SU-76I – Wikipedia, wolna encyklopedia

SU-76I

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	działo samobieżne (pancerne)
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4 osoby
Historia
Produkcja	1943
Wycofanie	1944
Dane techniczne
Silnik	12-cylindrowy silnik gaźnikowy Maybach HL120 TRM o mocy 265 KM przy 2600 obr./min
Poj. zb. paliwa	300 l
Pancerz	stalowy, 10–60 mm
Długość	6,3 m 5,38 m (kadłuba)
Szerokość	2,91 m
Wysokość	2,38 m
Prześwit	0,35 m
Nacisk jedn.	1 kg/cm²
Osiągi
Prędkość	50 km/h
Zasięg pojazdu	180 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,8 m
Rowy (szer.)	2,2 m
Ściany (wys.)	0,6 m
Kąt podjazdu	30°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata F-34 lub ZiS-5 kalibru 76,2 mm (98 nab.)
Wyposażenie
radiostacja 9R, telefon wewnętrzny TPU-3
Multimedia w Wikimedia Commons

SU-76I ("I" odnosi się do obcego pochodzenia podwozia) – działo pancerne powstałe w 1943 na podwoziu niemieckiego czołgu średniego Pz.Kpfw. III. Ausf. H/J i zdobytych dział szturmowych Sturmgeschütz III. Postanowiono przystosować je w możliwie prosty sposób do radzieckiej armaty 76,2 mm F-34 lub ZiS-5. Dokonano tego, montując pancerny przedział bojowy na niezmienionym podwoziu czołgu. Pancerz przedni miał grubość 50–60 mm, boczny 30 mm, tylny 25 mm. SU-76I miały czteroosobową załogę i mogły zabierać 98 pocisków do działa. Poza działem uzbrojenie składało się z broni osobistej załogi i granatów ręcznych. Wyprodukowano łącznie około 200 sztuk, ważących 22 tony i rozwijających prędkość do 45 km/h. Do dnia dzisiejszego jeden z egzemplarzy pełni funkcję pomnika w miejscowości Sarny na Ukrainie^[1].

• Tomasz Wachowski. Działo samobieżne SU-76I. „Nowa Technika Wojskowa”. 2003. nr 11. s. str. 65-67. ISSN 1230-1655.