French
DeutschSU-85 – Wikipedia, wolna encyklopedia
 SU-85, Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Załoga | 4 (dowódca, kierowca, celowniczy, ładowniczy) |
| Historia | |
| Prototypy | 1943 |
| Produkcja | 1943–1944 |
| Wycofanie | SZ PRL - lata 50 XX w. |
| Egzemplarze | ok. 2050 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 12-cylindrowy V wysokoprężny, 4-suwowy, widlasty W-2-34 o mocy 500 KM |
| Transmisja | mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa | 460 l |
| Pancerz | spawany z płyt walcowanych |
| Długość | 8,13 (z działem) |
| Szerokość | 3 m |
| Wysokość | 2,33 m |
| Prześwit | 0,4 m |
| Masa | bojowa: 29,6 t |
| Moc jedn. | 16,8 KM/t |
| Nacisk jedn. | 0,70 kG/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość | 47 km/h (na drodze) |
| Zasięg pojazdu | 300 km (na drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) | 1,30 m |
| Rowy (szer.) | 2,50 m |
| Ściany (wys.) | 0,73 m |
| Kąt podjazdu | 35 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata wz. 1943 D-5S kal. 85 mm 2 x pistolety maszynowe PPSz kal. 7,62 mm | |
| Wyposażenie | |
| radiostacja 9-RS i telefon wewnętrzny TPU-3-F-bis | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR, Polska, Rumunia, Bułgaria, Czechosłowacja, Węgry, Korea Północna, Jugosławia | |
SU-85 (ros. Самоходная установка, Samochodnaja ustanowka, liczba oznacza kaliber działa) – średnie działo samobieżne konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Działo samobieżne SU-85 opracowane zostało w 1943 roku w biurze konstrukcyjnym zakładów Uralmasz w Swierdłowsku, konstruktorem wiodącym był L. Gorlicki. Konstrukcja bazowała na wcześniejszym modelu SU-122, który z kolei został zbudowany na podwoziu czołgu T-34. Nowy pojazd wyposażono w zmodernizowaną armatę przeciwlotniczą wz. 1943 85 mm armata wz. 1943 D5S kal. 85 mm, która charakteryzowała się zwiększoną szybkostrzelnością, niezbędną dla niszczenia szybko poruszających się celów. Głównym zadaniem nowej konstrukcji było eliminowanie nowszych modeli czołgów niemieckich (np. Panzerkampfwagen V Panther; Panzerkampfwagen VI Tiger), szybszych lub lepiej opancerzonych niż wcześniejsze konstrukcje. Produkcję seryjną dział SU-85 rozpoczęto pod koniec 1943 r. a zakończono w sierpniu 1944. Rozpoczęto wtedy produkcję jego następcy - SU-100. Jednak jeszcze przez trzy miesiące, do października 1944, wytwarzano równolegle hybrydę obu pojazdów. W kadłubach SU-100 montowano armaty wz.1943 D5S kal. 85mm, Konstrukcja ta została nazwana SU-85M.
W muzeach
[edytuj | edytuj kod]Działa samobieżne SU-85 są eksponowane w następujących muzeach:
- Lubuskie Muzeum Wojskowe w Drzonowie – SU-85, nr seryjny 403462, pojazd uszkodzony podczas bitwy o Kostrzyn w lutym 1945 r.
- Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu – oddział Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie - SU-85M
- Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – oddział Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej - SU-85, nr taktyczny 324, działo wchodziło w skład 13 Pułku Artylerii Pancernej. Namalowany numer 801 jest nieprawidłowy
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ SU-85. Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej. [dostęp 2017-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-28)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki Ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa : Wydaw. Min. Obrony Narodowej 1987.. ISBN 83-11-07419-4.