Dekstrorfan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dekstrorfan

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) 17-metylo-9α,13α,14α-morfinan-3-ol Inne nazwy i oznaczenia DXO
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C17H23NO
Masa molowa	257,37 g/mol
Identyfikacja
Numer CAS	125-73-5
PubChem	5360697
DrugBank	DB14682
SMILES CN1CCC23CCCCC2C1CC4=C3C=C(C=C4)O
InChI InChI=1S/C17H23NO/c1-18-9-8-17-7-3-2-4-14(17)16(18)10-12-5-6-13(19)11-15(12)17/h5-6,11,14,16,19H,2-4,7-10H2,1H3/t14-,16+,17+/m1/s1 InChIKey JAQUASYNZVUNQP-PVAVHDDUSA-N
Właściwości Temperatura topnienia 198–199 °C[2] logP 3,34[1] Zasadowość (pKb) pKBH+ = 8,81[1]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Uwaga Zwroty H H302 Zwroty P brak zwrotów P Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki Szkodliwy (Xn) Zwroty R R22 Zwroty S brak zwrotów S Numer RTECS QD1832000 Dawka śmiertelna LD50 21 mg/kg (szczur, dożylnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Dekstrorfan (łac. dextrorphanum) – organiczny związek chemiczny, enancjomer leworfanolu (silnego opioidu), metabolit dekstrometorfanu. Powstaje w wyniku O-demetylacji w wątrobie. Działa na te same receptory co dekstrometorfan, głównie jednak antagonistycznie na receptor NMDA.