [zarchiwizowane z adresu 17.02.2007]. (pol.).