Gilles Tremblay – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gilles Tremblay
	; Gilles Tremblay, 2000
Imię i nazwisko	Gilles Léonce Tremblay
Data i miejsce urodzenia	6 września 1932 ; Jonquière
Pochodzenie	kanadyjskie
Data śmierci	27 lipca 2017
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gilles Léonce Tremblay^[1] (ur. 6 września 1932 w Jonquière^[1]^[2], zm. 27 lipca 2017^[3]) – kanadyjski kompozytor.

Życiorys

Początkowo pobierał prywatnie lekcje u Jocelyne Binet (kontrapunkt), Isabelle Delorme (sofleż), Jeana Papineau-Couture (akustyka) i Edmonda Trudela (fortepian)^[1]. W latach 1949–1954 uczęszczał do konserwatorium w Montrealu^[1]^[2], gdzie jego nauczycielami byli Claude Champagne (kompozycja, teoria) oraz Germaine Malépart (fortepian)^[1]. W latach 1950–1951 i 1953 uczęszczał na letnie kursy muzyczne w Marlboro Music School w stanie Vermont^[1]. Od 1952 do 1953 roku studiował ponadto historię muzyki na Uniwersytecie Montrealskim^[1]. W 1953 roku poznał Edgara Varèse’a, który wywarł wpływ na jego dalszy rozwój artystyczny^[2]. W latach 1954–1961 przebywał w Paryżu, gdzie był uczniem Yvonne Loriod (teoria, fortepian), Oliviera Messiaena (analiza muzyczna) i Maurice’a Martenota (fale Martenota)^[1]. W 1957 i 1960 roku był uczestnikiem Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie^[2], gdzie uczęszczał na zajęcia prowadzone przez Karlheinza Stockhausena, Pierre’a Bouleza i Henri Pousseura^[1]. Od 1959 do 1961 roku był członkiem działającej przy ORTF Groupe de recherches musicales^[1]^[2].

Po powrocie do Kanady wykładał w latach 1961–1966 w konserwatorium w Quebecu^[1]. Od 1962 do 1998 roku był profesorem kompozycji w konserwatorium w Montrealu^[2]. Od 1962 do 1988 roku zasiadał w radzie Société de Musique Contemporaine du Québec^[2], w latach 1982–1988 był jego prezesem^[1]. W 1967 roku zrealizował udźwiękowienie pawilonu Quebecu na Wystawie Światowej w Montrealu^[2]. W 1972 roku odbył wielomiesięczną podróż na Daleki Wschód, odwiedzając Bali, Filipiny, Chiny, Koreę i Japonię^[2].

Oficer Ordre national du Québec (1991) i kawaler francuskiego Orderu Sztuki i Literatury (1992)^[1].

Twórczość

Był zwolennikiem radykalnej awangardy, w poszukiwaniach nowych walorów dźwiękowych stosował niekonwencjonalne techniki wydobywania dźwięku, operował skrajnymi kontrastami rejestrów i dynamiki^[2]. Wykorzystywał różne formy aleatoryzmu oraz inspiracje z muzyki Dalekiego Wschodu^[2].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Cantique de durées (1960)
Jeux de solstices (1974)
Fleuves (1976)
Vers le soleil (1978)
Katadrone (Contrecri) (1988)
Musique du feu na fortepian i orkiestrę dętą (1991)
Avec: Wampum symphonique na sopran, bas, recytatora, chór i orkiestrę (1992)
koncert fletowy Traversée (1994)
Les Pierres crieront (1998)

Utwory kameralne

Mobile na skrzypce i fortepian (1962)
Champs I na fortepian i 2 perkusje (1965, zrewid. 1969)
Champs II: Souffles na 2 flety, obój, klarnet, róg, 2 trąbki, 2 puzony, 2 perkusje, kontrabas i fortepian (1968)
Champs III: Vers na 2 flety, klarnet, trąbkę, róg, 3 skrzypiec, kontrabas i 3 perkusje (1969)
...le sifflement des vents porteurs de l’amour na flet, perkusję i mikrofony (1971)
Solstices (ou Les Jours et les saisons tournent) na 1, 2, 3 lub 4 grupy 6 instrumentów (1971)
Compostelle I na 18 instrumentów (1978)
Le Signe du lion na róg i tam-tam (1981)
Envoi, conarto vol na fortepian i 15 instrumentów (1983)
Envol na flet (1984)
Triojubilus na flet, harfę i dzwonki krowie (1985)
Cedres en voiles na wiolonczelę (1989)
Aubes na flet basowy, kontrabas i perkusję (1990)
D’une goutte na membranofon mikrotonalny (1994)
L’arbre de borobudur na gamelan i 8 instrumentów zachodnich (1995)

Utwory fortepianowe

Deux Pièces pour piano: Phases and Réseaux (1958)
Traçantes (1976)

Utwory organowe

Vers une étoile (1993)

Utwory wokalno-instrumentalne

Kékoba na sopran, mezzosopran, tenora, perkusję i fale Martenota (1965)
Oralléluiants na sopran, flet, klarnet basowy, róg, 3 kontrabasy, 2 perkusje i mikrofony (1975)
DZEI (Voies de feu) na sopran, flet, klarnet basowy, fortepian i perkusję (1981)
Les Vêpres de la Vierge na sopran, chór i 13 instrumentów (1986)
L’espace du coeur, Miron-Machaut na chór i perkusję (1995)
A Quelle heure commence le temps na bas-baryton, fortepian i 15 instrumentów (1999)

Utwory sceniczne

Un 9 na mima, 2 trąbki i 2 perkusje (1987)

Muzyka elektroniczna

Exercise I (1959)
Exercise II (1960)
Centre-elan (1967)
Sonorisation de Pavillon du Québec (1967)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3675–3676. ISBN 0-02-865571-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 146. ISBN 978-83-224-0905-3.
↑ Le compositeur Gilles Tremblay est décédé à l’âge de 85 ans. ledevoir.com, 2017-07-29. [dostęp 2023-06-30]. (fr.).

[baker-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3675–3676. ISBN 0-02-865571-0.

[encmuz-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 146. ISBN 978-83-224-0905-3.

[ledevoir-3] Le compositeur Gilles Tremblay est décédé à l’âge de 85 ans. ledevoir.com, 2017-07-29. [dostęp 2023-06-30]. (fr.).

[1]

[2]

[3]