Spółgłoska zwarta języczkowa dźwięczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Spółgłoska zwarta języczkowa dźwięczna
Numer IPA 112
ɢ
Jednostka znakowa

ɢ

Unikod

U+0262

UTF-8 (hex)

c9 a2

Inne systemy
X-SAMPA G\
Kirshenbaum G
IPA Braille ⠔⠛
Przykład
informacjepomoc
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska zwarta języczkowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem [ɢ].

Artykulacja

[edytuj | edytuj kod]

W czasie artykulacji tej spółgłoski:

Warianty

[edytuj | edytuj kod]

Opisanej powyżej artykulacji może towarzyszyć dodatkowo:

  • wzniesienie środkowej części grzbietu języka w stronę podniebienia twardego, mówimy wtedy o spółgłosce zmiękczonej (spalatalizowanej): [ɢʲ]
  • przewężenie w gardle, mówimy spółgłosce faryngalizowanej spółgłosce: [ɢˤ]
  • zaokrąglenie warg, mówimy wtedy o labializowanej spółgłosce [ɢʷ]

Spółgłoska może być wymówiona:

Przykłady

[edytuj | edytuj kod]

Spółgłoska ta jest rzadka w językach świata, ze względu na trudność w utrzymaniu dźwięczności w niewielkiej przestrzeni między głośnią a miejscem jej artykulacji. Pojawia się: