AEG DJ.I – Wikipedia, wolna encyklopedia

AEG DJ.I
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

AEG

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji mieszanej

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1918

Lata produkcji

1918

Liczba egz.

3

Dane techniczne
Napęd

1 silnik widlasty, 8-cylindrowe Benz Bz.IIIb lub silnik rzędowy, 6-cylindrowy Maybach Mb.IVa

Moc

195 KM (143 kW) Benz Bz.IIIb
240 KM (176 kW) Maybach Mb. IVa

Wymiary
Rozpiętość

10,00 m

Długość

6,69 m

Wysokość

3,00 m

Masa
Własna

1182 kg

Startowa

1375 kg

Osiągi
Prędkość maks.

180 km/h[1]

Prędkość przelotowa

146 km/h

Zasięg

480 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 zsynchronizowane karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm
4 małe bomby
Użytkownicy
 Cesarstwo Niemieckie

AEG DJ.Iniemiecki samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Samolot został opracowany w wytwórni AEG, jako kolejna konstrukcja samolotu dla lotnictwa niemieckiego, przy czym był on wersja rozwojową samolotu AEG PE, jednak był to już klasyczny dwupłat. W myśl koncepcji miał to być opancerzony samolot myśliwski do współpracy z wojskami lądowymi.

Wyprodukowano trzy prototypy tego samolotu oznaczonego jako DJ.I, dwa pierwsze prototypy zostały wyposażone w silniki Benz Bz.IIIb o mocy 195 KM, a trzeci w silniki Maybach Mb.IVa o mocy 240 KM. Pierwszy loty samolotu odbyły się we wrześniu 1918 roku.

W czasie gdy trwały próby fabryczne samolotu nastąpiło podpisanie rozejmu między Cesarstwem Niemieckim a państwami Ententy. Wówczas zaniechano dalszych prac nad tym samolotem.

Użycie w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Prototypy samolotu AEG DJ.I był używany tylko do prób fabrycznych.

Opis techniczny

[edytuj | edytuj kod]

Samolot AEG DJ.I był dwupłatem o konstrukcji mieszanej.

Kadłub miał konstrukcję drewnianą, kratownicową, przednia część kryta był blachą aluminiową. Płaty miały konstrukcję wykonana z rurek duraluminiowych i były kryte płótnem. W kadłub w przedniej części mieścił się silnik widlasty, a za nim jednomiejscowa kabina pilota oraz zbiorniki paliwa. W kadłubie umieszczono również dwa zsynchronizowane ze sobą karabiny maszynowe kal. 7,92 mm.

Podwozie było stałe, klasyczne z płetwą ogonową.

Napęd stanowiły silnik widlasty, 8-cylindrowy, o mocy 195 KM (w dwóch prototypach) lub silnik rzędowy 6-cylinrowy o mocy 240 KM (w trzecim prototypie).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dane dotyczące osiągów dotyczą prototypów wyposażonych w silnik Benz Bz.IIIb.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wiliam Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters : an illustrated encyclopedia of every fighter aircraft built and flown. Londyn: Salamander Book Ltd., 2001, s. 9. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).