Amerykańska strefa okupacyjna w Niemczech – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amerykańska strefa okupacyjna w Niemczech

American Zone of Occupation in Germany

1945–1949
Flaga
Stolica	Frankfurt nad Menem
Data powstania	8 maja 1945
Data likwidacji	23 maja 1949
Powierzchnia	107 459 km²[1]
Populacja (1946) • liczba ludności	17 254 954[1]
• gęstość	160 os./km²
Waluta	Reichsmark (1945–1948) Marka niemiecka (1948–1949)
Język urzędowy	niemiecki, angielski
Amerykańska strefa okupacyjna
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Amerykańska strefa okupacyjna w Niemczech (niem. Amerikanische Besatzungszone, ang. American Zone of Occupation in Germany) – południowo-wschodni obszar Niemiec okupowany przez Stany Zjednoczone po zakończeniu II wojny światowej. W jego skład wchodziły Hesja-Nassau, państwo ludowe Hesja, północna część Wolnego Państwa Badenia, północna część Wirtembergii i Wolne Państwo Bawaria oraz Brema jako enklawa na terenie brytyjskiej strefy. Amerykański sektor Berlina tworzyły okręgi administracyjne Neukölln, Kreuzberg, Schöneberg, Steglitz, Tempelhof i Zehlendorf.

Podczas konferencji jałtańskiej podjęto decyzję podziału Niemiec na trzy strefy okupacyjne: radziecką, amerykańską i brytyjską.

Amerykańska administracja przeprowadziła szeroką denazyfikację, usuwając z administracji i urzędów zwolenników nazizmu. Śledztwami objęto 12 mln ludzi, około 45% podejrzanych oczyszczano z zarzutów. Proces przekazywania cywilnej administracji w ręce niemieckie przebiegał dość szybko. 17 października 1946 r. powstała Rada Krajów, a 24 listopada i 1 grudnia odbyły się wybory w Bawarii i Badenii-Wirtembergii, w których zwycięstwo odnieśli chadecy^[2].

1 lutego 1947 utworzono wspólną anglosaską strefę Bizonię. 3 czerwca 1948 francuska strefa okupacyjna połączyła się ze strefą brytyjską i amerykańską w Trizonię. 23 maja 1949 na jej terenie powstała Republika Federalna Niemiec.

• Okupacja aliancka Niemiec