Robert Beyer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Robert Beyer
Data i miejsce urodzenia

1901
Wittlich

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

1989
Düsseldorf

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna, muzyka elektroniczna

Zawód

inżynier dźwięku, kompozytor

Robert Beyer (ur. 1901 w Wittlich, zm. 1989 w Düsseldorfie) – niemiecki inżynier dźwięku i kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Halle, Berlinie i na Uniwersytecie Muzycznym w Kolonii. W latach 1928–1934 pracował jako inżynier dźwięku w wytwórni filmowej Tobis, gdzie zajmował się elektroakustyką. Od 1946 był inżynierem dźwięku w radiu kolońskim NWDR (późniejszym WDR)[1][2][3].

Interesował się możliwością muzycznego zastosowania technologii elektronicznej. Już w 1928 opublikował w periodyku „Die Musik” artykuł Das Problem der «kommenden Musik», w którym omówił wykorzystanie instrumentów elektronicznych w kompozycji muzycznej[3].

W 1949 Beyer był uczestnikiem wykładu na temat wytwarzania dźwięku elektronicznego, wygłoszonego przez Wernera Meyer-Epplera w North West German Music Academy w Detmold[3]. Odtąd zaczęła się współpraca obu naukowców, która w 1950 zaowocowała wykładami pod nazwą "Klangwelt der elektronische Musik" na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[1][2][4]. Beyer skoncentrował się na zasadach projektowania stosowanych przy konstruowaniu elektronicznych instrumentów muzycznych, a Meyer-Eppler przedstawił stan badań w dziedzinie syntezy mowy[3]. Rok później obaj wrócili do Darmstadt z cyklem wykładów na temat możliwości elektronicznego wytwarzania dźwięku oraz związków muzyki z technologią[2][4].

W 1951 wraz z Herbertem Eimertem i Meyer-Epplerem założył przy radiu kolońskim NWDR Studio muzyki elektronicznej (WDR)(inne języki). Było to pierwsze tego rodzaju studio poświęcone muzyce wykorzystującej dźwięki generowane elektronicznie[1][4]. Pierwszymi utworami powstałymi w Kolonii były cztery etiudy dźwiękowe (4 Stücke na taśmę), skomponowane wspólnie przez Eimerta i Beyera w latach 1951–1953. Były one prezentowane bez większego sukcesu podczas festiwalu Neues Musikfest w Kolonii w 1953. Ale już kolejny koncert kolońskiego studia, który odbył się rok później, spotkał się z szerokim oddźwiękiem w niemieckiej prasie[1].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Das Problem der kommenden Musik, „Die Musik”, 9, 1928, s. 861–866
  • Musik und Tonfilm, „Kunst und Technik”, 1930, s. 365–396

Kompozycje

[edytuj | edytuj kod]
  • 4 Stücke na taśmę, razem z H. Eimertem (1952–1953)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Muzyka elektroakustyczna w Polsce [online], Culture.pl, 8 marca 2007 [dostęp 2021-01-17] (pol.).
  2. a b c Martin Iddon, New Music at Darmstadt: Nono, Stockhausen, Cage, and Boulez, Cambridge: Cambridge University Press, 2013, s. 65–67, ISBN 978-1-107-03329-0, Google Books (ang.).
  3. a b c d Peter Manning, Electronic and Computer Music, Oxford Scholarship Online, wrzesień 2013, DOI10.1093/acprof:oso/9780199746392.001.0001, via Oxford University Press [dostęp 2021-01-18] (ang.).
  4. a b c INART 55. History of Electroacoustic Music [online], Pennsylvania State University [dostęp 2021-01-17] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]