French
DeutschH. Cegielski – Poznań – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Wejście na teren zakładów, nad bramą widoczne logo firmy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Adres | ul. 28 czerwca 1956 r. 223/229 |
| Data założenia | 1846 |
| Forma prawna | przedsiębiorstwo państwowe (w latach 1946–1995) |
| Prezes | Jerzy Michałkiewicz[1] |
| Udziałowcy | |
| Nr KRS | |
| Zatrudnienie | 569[2] (2012.12.31) |
| Dane finansowe | |
| Wynik netto | -18 799 781[2] zł (2012.12.31) |
| Aktywa | 249 956 632[2] zł (2012.12.31) |
| Kapitał własny | 100 992 969[2] zł (2012.12.31) |
| Kapitał zakładowy | 111 814 600[2] zł (2012.12.31) |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie Poznania  | |
 52°23′01,3″N 16°54′42,8″E/52,383694 16,911889 | |
| Strona internetowa | |
.jpg)
.jpg)
.jpg)
H. Cegielski – Poznań S.A. (HCP, gwarowo Ceglorz) – przedsiębiorstwo założone przez Hipolita Cegielskiego w 1846 w Poznaniu. Producent silników okrętowych, lokomotyw parowych, spalinowych, elektrycznych i wagonów kolejowych.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Przed I wojną światową
[edytuj | edytuj kod]W 1846 Hipolit Cegielski otworzył w Bazarze przy ul. Nowej sklep o nazwie Handel Żelaza. W 1850 w podwórzu przy ul. Butelskiej powstał warsztat naprawczy narzędzi rolniczych, a w 1855 przy ul. Koziej otwarto fabrykę machin i narzędzi rolniczych[3]. W 1859 stale rozrastający się zakład przeniósł się na ul. Strzelecką, gdzie uruchomiono maszynę parową i odlewnię[4]. W 1860 rozpoczęto produkcję lokomobili. Umierając w 1868, Hipolit Cegielski pozostawił spadkobiercom dynamicznie rozwijający się zakład zatrudniający w 1870 – przy ukończeniu budowy wg proj. Hebanowskiego – już 300 pracowników[4].
Po śmierci założyciela fabryką kierował jego przyjaciel Władysław Bentkowski, a w 1880 firmę przejął syn Hipolita, Stefan Cegielski, który nazwał zakłady „Fabryką Machin i Urządzeń Rolniczych H.Cegielski w Poznaniu”. Już w 1872 robotnicy po raz pierwszy w dziejach firmy zastrajkowali. W 1889 Stefan Cegielski został zmuszony przez kłopoty finansowe do przekształcenia zakładów w towarzystwo akcyjne, którego został głównym akcjonariuszem i wiceprezesem zarządu. Nowa spółka działała pod nazwą „H.Cegielski Towarzystwo Akcyjne w Poznaniu”. Przed 1902 spółka wykupiła fabrykę maszyn Urbanowski, Romocki i Spółka[5]. W 1910-1914 większość produkcji przeniosła się do nowo wybudowanych zakładów na ul. Głównej[5]. Ważną rolę w asortymencie pełniło wyposażenie dla produkcji rolnej i przetwórstwa spożywczego[5]. W 1917 zatrudnienie sięgało około 500 robotników, a roczne obroty 3,5 mln marek, zaś firma skorzystała na wojennej koniunkturze[5].
Dwudziestolecie międzywojenne
[edytuj | edytuj kod]W 1919 spółka wykupiła tereny upadłej fabryki Juliusa Moegelina na Wildzie oraz sąsiadujące z nią zakłady Paulusa i fabrykę „Thermoelektromotor”, zaś rok później dokupiono tereny fabryki braci Lesserów. Na tym miejscu pozostaje do dziś. W latach 1921-1939 firmą kierował Wacław Fachinetti, Za jego rządów przeprowadzono reorganizację, poszerzając asortyment. Zakład podzielono na oddziały:
- Oddział I – dotychczasowe zakłady
- Oddział II (dawna fabryka J. Moegelina) – naprawa maszyn rolniczych oraz instalacji przemysłowo-rolniczych dla gorzelni, krochmalni, cukrowni i innych (zlikwidowany w 1933)
- Oddział III (dawna fabryka Paulusa) – fabryka wagonów i lokomobili
- Oddział IV (dawne „Thermoelektromotor”) – naprawa, a od 1927 również produkcja parowozów
- Oddział V (dawna fabryka Lesserów) – produkcja maszyn rolniczych
W 1923 Oddziały III, IV i V zostały połączone w jeden Oddział III.
Rozpoczęto również produkcję tramwajów. Zakłady przeżywały wówczas prawdziwy rozkwit. W 1917 zatrudniały około 500 osób[5], w 1920 około 990, a w 1923 już 4500 robotników i 580 pracowników umysłowych. Powstały też oddziały zamiejscowe – w Inowrocławiu, zatrudniający około 300 osób, oraz w Chodzieży, zatrudniający około 130 pracowników. Wielki Kryzys dotknął również HCP, w jego okresie wartość spółki zmalała czterokrotnie.
W 1923 w rocznicę powstania wprowadzono również używany do dziś znak firmowy – okrąg z literami HCP. W 1927 firmę przemianowano na „H.Cegielski Spółka Akcyjna w Poznaniu”.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej powstał w Rzeszowie nowy oddział (późniejszy Zelmer SA). Jego budowę rozpoczęto w kwietniu 1937 na miejscu dawnej firmy Mars, a pierwsze obrabiarki powstawały w grudniu tego samego roku. Miał on wytwarzać nowoczesne maszyny i urządzenia. Do wybuchu wojny produkował m.in. armaty przeciwpancerne kalibru 37 mm i armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm (kooperował w tym zakresie z macierzystymi zakładami w Poznaniu), wozy taborowe, manierki żołnierskie, skrzynie amunicyjne i obrabiarki (około 40 szt. miesięcznie). W 1939 zakład znajdował się na etapie dochodzenia do pełnej zdolności produkcyjnej. W sierpniu 1939 zatrudniał 2500 osób. O skali zaangażowania zakładów w Rzeszowie w produkcję zbrojeniową świadczy wartość tej produkcji w stosunku wartości produkcji całego przedsiębiorstwa. Zakład w Rzeszowie produkował sprzęt artyleryjski o wartości 23 231 019 zł (36,5% wartości zamówień całego przedsiębiorstwa), inna produkcja wojskowa wynosiła 1 827 648 zł (2,8%), a obrabiarki 12 122 803 zł (18,8%). Zakład skupiał 58,1% wartości zamówień przedsiębiorstwa. Od marca 1939 wytwarzano miesięcznie 20–25 dział przeciwpancernych i 15–20 armat przeciwlotniczych, w większości na eksport do Wielkiej Brytanii i Holandii. W lipcu 1939 wyprodukowano ogółem już 80 dział. W zakładzie przygotowywano także produkcję reflektorów przeciwlotniczych o średnicy 120 cm (pierwsze trzy planowano przekazać wojsku w styczniu 1940).
Okres II wojny światowej
[edytuj | edytuj kod]Po wkroczeniu wojsk okupacyjnych zakłady w Poznaniu zostały skonfiskowane i 1 listopada 1939 sprzedane koncernowi Deutsche Waffen- und Munitionsfabriken (DWM)[6]. W tym okresie w fabryce produkowano różnorodne elementy na potrzeby niemieckiej armii: odlewy (przeciętnie 300 t miesięcznie) i części mechaniczne, elementów optycznych, poprzez rowery, motocykle, zapalniki różnych kalibrów, łuski (> 25 mln szt.), lawety (80 miesięcznie) po części do samolotów i okrętów podwodnych[7]. W okresie wojny wyprodukowano także aż 522 parowozy[6]. Zakłady ucierpiały w dwóch nalotach w 1941 i kwietniu 1944[7]. Po bombardowaniach i w związku ze zbliżaniem się Armii Czerwonej Niemcy ewakuowali fabrykę, pozostawiając zdewastowane hale.
Po II wojnie światowej
[edytuj | edytuj kod]Po wojnie zakład upaństwowiono, w 1949 zmieniono również nazwę na Zakłady Metalowe im. Józefa Stalina w Poznaniu (ZISPO). W dniu 28 czerwca 1956 pracownicy fabryki wzięli udział w proteście, który przekształcił się w Poznański Czerwiec 56. O godzinie 6:15 pochód pracowników ZISPO wyruszył z bramy W-3 i podążył ulicą Dzierżyńskiego ku targom i centrum. O 6:30 otwarto bramy po zachodniej części ulicy, a potem do robotników Cegielskiego przyłączali się pracownicy innych zakładów. Podczas pochodu zrzucono tablicę z nazwą Zakładów im. Stalina[8]. 1 listopada tegoż samego roku zmieniono ponownie nazwę na „Zakłady Przemysłu Metalowego H.Cegielski w Poznaniu, Przedsiębiorstwo Państwowe”.
W 1956 kupiono od szwajcarskiej firmy Sulzer-Brothers Ltd. (dziś Wärtsilä Switzerland Ltd.) licencję na budowę silników okrętowych. Kolejną licencję zakupiono w 1959, tym razem od duńskiej firmy Burmeister&Wain (dziś MAN B&W Diesel A/S). W międzyczasie, w 1958, zakończono produkcję parowozów.
W 1970 rozpoczęto produkcję lokomotyw spalinowych SP45 na potrzeby PKP. W kolejnych latach podjęto wytwarzanie lokomotyw spalinowych SU46 i SP47, a także elektrycznych ET41, EU07 i EM10.
W 1995 firma została przekształcona w spółkę Skarbu Państwa o nazwie H. Cegielski – Poznań S.A., natomiast w latach 1996–1999 w wyniku zmian strukturalnych wyodrębnionych zostało z niej 9 spółek zależnych[3]. Niektóre z nich zostały przejęte przez inne firmy (np. Fabrykę Obrabiarek W4 przejął Volkswagen i utworzył tam odlewnię aluminium), a inne się usamodzielniły (np. Odlewnia Żeliwa "Śrem" S.A.). W latach 2010–2012 miała miejsce kolejna restrukturyzacja, w wyniku której grupę HCP S.A. tworzą 4 spółki-córki[3].
Grupa kapitałowa HCP
[edytuj | edytuj kod]W wyniku restrukturyzacji zakładów przeprowadzonej w latach 2010-2012 powstała grupa kapitałowa HCP posiadająca 100% udziałów w 4 spółkach-córkach:
- H.Cegielski – Service Sp. z o.o.
- H.Cegielski – Energocentrum Sp. z o.o.
- H.Cegielski – Centrum Badawczo-Rozwojowe Sp. z o.o.
- Infocentrum Sp. z o.o. – Centrum Informatyki i Telekomunikacji firmy H. Cegielski – Poznań S.A.[9]
W marcu 2010 grupę opuściła spółka H. Cegielski – Fabryka Pojazdów Szynowych przejęta przez Agencję Rozwoju Przemysłu[10].
Do grudnia 2010 do grupy kapitałowej HCP należały również:
- H.Cegielski – Remocentrum Sp. z o.o. – Spółka została połączona przez likwidację z H.Cegielski – Energocentrum Sp. z o.o.
- H.Cegielski – Transcel Sp. z o.o. – połączona przez przejęcie z H.Cegielski – Logocentrum Sp. z o.o.
Nagrody, certyfikaty, wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]Firma uzyskała następujące certyfikaty jakości:
- ISO 9001 (zarządzania jakością) w 1995
- ISO 14001 (zarządzania środowiskiem) w 2000
- ISO 45001 (BHP) w 2000
- ISO 50001 (zarządzania energią) w 2021
Przedsiębiorstwo zdobyło również liczne nagrody i wyróżnienia. Między innymi:
- Złoty Medal na Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1994
- Nagroda na Międzynarodowej Wystawie Wynalazczości w Pekinie w 1996
- Tytuł Lidera Polskiej Ekologii przyznany przez Ministra Ochrony Środowiska Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w 1998
- Nagroda III Stopnia na II Międzynarodowym Konkursie na rozwiązanie w dziedzinie Ochrony Środowiska w Bielsku-Białej w 1999
- Certyfikat Marki Firmowej Instytutu Marki Polskiej w 2000
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ O firmie. eu. [dostęp 2024-08-03].
- ↑ a b c d e H.CEGIELSKI-POZNAŃ S.A. – Karty Prywatyzacyjne. Ministerstwo Skarbu Państwa. [dostęp 2015-07-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-25)].
- ↑ a b c H. Cegielski –Poznań: Historia firmy HCP. [dostęp 2014-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)]. (pol.).
- ↑ a b Zofia Ostrowska-Kębłowska, Architektura i budownictwo, [w:] Jerzy Topolski, Lech Trzeciakowski (red.), Dzieje Poznania. 2, 1: 1793-1918, Warszawa Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 525-526, ISBN 978-83-01-11393-3 [dostęp 2023-09-28] (pol.).
- ↑ a b c d e Witold Szulc, Procesy industralizacji Poznania. Kredyt. Ubezpieczenia. Organizacje gospodarcze, [w:] Jerzy Topolski, Lech Trzeciakowski (red.), Dzieje Poznania. 2, 1: 1793-1918, Warszawa Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 159-161, ISBN 978-83-01-11393-3 [dostęp 2023-09-28] (pol.).
- ↑ a b Czesław Łuczak, Grabież mienia, [w:] Jerzy Topolski, Lech Trzeciakowski (red.), Dzieje Poznania. 2, 2: 1918-1945, Warszawa Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1998, s. 1432, ISBN 978-83-01-12401-4 [dostęp 2023-09-29] (pol.).
- ↑ a b Czesław Łuczak, Grabież mienia, [w:] Jerzy Topolski, Lech Trzeciakowski (red.), Dzieje Poznania. 2, 2: 1918-1945, Warszawa Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1998, s. 1437, ISBN 978-83-01-12401-4 [dostęp 2023-09-29] (pol.).
- ↑ Marek Jędraszewski, O Boga, za wolność, prawo i chleb, [w:] Adam Suwart, Widziałem Powstanie. Czerwiec 1956. Wspomnienia uczestników powstania poznańskiego w czerwcu 1956 roku, nadesłane na konkurs "Przewodnika Katolickiego", Poznań: Dr. i Księgarnia Świętego Wojciecha, 2006, s. 7, ISBN 83-7015-941-9, OCLC 642973581 [dostęp 2022-12-05].
- ↑ H. Cegielski –Poznań: Grupa HCP. [dostęp 2014-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)]. (pol.).
- ↑ Agencja Rozwoju Przemysłu S.A.: Informacja Prasowa z dnia 23 lipca 2010 r.. arp.com.pl, 2010-07-23. [dostęp 2015-02-04]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Wyd. II. Warszawa-Poznań: PWN, 1983.
- Jerzy Topolski, Lech Trzeciakowski: Dzieje Poznania. T. 2. Cz. 1. Warszawa-Poznań: PWN, 1994.
- Jerzy Topolski, Lech Trzeciakowski: Dzieje Poznania. T. 2. Cz. 2. Warszawa-Poznań: PWN, 1998.
- Wilda, dzielnica Poznania 1253-1939. W: Magdalena Mrugalska-Banaszak: Wilda. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 1999, seria: Kronika miasta Poznania.
- Zdzisław Grot: Hipolit Cegielski. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2000. ISBN 83-87847-32-1.