AEG DJ.I – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | samolot myśliwski |
Konstrukcja | dwupłat o konstrukcji mieszanej |
Załoga | 1 |
Historia | |
Data oblotu | 1918 |
Lata produkcji | 1918 |
Liczba egz. | 3 |
Dane techniczne | |
Napęd | 1 silnik widlasty, 8-cylindrowe Benz Bz.IIIb lub silnik rzędowy, 6-cylindrowy Maybach Mb.IVa |
Moc | 195 KM (143 kW) Benz Bz.IIIb |
Wymiary | |
Rozpiętość | 10,00 m |
Długość | 6,69 m |
Wysokość | 3,00 m |
Masa | |
Własna | 1182 kg |
Startowa | 1375 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 180 km/h[1] |
Prędkość przelotowa | 146 km/h |
Zasięg | 480 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 zsynchronizowane karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm 4 małe bomby | |
Użytkownicy | |
Cesarstwo Niemieckie |
AEG DJ.I – niemiecki samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Samolot został opracowany w wytwórni AEG, jako kolejna konstrukcja samolotu dla lotnictwa niemieckiego, przy czym był on wersja rozwojową samolotu AEG PE, jednak był to już klasyczny dwupłat. W myśl koncepcji miał to być opancerzony samolot myśliwski do współpracy z wojskami lądowymi.
Wyprodukowano trzy prototypy tego samolotu oznaczonego jako DJ.I, dwa pierwsze prototypy zostały wyposażone w silniki Benz Bz.IIIb o mocy 195 KM, a trzeci w silniki Maybach Mb.IVa o mocy 240 KM. Pierwszy loty samolotu odbyły się we wrześniu 1918 roku.
W czasie gdy trwały próby fabryczne samolotu nastąpiło podpisanie rozejmu między Cesarstwem Niemieckim a państwami Ententy. Wówczas zaniechano dalszych prac nad tym samolotem.
Użycie w lotnictwie
[edytuj | edytuj kod]Prototypy samolotu AEG DJ.I był używany tylko do prób fabrycznych.
Opis techniczny
[edytuj | edytuj kod]Samolot AEG DJ.I był dwupłatem o konstrukcji mieszanej.
Kadłub miał konstrukcję drewnianą, kratownicową, przednia część kryta był blachą aluminiową. Płaty miały konstrukcję wykonana z rurek duraluminiowych i były kryte płótnem. W kadłub w przedniej części mieścił się silnik widlasty, a za nim jednomiejscowa kabina pilota oraz zbiorniki paliwa. W kadłubie umieszczono również dwa zsynchronizowane ze sobą karabiny maszynowe kal. 7,92 mm.
Podwozie było stałe, klasyczne z płetwą ogonową.
Napęd stanowiły silnik widlasty, 8-cylindrowy, o mocy 195 KM (w dwóch prototypach) lub silnik rzędowy 6-cylinrowy o mocy 240 KM (w trzecim prototypie).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dane dotyczące osiągów dotyczą prototypów wyposażonych w silnik Benz Bz.IIIb.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wiliam Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters : an illustrated encyclopedia of every fighter aircraft built and flown. Londyn: Salamander Book Ltd., 2001, s. 9. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).